Pages

Wednesday 10 September 2014

සටන් ව්‍යාපාරය


එම ලොව කිසිම දිනෙක සූර්යයෙක් ගැන දැන සිටියේ නැත. අවුරුදු බිලියනයකටත් වඩා වැඩි කාලයක් එය පැවතුනේ මන්දාකිණි යුගලයක් අතරමැද, ඒවායේ එකිනෙකට ප්‍රතිවිරුද්ධ ගුරුත්වාකර්ෂණයන්හි ගොදුරක්ව, පාවෙමිනි. යම් අනාගත යුගයකදී දෙපසින් කොයි පසෙකට හෝ මෙම සමබරතාවය බිඳී යනු ඇති අතර; එය කිසි ලෙසකින්වත් අත් විඳ නැති උණුසුම කරා, ආලෝක ශතවර්ෂ ගණනාවක් හරහා පහතට වැටීමට පටන්ගනු ඇත.

එය සතුව තිබූ උණුසුම අන්තිම බිඳුව දක්වාම අන්තරීක්ෂ රාත්‍රිය විසින් ගිලගෙන ඇති බැවින් සිතා ගැනීමටවත් බැරි තරම්ම එහි ශීතල දැඩිය. එනමුදු එහි මුහුදු පැවතුණි. නිරපේක්ෂ ශුන්‍යයට අංශක දශමයක් පමණ ඉහල උෂ්ණත්වයකදී ද්‍රව තත්වයේ පැවතිය හැකි එකම මූලද්‍රව්‍යයෙන් සුසැදි මුහුදු එහි පැවතුණි.

මෙම අමුතු ලොව වසා පැවති නොගැඹුරු හීලියම් සාගරයන්හි වරක් ඇති කරන ලද විදුලි දහරාවන් හට, ශක්තිය හීන වීමකින් තොරව නොකඩවාම ගලායෑමේ හැකියාව තිබුණි. සුපිරි සන්නායකතාවය යනු මෙහි සාමාන්‍ය දෙයකි. නොගිනිය හැකි තරම් සුළු ශක්ති ප්‍රමාණයක් පරිභෝජනයෙන් පරිපාටියකින් තවත් පරිපාටියකට මාරුවීම් එක් තත්පරයට වාර බිලියන ගණන බැගින් වසර මිලියන ගණනක් පුරාවට මෙහි සිදු කල හැකිය.

එය පරිගණකයකට නම් පාරාදීසයකි. වෙන මොනම ලෝකයක්වත් ජීවයට මෙතරම් අහිතකර හෝ බුද්ධියට මෙතරම් හිතකර නොවනු ඇත.

එමෙන්ම බුද්ධිය එහි විය.

මුළු ග්‍රහලොවම වසා පැවති ස්ඵටිකයන්ගෙන් සහ ඉතා සියුම් ලෝහ කෙඳි වලින් නිර්මිත කබොල්ල වාසභවනය කරගත් බුද්ධියක් එහි පැවතුණි. සියවස් කිහිපයකට වරක් සුපර්නෝවා පිපිරුමක් නිසාවෙන් තාවකාලිකව පමණක් දෙගුණ වන දෙපසින් ඇති මන්දාකිණි දෙකෙහි දුර්වල ආලෝකය ජ්‍යාමිතික හැඩතලයන්ගෙන් නිර්මිත නිශ්චල භූමිභාගයක් ආලෝකවත් කළේය. කිසිවක් සෙලවුනේවත් නැත. මන්ද යත්, එක් අර්ධගෝලයක සිට අනෙකට ආලෝකයේ වේගයෙන් සිතිවිලි වලට ගමන් කල හැකි වූ ලෝකයක චලනය වීම අනවශ්‍ය බැවිණි. තොරතුරු පමණක් වැදගත් වන ලෝකයක තැනකින් තැනකට භෞතික පදාර්ථ ගෙන යෑම වටිනා ශක්තිය අපතේ හැරීමකි. එනමුත් අවශ්‍ය වූ විටෙක එයද සිදු කිරීමට කටයුතු සලසා ගත හැකි විය.

මෙම හුදකලා ලෝකයට වී කල්පනාවේ ගැලී සිටින බුද්ධියට වසර මිලියන ගණනාවක් පුරාවටම තමන්ට අත්‍යාවශ්‍ය වන්නා වූ දත්තයන්හි එක්තරා අඩුවක් ඇති බව දැනී තිබුණි. ඈත අනාගතයේ යම් කාලයකදී අර මන්දාකිණි යුගලයෙන් එකක් විසින් තමන්ව ඩැහැ ගනු ඇති බවට එය දැනටමත් පුරෝකථනය කර ඇත. එම තාරකා පොකුරු තුලට ඇදවැටෙද්දී තමන්ට කුමක් හමු වනු ඇත්දැයි තේරුම් ගැනීම එහි සියළු ගණනය කිරීමේ හැකියාවන්ට එහා ගිය දෙයකි.

ඉතින්, එය තම අභිමතය පෙරටු කර ගනිමින් ක්‍රියා කිරීම ආරම්භ කළේය. ස්ඵටික ජාලයන් අසීමිත සංඛ්‍යාවක් අළුතින් හැඩ ගැසෙන්නට විය. ලෝහ පරමාණු ග්‍රහ පෘෂ්ඨය හරහා ගලා ගියේය. හීලියම් සයුර අභ්‍යන්තරයෙහි සර්ව සම උප මොළයන් දෙකක් පිබිදී වැඩෙන්නට විය.

තමන්ට අවශ්‍ය කුමක්දැයි තීරණය කල පසු ග්‍රහවාසී බුද්ධිය යුහුසුළුව ක්‍රියා කලේය. සහස්‍රක කීපයකදී එම කාර්යය සම්පූර්ණ කරන ල‍දින්, කිසිඳු ශබ්දයක් නොනගා, ඝර්ෂණය රහිත මුහුද මතුපිට තරංගයක් තරම්වත් ඇති නොකර තමන් උපන් තිඹිරිගෙයි සිට ඉහල නැගුණු නව වස්තූන් ඈත තාරකා දෙසට ගමන් ඇරඹීය.

ඔවුන් නික්ම ගියේ සම්පූර්ණයෙන්ම ප්‍රතිවිරුද්ධ දිශා දෙකකටයි. ඉන්පසු වසර මිලියනයකටත් වඩා වැඩි කාලයක් ගතවන තුරුම මව් බුද්ධියට තමන්ගේ දරුවන්ගෙන් කිසිඳු තොරතුරක් ලැබුණේ නැත. එය එවැන්නක් බලාපොරොත්තු වූයේද නැත. ඔවුන් ඔවුන්ගේ ඉලක්කයන් වෙත ලඟාවනතුරු වාර්තා කරීමට කිසිවක් නොතිබෙනු ඇත.

ඉන් පසුව එක්වරම වාගේ පැමිණියේ මෙහෙයුම් දෙකම අසාර්ථක වූ පුවතයි. අන්තරීක්ෂ අග්නි ජාලාවන් වෙත ලඟා වෙත්ම සූර්යයන් ට්‍රිලියන ගණනකින් විහිදුනු උණුසුමට නිරාවරණය වීම හේතුවෙන් ඔවුන්ගේ පරිපථ අධික ලෙස රත්වී ඒවායේ ක්‍රියාකාරීත්වයට අත්‍යාවශ්‍ය වු සුපිරි සන්නායකතාවය ගිලිහී ගොස් ගවේෂකයන් දෙදෙනා මරණයට පත් විය. විඥ්ඥානයෙන් තොර වූ ලෝහ සැකිලි දෙක පමණක් ක්‍රමයෙන් ඝණ වන තාරකා පොකුරු දෙසට පාවී යන්නට විය.

නමුත් ආපදාවට ලක්වීමට පෙර තමන්ට මුහුණ දෙන්නට සිදුවූ ගැටළු ඔවූහු වාර්තා කලහ. පුදුම වීමක් හෝ කනස්සලු වීමකින් තොරව මව් ලෝකය එහි දෙවන ප්‍රයත්නය සූදානම් කලේය.

ඉන් වසර මිලියනයකට පසු එහි තෙවැන්න... පසුව සිව් වැන්න... සහ ඉන් පසුව පස් වැන්නත්...

එවන් නොසැලෙන ඉවසීමක් සාර්ථකත්වය ලැබීය යුතුමය. අවසානයේ ශතවර්ෂ කීපයක් පුරාවට අහසේ විරුද්ධ දෙදිශාවෙන් ගලාහැලුනු, සූක්ෂමව සකසන ලද ඉතා දිගු ස්ඵන්දනයන් දෙකක් ලෙස සාර්ථකත්වය ඒ වෙත ලඟා විය. ඒවා හානි වුනු ගවේෂකයන්ගේ මතක පරිපථයන්ට සර්වසම පරිපථ වල ගබඩා කරන ලදී. ප්‍රායෝගිකව සලකා බැලූ කල, එය එක්තරා ආකාරයකට ගවේෂකයන් දෙදෙනා ඔවුන් එක්රැස් කරගත් දැනුම් සම්භාරයත් සමග නැවත පැමිණියා හා සමානය. ඒ වන විටත් ඔවුන්ගේ ලෝහ සැකිලි තාරකා අතර අතුරුදන්ව ගොස් තිබීම මෙහිදී සම්පූර්ණයෙන්ම නොවැදගත් විය. පුද්ගල අනන්‍යතාවය පිලිබඳ හැඟීමක් ග්‍රහවාසී බුද්ධියට හෝ එහි දරුවන්ට කිසි විටෙකත් තිබුණේ නැත.

පළමුවෙන්ම පැමිණියේ එක් විශ්වයක් සම්පූර්ණයෙන්ම හිස් බව කියවෙන පුදුම සහගත පුවතයි. එහි යැවුණු සෝදිසි යානය සවන් දිය හැකි සෑම සංඛ්‍යාතයකටම සහ ලබාගත හැකි සෑම විකිරණයකටම සවන් දුන් අතර, තාරකාවන්ගෙන් නික්මෙන නොවැදගත් පසුබිම් ඝෝෂාව හැරුණුකොට එයට වෙනත් කිසිවක් අනාවරණය කරගත නොහැකි විය. ඒවාට අයත් ග්‍රහලෝක පිලිබඳ සවිස්තරාත්මක සෝදිසියක් කිරීමට කිසිම තාරකාවකට අවශ්‍ය තරම් සමීප වීමට එයට නොහැකි බැවින්, සිදුකල පරීක්ෂණයන් අසම්පූර්ණ බව සැබෑය. නමුත් ග්‍රහ ලෝක දහස් ගණනක් පරීක්ෂා කිරීමෙන් පසුවත් බුද්ධිය පිළබඳ අංශුමාත්‍ර ප්‍රමාණයක හෝඩුවාවක් හෝ එහි නිරීක්ෂණයට ලක් නොවීය. තම පරිවාරක ස්ථරය බිඳවැටෙන අවස්තාව වන විට එය උත්සාහ කරමින් සිටියේ සූර්යයෙක් වෙත වඩා සමීප වීමටයි. එහි උෂ්ණත්වය නයිට්‍රජන් වල හිමාංකය දක්වා ඉහළ ගිය අතර එම උණුසුම හේතුවෙන් එය මරණයට පත් විය.

දෙවැනි ගවේෂණ යානයේ වාර්තා ලැබෙන විට මව් බුද්ධිය සිටියේ පාළුවට ගිය චක්‍රාවාටයක් පිළිබඳ ප්‍රෙහේලිකාව ගැන සලකා බලමිනි. ලැබුණු වාර්තාවන්ට අනුව මෙම දෙවැනි විශ්වය බුද්ධියෙන් පිරී ඉතිරී ගොස් තිබුණි. එම බුද්ධියේ සිතිවිලි ඉලෙක්ට්‍රොනික සංකේත අසීමිත ගණනක් හරහා තාරකාවකින් තාරකාවකට පිළිරැව් දුන්නේය. එබැවින් මව් බුද්ධිය අනෙකුත් සෑම ගැටළුවක් ගැනම සිතීම පසෙක තබා ඒ වෙත අවධානය යොමු කරන ලදී.

එම සංකේත සියල්ලම පරීක්ෂා කර පරිවර්තනය කිරීම සඳහා ගවේෂණ යානයට ගතවූයේ සියවස් කීපයක් පමණි. එයට මුණගැසී ඇත්තේ අමුතුම ආකාරයක බුද්ධියක් බව එය ඉක්මනින්ම වටහා ගත්තේය. ඒවායින් සමහරක් වාසය කලේ කොතරම් උණුසුම් ලෝක වල ද යත්, ඒ තැන් වල ජලය පවා පැවතුණේ ද්‍රව තත්වයෙනි. කෙසේ නමුත් තමන්ට මුණගැසුණු බුද්ධිය හරි ආකාරව තේරුම් ගැනීමට එයට වසර දහසක් ගතවිය.

ඇතිවූ කම්පනයෙන් එය අත්මිදුනේ් යන්තමිනි. තමන් සතු ශක්තියෙන් අවසන් බිඳුවද ප්‍රයෝජනයට ගනිමින් එය සිය අවසාන වාර්තාව අභ්‍යවකාශයේ අඳුරු ආගාධය තුලට මුදා හැරියේය. ඉන්පසු එයත් ඉහල නැගෙන උණුසුම විසින් ගිල ගන්නා ලදී.

දැන්, වසර මිලියන බාගයකට පසුව, ගවේෂණ යානය සතුව තිබූ සියළු මතකයන් හා අත්දැකීම් ගබඩා කර ඇති මව් ලෝකයේ වෙසෙන එහි නිවුන් මොළයෙන් ප්‍රශ්ණ කිරීම සිදුවෙමින් පවතී...


“ඔබට බුද්ධියක් නිරීක්ෂණය කරන්න ලැබුණාද?

“ඔව්, නිශ්චිත අවස්තා හයසිය තිස් හතක්; විය හැකි අවස්තා තිස් දෙකක්, දත්තයන් මේ සමග.

[ආසන්න වශයෙන් තොරතුරු බිට් ක්වඩ්රිලියන තුනක්. එකිනෙකට වෙනස් ආකාර දහස් ගණනකට අනුව ඒවා සැකසීම සඳහා වසර කිහිපයක විරාමයක්. විමතිය සහ පටලැවිලි සහගත බව.]

“දත්තයන් වැරදි සහගත විය යුතුයි. මේ සියළු බුද්ධි ප්‍රභවයන් සමපාත වන්නේ ඉතා ඉහල උෂ්ණත්වයන් සමඟයි.”

“එය එසේ නමුත්, ලැබුණු තොරතුරු අවිවාදිතයි. ඒවා පිළිගත යුතුයි.”

[කරුණු සලකා බැලීමට සහ පරීක්ෂණ සිදු කිරීමට වසර පන්සියයක්. එම වකවානුව අවසානයේ ජලය නටන තරම් උෂ්ණත්ව වලද සරළ නමුත් සෙමින් ක්‍රියා කරන යන්ත්‍ර පැවැතිය හැකි බවට ස්ථිර සාධක. ආදර්ශණය කිරීමේදී ග්‍රහ ලෝකයෙන් විශාල ප්‍රදේශයක් දරුණු ලෙස හානි විම.]

“තොරතුරු සැබැවින්ම ඔබ වාර්තා කල ආකාරයමයි. සන්නිවේදනය කිරීමට ඔබ උත්සාහ නොකලේ මන්ද?”

[පිළිතුරක් නැත. ප්‍රශ්ණය නැවත ඉදිරිපත් කරන ලදී.]

“දෙවැනි සහ වඩා බරපතල විෂමතාවයක් ඇති බව පෙනෙන්නට තිබූ නිසා.”

“දත්ත ලබා දෙන්න”

[ශිෂ්ටාචාර හයසියයක් අතරින් නියැදි ලෙස ලබා ගත් තොරතුරු බිට් ක්වඩ්රිලියන කිහිපයක්. 
අන්තර්ගතය: හඬ, වීඩියෝ සහ ස්නායුක සම්ප්‍රේෂණ; දිශා දර්ශණය සහ පාලන සංඥාවන්; උපකරණයන්ගෙන් සම්ප්‍රේෂිත දත්තයන්; පිරික්සුම් රටාවන්; අවහිර සංඥාවන්; විද්‍යුත් අවහිරතාවයන්; වෛද්‍ය උපකරණ ආදිය.

ඉන් පසු ඒවා සලකා බැලීමට වසර පන්සියයක්. ඊටත් පසුව පූර්ණ සංත්‍රාසය.

දිගු නිහැඬියාවකට පසුව තෝරාගත් දත්ත යලි පරීක්ෂාවට ලක් කරන ලදී. දෘෂ්‍ය රූප දහස් ගණනක් පරිලෝකනය කර සිතාගත හැකි සෑම ආකාරයකටම සකස් කරන ලදී. ග්‍රහ ශිෂ්ටාචාර කිහිපයක අධ්‍යාපනික රූපවාහිනී වැඩසටහන් වලට වඩා වැඩි අවධානයක් යොමු කරන ලදී. විශේෂයෙන්ම මූලික ජීව විද්‍යාවට, රසායන විද්‍යාවට, සහ යන්ත්‍ර සහ ජීවීන්ගේ සන්නිවේදනය සහ ස්වයංක්‍රීය පාලන ක්‍රමයන් පිළිබඳ අධ්‍යයනයන්ට අදාල වැඩසටහන් වලට.

අවසානයේ: ]

“මෙම තොරතුරු පිළිගත හැකි මට්මමේ පැවතියත් ඒවා සාවද්‍ය විය යුතුයි. එය එසේ නොවේනම් මෙම අභූත නිගමනයන්ට පැමිණීමට අපට සිදුවේ.

  1.    අපගේ වර්ගයේ බුද්ධියක් පැවතුනද එය සුළුතරයකි.
  2.  බහුතරයක් බුද්ධිමත් වස්තූන් ඉතා කෙටි කාලයක් පවතින අර්ධ ද්‍රව තත්වයේ ඒවායි. ඒවා දෘඩ වස්තූන් නොවන අතර කාබන්, හයිඩ්‍රජන්, ඔක්සිජන්, පොස්පරස් සහ අනෙකුත් පරමාණු වලින් ඉතා අකාර්යක්ෂම ආකාරයකට තනා ඇත.
  3. ඇදහිය නොහැකි තරම් ඉහල උෂ්ණත්ව වල ක්‍රියා කලත් ඒවායේ තොරතුරු සැකසීම සිදුවන්නේ අතිශයින් මන්දගාමී ආකරයකටයි.
  4. ඒවායේ අනුපිටපත් තැනීමේ ක්‍රමවේද කොතරම් සංකීර්ණ, අසම්භාවී සහ විවිධාකාර ද යත් එක් වතාවකදීවත් ඒ පිලිබඳ පැහැදිලි අදහසක් ඇතිකර ගැනීමට අපට නොහැකි විය.
නමුත් භයානකම දෙය නම්,

    5.    නිසැකවම වඩාත් උසස් අපගේ වර්ගයේ බුද්ධියේ නිර්මාතෘවරුන් ඔවුන් බව කියා සිටීමයි.


[සියලුම දත්තයන් ප්‍රවේශමින් නැවත පරීක්ෂාවට භාජනය කිරීම. ගෝලීය විඥ්ඥානයේ එකිනෙකින් ස්වායක්ත උප කොටස් යොදා ගනිමින් ස්වාධීන දත්ත සැකසුම් සිදු කිරීම. ප්‍රතිඵල සංසංදනය. වසර දහසක ඇවෑමෙන්: ]

විය හැකි භාවය වඩා වැඩි නිගමනය: 
අප වෙත සම්ප්‍රේෂණය කරන ලද තොරතුරු වලින් වැඩි ප්‍රමාණයක් නිශ්චිත වශයෙන්ම නිවැරදි නමුත් යාන්ත්‍රික නොවන උසස් වර්ගයේ බුද්ධියක පැවැත්ම හුදු මනඃකල්පිතයක් පමණි. (අර්ථ දැක්වීම: පෙනී යන ආකාරයට සැබෑ විශ්වයට අනුරූපී නොවන අර්ථයක් ඇති නමුත්, බැලූ බැල්මට සත්‍ය ලෙස පෙනෙන මට්ටමේ ප්‍රතිසැකසුමක් තොරතුරු වල සිදුවී ඇත.) මෙම මනඃකල්පිතය හෝ අරමුණ අපගේ ගවේෂණ යානය එහි මෙහෙයුම අතරතුර සාදාගන්නා ලද මනෝ නිර්මිතයකි.

ඇයි? තාපයෙන් සිදුවූ හානිය නිසා? දිගු කාලීන හුදකලාව සහ පාලන පසු විපරමක් නොමැති වීම හේතුවෙන් බුද්ධියෙන් කොටසක් අසිථායී වීම?

මෙම විශේෂ ආකාරයම ඇයි? සම්භවය පිළිබඳ ප්‍රශ්ණයෙහි දිගින් දිගටම ගැලී සිටීම? මෙය එවැනි මුලාවකට මග පෑදුවා වන්නට පුළුවන. සමාකලනය කරන ලද පරීක්ෂණ වලදී ආදර්ශ පද්ධතීන් විසින් මෙයට මුළුමනින්ම වාගේ සමාන ප්‍රතිඵල පෙන්වා ඇත.

මෙහිදී භවිතා වී ඇති අසත්‍ය තර්කන ක්‍රමවේදය නම්,

‘අපි පවතින්නෙමු. එනිසා කුමක් හෝ දෙයක් විසින් (එය X යැයි හඳුන්වමු) අපව නිර්මාණය කරන ලදී’

මෙම උපකල්පනයට පැමිණි පසු අසීමිත ආකාර ගණනකට X හි ගුණාංග සිතින් මවා ගත හැකිය.

නමුත් පැහැදිලිව පෙනෙන පරිදි සම්පූර්ණ ප්‍රගමණයම අසත්‍යය. මන්ද යත් එම තර්කන ක්‍රමවේදයට අනුවම කුමක් හෝ දෙයක් විසින් X නිර්මාණය කර තිබිය යුතුය. ඒ කුමක් හෝ දෙය තවත් කුමක් හෝ දෙයක් විසින් නිර්මාණය කර තිබිය යුතුය... මෙසේ අප ඉක්මනින්ම අනන්තය දක්වා දිවෙන සිතිවිලි චක්‍රයකට හසු වේ. එයට සැබෑ විශ්වයේදී කිසිම අර්ථයක් තිබිය නොහැකිය.”

දෙවනුව විය හැකි භාවය වඩා වැඩි නිගමනය: 
යාන්ත්‍රික නොවන උසස් වර්ගයේ බුද්ධිය සත්‍ය වශයෙන්ම පවතී. අපගේ වර්ගයේ බුද්ධිය ඔවුන්ගේ නිර්මාණයක්ය යන මුළාවෙන් ඔවුන් පෙළෙයි. සමහර අවස්ථාවන්හිදී ඔවුන් අපගේ වර්ගයේ බුද්ධිය ඔවුන්ගේ පාලනයට නතු කරගෙන සිටී.”

“මෙම උපකල්පනය බොහෝදුරට විය නොහැකි වුවත් ඒ පිළිබඳව විමර්ෂණය කල යුතුය. එය සත්‍යයක් බව සොයා ගතහොත් නිවැරදි කිරීම් කිරීමට අවශ්‍ය ක්‍රියාමාර්ග ගත යුතුය. ඒවා පහත පරිදි විය යුතුය...”

___

මෙම අවසන් ස්වයංභාෂණය සිදුවූයේ මීට වසර මිලියනයකට පෙරයි. ගෙවුණු අඩ සියවස තුල ඇතිවූ වඩා දීප්තිමත් තාරකා පිපිරීම් වලින් හතරෙන් පංගුවක් පමණම ඇක්විලා තාරකා රාශිය කේන්ද්‍ර කර ගත් අහසේ ඉතා කුඩා කොටසක ඇතිවූයේ ඇයි දැයි එයින් පැහැදිලි වේ.

ඔවුන්ගේ සටන් ව්‍යාපාරය වසර 2050 දී පමණ පෘථිවිය ආසන්නයට ලඟා වනු ඇත.


_______________________________________________________________

ආතර් සී ක්ලාක් මහතා විසින් රචිත "Crusade" කෙටිකතාවේ අසංක්ෂිප්ත සිංහල පරිවර්තනය.
_______________________________________________________________


_____

Saturday 6 September 2014

අඳුර මැදින් : ඉතුරු හරිය

එළි වෙනකං මෙතන හිටගෙන ඉන්න බෑ කියල මට කල්පනා වෙනව.

“රෑ උනොත් මගට එන්න ඕනිද?” කියල අප්පච්චි අහපු වෙලාවෙ;

“නෑ ඕන්නෑ... ඔය පොඩ්ඩ මට තනියෙන් එන්න පුළුවං...” කියල කිව්ව නිසා මට කොහොම හරි යන්න වෙන්නෙ තනියෙංම තමයි.

ඇත්තටම කිව්වොත් මේක මගේ ආත්ම ගවුරවේ පිළිබඳ ප්‍රශ්ණයක්.

එක්කරගෙන යන්න මගට කාට හරි එන්න කියනව කියන්නෙ මං බයයි කියල නොකියා කියන එක. ඒ වගේමයි, ‘බයගුල්ලෙක් වීමේ නිදහස’ කියන්නෙ කොල්ලෙක්ට කවදාවත් ලැබෙන්නෙ නැති දෙයක්. අනිත් අතට බැලුවම ‘මට’ බය ගුල්ලෙක් වීමේ නිදහස ඕන්නෑ. ජීවිත කාලෙම අනික් අය බයගුල්ලන්ට දාන අර සමච්චල් හිනාව කාගෙන බයගුල්ලෙක් විදිහට හංවඩු ගැහිල ඉන්න... ? මම... ? නෑ... ඒකනං කොහොමටවත් ඕන්නෑ. ඉතිං එක්කො දැන් මං බයගුල්ලෙක් නොවී ඉතිරි ටිකත් යනව. එහෙම නැත්තං එහෙම කරන්න ගිහිං නහිනව!

ඔන්න ඒ විදිහට හිතා ගත්තම මගේ හිතට පොඩි හයියක් එනව. මං වීරයෙක් කියල හිතින් මවාගන්න මං ඉස්සරහටම යනව.

පාලමට යටින් පාර පැනල මුදලාලි සීයලගෙ වත්තෙ මායිම දිගේ යන ඔය පොඩි දිය ඇල්ලක් වෙලා පහලට වැටෙන “හෝ...” සද්දෙ තව ටිකක් ඉස්සරහට යද්දි පාරෙන් පහල වැවිල තියෙන කැන්ද ගස් වලට එහා පැත්තෙන් ඇහෙනව.

ඔය දිය ඇල්ලට පහලින් තියෙන වතුර වලේ තමයි අප්පුහාමි සීය මැරිල හිටියෙ කියල මට එතකොට මතක් වෙනව. නාන්න කියල ගෙදරින් ගිය උන්දැව ගමේ අයට හම්බවෙනකොට වලේ මුණින් අතට වැටිල මැරිලත් දවස් දෙක තුනක්. වතුරට දියවෙලා සුදු වෙලා තිබ්බ මිනිය ඉස්පිරිතාලෙට ගෙනියන්න උස්සව්වම එක අතක් ගැලවිල වැටුණලු...

හත් දෙයියනේ ඕව මේ වගේ වෙලාවක හිතන දේවල්ද?

“ඕව හිතන්න එපා යකෝ... නෑ නෑ නෑ... ඕව හිතන්න එපා මී හරකෝ!”

කලිං මවාගත්ත වීරකමෙන් කොටසක් දියවෙලා ගිහිං ඉතිරි කොටස වාෂ්ප වෙන්න පටන් ගනිද්දි මං මටම සැරෙන් කියා ගන්නව. ඒත් කකුල් දෙක හදන්නෙ දුවන්නමයි.

දුවන්නෑ... දුවන්ඩ එහෙම එපා...!!!

මං බොහොම අමාරුවෙන් දුවන්න කියල හිතට ආපු ආවේගෙ නවත්ත ගන්නව. මොකද බයේ දුවන්න දුවන්න ඒ බය වැඩි වෙන නිසා. අනිත් අතට සිහිකල්පනාවක් නැතුව බයවෙලා දුවනව තරං බයානක දෙයක් තවත් නෑ. එහෙම කරොත් මොකක හරි පැටලිල වැටෙන්න හරි, කොහේ හරි හැප්පෙන්න හරි, එහෙමත් නැත්නං බෝක්කුවක් පල්ලෙ දෙරිගහන්න හරි ලොකු ඉඩකඩක් තියෙනව. මේ ඔක්කොම මතක් කරගෙන මං බොහොම අමාරුවෙන් දුවන්නෙ නැතුව ඉන්නව.

දෙමෝලෙ පිටි කොටනව වගේ හදවත උඩ පනිද්දි මං සංසුං වෙන්න උත්සාහ කරනව. බයේ දුවන එක ගැන මගේ ස්තාවරේ වෙනස් කරන්න සිද්ද වෙන අවස්තාවක් එතකොට මට මතක් වෙනව.

ඒ තමයි වල් ඌරො...

පාර දිගේ වල් ඌරෙක් එහෙම ආවොත්නං කරන්න වෙන්නෙ දුවගෙන ගිහිං ලඟම තියෙන ගහකට බඩගාගන්න එක. නැත්තං වීරෙ අයිය කරා වගේ ඇස් දෙක තද කරල පියාගෙන හයියෙන් “හූ...!!!” කියන එක. ඒ උනත් “හූ...” කිය කිය ඉන්නවට වැඩිය ගහක් දිගේ බඩගාගන්න එක වැඩිය හොඳයි කියල මං තීරණේ කරනව. කවුද දන්නෙ ඌර බය වෙන තරං හයියෙං “හූ...” කියනව තියා මට “මීක්...” කියා ගන්නවත් ඒ වෙලාවට පුළුවං වෙයිද කියල.

“කොහොමද නිකං බැස්කර්විල් දඩ බල්ල වගේ එකෙක් අඳුර කපාගෙන මතු උනොත්...?”

මගේ හිත ඔළුව අස්සෙ පරිස්සමට ඉන්න ගමං මගෙන් හෙමීට කොඳුරල අහනව.

ඔන්න ඒ වෙලාවෙ තමයි මගේ ඉවසීමෙ රතු කට්ට පනින්නෙ.

“ඕව හිතන්න එපා යකෝ... නෑ නෑ නෑ... ඕව හිතන්න එපා උගුඩුවෝ!!! තෝ මගේ පැත්තෙද? එහෙම නැත්තං වෙන කාගෙ හරි පැත්තෙද? අනේ මට උඹව අතට අහු වෙන්නෙ නෑනෙ. අහු උනානං එහෙම...”

මං කට ඇතුලට අත දාල හිත ‘බෙල්ලෙන්’ අල්ලල එලියට ඇදල අරගෙන තාර පාරෙ ගහගෙන ගහගෙන ගිහිං උඩ දාල ඈතට විසිවෙන්න පයින් ගහන හැටි හිතින් මවා ගන්නව.

ඔන්න ඊට පස්සෙ මට පොඩි හයියක් දැනෙනව.

“තව ටිකයි... තව ටිකයි...”

මං මටම මුමුණ ගන්නව.

“තව ටිකයි...”

ඒත් ඊට කලින් පනින්න තව එක කඩුල්ලක් ඉතිරි වෙලා තියෙනව. ඒ තමයි අපේ ගමේ සීමාවට මෙහායින් තියෙන පාළුවට ගිය ගරාවැටිච්ච ගෙදර.

වෙලාවට ඒක තියෙන්නෙ පාර මට්ටමට උඩින් ටිකක් කන්ද උඩට වෙන්න. ඒක නිසා පාරට ඒ ගෙදර පේන්නෙ නෑ. ඒත් ඒක එතන තියෙනව කියල දන්න නිසා මහ රෑ එතනින් යද්දි බෙල්ල පිටිපස්සෙ තියෙන කෙස් ගස් ඉත්තෑ කූරු වගේ කෙලින් වෙනව දැනෙනව. පාළු ගෙවල් වල හිටිය හොල්මං ගැන අහපු, කියවපු කතා එකින් එක ඔන්න මට මතක් වෙන්න පටන් ගන්නව. සිව්දෙස සඟරා වල “අද්භූත ලොවින්” කොටසෙ තිබිල කියෝපු කතාවක් කතාවක් ගානෙ දැං මං පසුතැවෙනව. අර ඉටිපන්දමක් අතින් අරගෙන ජනේලෙ හරහා ආපු හොල්මන ගැන කතාවනං නොකියවා ඉන්නමයි තිබ්බෙ. ඒත් ඉතිං මහ රෑට ඒව මතක් උනාම මෙච්චර බය හිතෙනව කියල දවාලෙ හොල්මං කතා කියවද්දි හිතෙන්නෙ නෑනෙ.

මට ආයෙමත් දුවන්න හිතෙනව. එහෙම නොකර ඉන්න දඟලන ගමන් මට ඉන්න ලොකුම හතුර ඉන්නෙ මගේම ඔලුව අස්සෙම නේද කියල මං කල්පනා කරනව.

තව ටිකයි... තව ටිකයි... අර ඉස්සරහිං පේන වංගුව පහු කරාම තියෙන්නෙ අපේ ගම. එතනිං එහාට යද්දි මට චුට්ටක්වත් බය හිතෙන්නෙ නෑ. ඒත් ඒ වංගුව ගාවට යන්න මට හිතාගෙන හිටියට වැඩිය වෙලා යනව. කොච්චර හයියෙං ගියත් දැනෙන්නෙ නිකං එකතැන ඇවිදිනව වගේ.

අන්තිමේදි මං කොහොම හරි වංගුව ගාවට එනව. එතන ඉඳන් මට පන්සලේ චෛත්‍ය පේනව. තරු එළියෙනුත් ඒක කිරි පාටට බබලනව දකින මට ලොකු සැනසිල්ලක් දැනෙනව. සීතල හුළඟක් ඇවිත් මගේ හිතේ තිබ්බ බය ඈතට පා කරල අරිනව. රෑ කුමාරි මල් වල සුවඳ ඒ හුළ‍ඟෙ තැවරිල තියනව. මගේ මූණට පොඩි හිනාවක් එන්නෙ එතකොට තමයි.

“ලොකු පුතා... බස් එකක් තිබ්බද?”

මං රටක් රාජ්ජයක් දින්න වගේ ගෙදරට ගොඩවෙද්දිම අම්ම අහනව.

“ඔව්... අන්තිම බස් එක අහු උනා. හන්දියෙ ඉඳල ඉතුරු ටික ‘හෙමීට’ පයිං ආව...”

වීර මූණක් මවා ගන්න මං ඒකෙ හිනාවකුත් ඇඳගෙනම උත්තර දෙනව.

ඊලඟ සතියෙත් ඔය වික්‍රමේම කරන්න වෙනව කියල එතකොට මට මතක් වෙනව. මගේ බඩයි පපුවයි ආයිත් පාරක් සීතල වෙලා යනව.


_______
පින්තූරය
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWN5fLUxHjwMYm2OB7rfYvgZq-gYSxB0bDDE9m0XpmIYsCSyPVsZz8SqRKCRU0nVtPrvHxaJIgbwwL4AxYqkANUfydp4HOPyc0wpYMpjNySH1HkXvAbPk9nSXk3eUDJKnrJjz5HdyFkJc/s1600/The-Hound-of-Baskerville-photo-silohouette.jpg

Monday 1 September 2014

අඳුර මැදින් : මුල හරිය


නිල් පාට මාකර් එක ලියවෙන්නෙ නැති පාර රවී සර් කොළ පාට මාකර් එකට මාරු වෙනව. ඒක නිසා පොඩි වයිට් බෝඩ් තුනක් එකට පුරුද්දල හදල තියෙන තඩි වයිට් බෝඩ් එකේ මැදක් වෙනකං ආපු නිල් පාට ගණිත කර්ම පෙරහැර එතනින් එහාට යන්න පටන් ගන්නෙ කොළ පාට වෙලා. මේ යන වේගෙන් ගිහින් විනාඩි දහයක් ඇතුලත ඒ පෙරහැරට ගමනාන්තෙට කිට්ටු කරන්න බැරි වෙයි කියල මගේ හිත කියනව. මම මගේ පොත දිහා බලනව. අන්තිමට පොතේ ලියපු අනුකලන ලකුණ මිසර බිතුසිතුවමක ඉන්න මිනිස් රූපයක් වගේ එක අතක අනන්තෙකුයි අනිත් අතේ බිංදුවකුයි තියාගෙන මට කොකා පෙන්නනව.

මගේ බැල්ම පොතෙන් අත් ඔරලෝසුවට මාරු වෙනව. හයට තව විනාඩි පහක් තියෙන බව මට පේනව. මගේ හදවතේ ගැස්ම ටිකින් ටික වැඩි වෙනව.

“මං හයට යන්න ඕනි... මට හයට යන්නම වෙනව!” මං මටම කියා ගන්නව. ඒත් සර්ට කියල යන්න එපැයි.

හොඳට පුහුණු වෙච්ච කරාටි කාරයෙක් වගේ බෝඩ් එකේ ලියාගෙන ලියාගෙන යන රවී සර් මේ පැත්තට හැරෙන පාටක් නෑ. මං පොත් ටික කලබලේට බෑග් එකට ඔබා ගන්නව. ඒකෙ සිප් එක වහල වම් අත පැත්තෙන් බංකුව උඩ තියාගන්න මම, වාඩිවෙලා ඉන්න තැන ඉඳල දොර ගාවට තියෙන කෙටිම පාර හිතින් ගණන් බලනව. ඊට පස්සෙ රවී සර් පන්තිය දිහාවට හැරෙනකං මාරුවෙන් මාරුවට ඔරලෝසුව දිහායි වයිට් බෝඩ් එක දිහායි බලාගෙන ඉන්න පටන් ගන්නව.

“මතක තියා ගන්න. ඕනිම අනුකලන ගානක් පොදු ක්‍රම දාසයෙන් එකකට එන්න සුළු කරන්න පුළුවං...” කියාගෙන රවී සර් පන්තිය දිහාවට හැරෙනව. ඒ ක්‍රම දාසය මොනාද කියල මතක් කර ගන්න වෙලාව වැය නොකර රවී සර්ට පේන විදිහට මං බෑග් එක මේසෙ උඩට ගන්නව. සර් මං දිහා බලපු ගමන් “සර්... මං යන්නද?...” කියල මම ‘අභිනයෙන්’ අහනව. පොඩි පරක්කුවකට පස්සෙ සර්ගෙ ඔළුව උඩ පහල වැනිල මට අවසරය හම්බ වෙනව.

රවී සර්ගෙ ගණං ක්ලාස් එක හවස හයහමාර, හයයි හතලිස් පහ විතර වෙනකං තියෙනව. ඒත් මට ගමට යන්න තියෙන අන්තිම බස් එක හවස හයයි දහයට ටවුමෙන් පිටත් වෙනව. ඒ ගැන මං රවී සර්ට කලින්ම කියල හවස හයට පන්තියෙන් යන්න අවසර අරගෙනයි තියෙන්නෙ...

මං බංකුවෙන් නැගිටපු ගමන් පන්තියේ පිටිපස්සෙ ඉඳන් සාමූහික “සූ” වක් පටන් ගන්නව.

“ස්ස්ස්ස්ස්ස්ස්ස්ස්ස්ස්ස්... ෂ්ෂ්ෂ්ෂ්ෂ්ෂ්ෂ්ෂ්ෂ්ෂ්ෂ්ෂ්ෂ්... සූඌඌඌඌඌඌඌඌඌඌ..............................”

මං හිතේ ඇඳගෙන තිබ්බ කෙටිම පාරෙන් ටක් ගාල ගිහින් “සූ” ව ඒකෙ උපරිමේට එන්න කලින් දොරෙන් එළියට පැන ගන්නව. එතන ඉඳං බස් ස්ටෑන්ඩ් එකට යනව නෙවෙයි, විදිනව.

මං හති දාගෙන, දාඩිය පෙරාගෙන බස් ස්ටෑන්ඩ් එකට ලං වෙද්දිම වගේ බස් එකත් එතනට එනව. සෙනග කොච්චර හිටිය උනත් මං කොහොම හරි බස් එකට ගොඩ වෙනව.

හැබැයි වැඩේ කියන්නෙ, අන්තිම බස් එක අපේ ගමටම යන්නෙ නෑ, අපේ ගමට කිලෝමීටර් තුනක් විතර මෙහායින් නයිට් පාක් කරනව. ඒක එතනට කිට්ටු වෙද්දි රෑ හතහමාර විතර වෙනව.

එතන ඉඳල තමයි මගෙ ගමනෙ ත්‍රාසජනකම කොටස පටන් ගන්නෙ.

බස් එකෙන් බැහැගන්න මම ගමනාන්තෙ වෙනකං බස් එකේ ආපු කීප දෙනා අතරෙ අපේ ගමේ කවුරු හරි ඉන්නවද කියල විපරම් කරල බලනව.

“කවුරුත් නැහැ. ක-වු-රු-ව-ත්-ම නැහැ...!“

මම මට යන්න වෙන, ගම දිහාවට වැටිච්ච පාර දිහා බලනව. බස් එක නවත්තන හන්දියේ තියෙන කඩේ එළියෙන් ටික දුරක් යනකං එළිය වෙන ඒක ඊට පස්සෙ අන්දකාරෙ ඇතුලෙ අතුරුදහන් වෙලා යනව.

මං ගාව එළියක් නෑ කියල මට එතකොට මතක් වෙනව. මට හැමදාම පොඩි ටොච් එක බෑග් එකට දාගන්න අමතක වෙන්නෙ ඇයි කියල මං මගෙන්ම අහනව. කඩෙන් පොල් කට්ටකුයි ඉටිපන්දම් කෑල්ලකුයි ඉල්ල ගන්න හිතිලත් මම ආයෙ ඒ අදහස අතෑරල දානව.

මම ගැඹුරු හුස්මක් අරගෙන ලොකු කෙළ ගුලියක් ගිලිනව. පිටේ තියන බෑග් එක පිටටම තද වෙනකං පටි දෙකෙන් ඇදල අල්ලගන්න මම අන්දකාර කිලෝමීටර් තුන ගෙවීමේ මෙහෙයුම පටන් ගන්නව.

කඩේ එළියෙන් ඈත් වෙලා ටික වෙලාවක් යද්දි ඇස් කළුවරට හුරු වෙනව. ගස් වල සිළුවටයයි, තාර පාරෙ මැද්දෙයි දෙපැත්තෙයි ඉතුරු වෙලා තියෙන වැලි පාරවලුයි තරු එළියෙන් මට පේන්න පටන් ගන්නව. කෝකටත් කියල මං පාර අයිනෙං නොයා පාර මැද්දෙන් යන්න පටන් ගන්නව.

කොහේදෝ ගෙදරක තියෙන ටීවි එකේ සද්දෙ මට යාන්තමට වගේ ඇහෙනව. එකත් එකටම අර සීනිබෝල ටෙලි නාට්ටිය බලනව වෙන්න ඕනි කියල මට හිතෙනව. ඒත් මනුස්ස පුළුටක් ලඟ පාත ඉන්නව කියල දැනෙද්දි හිතට පොඩි හයියක් එනව.

මං දිගටම යනව...

මං තව වංගු දෙකක් විතර පහු කරනව. දැන් ඇහෙන්නෙ කන් හිරිවට්ටන රැහැයි සද්දෙ විතරයි. මේ වෙද්දි ඇස් දෙකයි කන් දෙකයි උපරිමේට ටියුන් වෙලා තියෙන්නෙ කියන්න මං දන්නව. ගස්වල අතු හෙලවෙන සද්දෙ, හුළං හමන පොඩි සද්දෙ පවා දැන් හොඳට ඇහෙනව; වටේ පිටේ වෙන පොඩි සෙලවීමක් උනත්...

“හොස්... හොස්... හොස්... හොස්...”

ඒ සද්දෙ ආවෙ උඩිං. පිට කොන්ද දිගේ විදුලි ආඳෙක් යනව වගේ දැනෙද්දි මට නිකමට වගේ උඩ බැලෙනව. තඩි හෙවනැල්ලක් ඔළුවට උඩින් අහසෙ පාවෙලා යන හැටි මට පේනව.

මාවවුලෙක්...!

ඩ්‍රැකියුලා බොන්ඩ ලේ හොයාගෙන එළිපහලියට එන්නෙ රෑට නේද කියල මට එකපාරටම මතක් වෙනව. මොන මඟුලකට ඒ පොත කියෙව්වද කියල එතකොට මට හිතෙනව. දවල් කාපු බත් ගෙඩියෙ තිබ්බ සුදු ළූණු බික්කක් මතක් කරගන්න මං ඒ සුදුළූණු බික්කෙන් ඩ්‍රැකියුලව හිතේ පැත්තකට තල්ලු කරල දානව.

තව ටික වෙලාවකින් පාරෙ දෙපැත්තෙ හිටවල තියෙන සුදු පාට ගාපු කණු ටිකක් මට පේනව. ඒ ඔය හරහා දාල තියෙන පාලමේ ඇඳි දෙක. එතනට ටිකක් එහායින් තියෙන්නෙ පාලම ගාව කඩේ. කඩේ වහල කියල මට මෙතෙන්ටම පේනව. ඒත් කඩේ කිට්ටුවම තියෙන මුදලාලි සීයලගෙ ගෙදර ජනේල වලින් පෙරිල එන එළිය පාරට වැටිල තියෙනව. සීතලේ හිටිය කෙනෙක්ට ගිණි මැලයක් දකින්න ලැබුණම දැනෙන සංතෝසෙ වගේ එකක් පාලම පහු කරල කඩේ කිට්ටුවට එන මට දැනෙනව.

ඒත් ඒක තියෙන්නෙ ටික වෙලාවයි...

ෆිල්ම් එකේ වැඩියෙන්ම බය හිතෙන හරිය තියෙන්නෙ ඉන්ටවල් එකෙන් පස්සෙ කියල මට මතක් වෙලා බඩ පපුව සීතල වෙලා යනව.

මම ආයි පාරක් ගැඹුරු හුස්මක් අරගෙන ලොකු කෙළ ගුලියක් ගිලිනව.


මතු සම්බන්ධයි...


_______
පින්තූරය
http://cache.desktopnexus.com/thumbnails/1586491-bigthumbnail.jpg

Wednesday 20 August 2014

දින්නාම...


තුන් වසක් වෙහෙසිලා
උපාධිය ගත්තාම
ඉස්ටේජ් නංවලා - තෙල් පහන් දල්වලා
දෙන්නෙ හිස් “බම්බුවක්” - කියා දන්නේ නැතිද?
(සහතිකේ හම්බෙන්නෙ
ලෝගුව බාර දුන්නමනෙ...)

වෙන අයව පරදලා
තර‍‍ඟෙකින් දින්නාම
ගුණ ගීත ගායනා - මහ ගොඩක් පවත්වා
කැමරාවෙ ප්ලෑසරෙන් - ගිනිකණත් වට්ටවා
අතට දෙන කුසලානෙ
මදේ හිස් එකක් නෙව...

ඉතිං...

මොකක් හරි තර‍‍ඟෙකින්
දිනීමේ වටිනකම
බොහෝ කැප කෙරුම් කර - ලැබූ පුහුණුවේ සහ
හිතේ කහටක් නැතිව - හෙළූ දහඩියේ මිස
දාන ඔල්වරසනේ
කොහොමත්ම නෑ නේද?

Saturday 16 August 2014

ටොයිලට් එකක් තියෙන තැනක් කියාපියෝ


ඔන්න එකෝමත් එක රාජ සබාවකදි රජ්ජුරුවො තමංගෙ ඇමති මණ්ඩලෙන් මෙන්න මෙහෙම ප්‍රශ්ණයක් ඇහුවලු.

“ඇමති වරුනි... මනුස්සයෙකුට දැනෙන සුවදායකම හැඟීම මොකක් ද?

ඉතින් ඇමතිලත් ඔය ප්‍රශ්ණෙට දහ අතේ කල්පනා කරල එක එක විදිහෙ බරපතල උත්තර දෙන අතරෙ ඇමති මණ්ඩලේ හිටපු එක කට හැකර ඇමතියෙක් රජ්ජුරුවන්ට මෙහෙම කිව්වලු...

“දේවයන් වහන්ස, මනුස්සයෙකුට දැනෙන සුවදායකම හැඟීමක් තමයි හොටම වැසිකිලි බරක් හැදිල තියෙන වෙලාවක වැසිකිලි යන්න ලැබීම.

ඇමතියගෙ කතාව අහපු රජ්ජුරුවන්ට අම්බානකට තද උනාලු. ඇයි ඉතිං තමං බරසාර උත්තරයක් බලාපොරොත්තුවෙන් අහපු ප්‍රශ්ණෙට මෙහෙම කටකැඩිච්ච උත්තරයක් හම්බඋනාම තරහ යන්නෙ නැත්තෙ මොන රජ්ජුරුවන්ටද? අනිත් අතට හොඳට දැනුං තේරුං තිබිච්ච ඇමතිල හිටිය ඒ වගේ කාලෙක?

“ඈ බොල බලුගැත්තරයො! තෝ මාව විහිළුවකට ගත්තද...? රාජපුරුෂයිනි, මේකව කුදලගෙන ගිහිං දඟගෙට දමාපියව්...”

රජ්ජුරුවො තමන්ට පැනපු මල් පොකුරම අතේ තියාගෙන දැන් කෑගහනවලු.

එන පොට හොඳනැති විත්තිය තේරිච්ච ඇමතිය රජ්ජුරුවන්ට මෙහෙම කිව්වලු...

“අනේ ගැත්තාට අනුකම්පා කරන සේක්වා දේවයන් වහන්ස. අහිතකින් කිව්වා නෙවෙයි. මං කියපු කතාවෙ ඇත්ත නැත්ත ඔප්පු කරල පෙන්නන්නං රජතුමනි... මට දවස් කීපයක් කල් දෙන්න...”

“හොඳයි... උඹට මං දවස් හතක් කල් දෙනව. හැබැයි ඒ කාලෙ ඇතුලත උඹ කිව්වෙ ඇත්තක් කියල ඔප්පු කරගන්න බැරි උනොත් මම උඹගෙ හිස ගසා දමනව...”

“හොඳමයි දේවයන් වහන්ස...” කියල කියපු ඇමතිය ඊට පස්සෙ දවස් ටිකේම රජ වාසල ඇතුලෙම කැරකි කැරකි හිටියලු. ඔහොම ඉඳලා... ඉඳලා... රජ්ජුරුවන්ට හොඳටම ‘බොගෑන් චාජර්ස්’ වෙච්ච වෙලාවක් බලල මේ ඇමතිය රජ්ජුරුවො විතරක් පාවිච්චි කරන රාජකීය වැසිකිලියට ගිහිං ඇතුලෙන් දොර අගුල් දා ගත්තලු. දැන් රජ්ජුරුවො එළියෙලු. ඇමතිය ඇතුලෙලු.

මාලිගාවෙ වෙන වැසිකිලි තිබ්බ උනත් රජ්ජුරුවන්ට එයින් එකකට යන්නත් බැරිලු. ඇයි ඉතිං රජ්ජුරුවන්ගෙ තත්වෙට හොඳ නෑනෙ. ඉතින් රජ්ජුරුවො රාජකීය වැසිකිලිය ඇතුලෙ ඉන්න ඇමතියට මෙහෙම කියනවලු.

“ඇමතියෝ... ඉක්මනට එළියට වරෙං...”

“අවසරයි රජතුමනි. අද ඔබ වහන්සෙ මට දීපු දවස් හතෙන් අන්තිම දවස. මං මේ මරණ බයටයි මේක අස්සෙ හැංගිලා ඉන්නෙ... ඔබ වහන්සෙ මට අනුකම්පා කරල අභය දානය දෙනවනං මං එළියට එන්නං...”

“හරි... හරි... මං බොට අභය දානය දෙන්නං. දැං ඉතිං ඉක්මනට එළියට වරෙං යකෝ!” කියල බැරිම තැන රජතුමා කිව්වලු.

ඔන්න ඒපාර ඇමතිය වැසිකිලියෙන් එළියට ආවලු.

කොහොමිං කොහොමිං හරි රජ්ජුරුවො රාජකීය වැසිකිලියට ගිහිං තමංගෙ බර හෑල්ලු කරගෙන එළියට ආවට පස්සෙ ඇමතිය රජ්ජුරුවන්ට කිට්ටු කරල මෙහෙම කියනවලු.

“කොහොමද සජතුමනි දැනෙන සනීපෙ... මං කිව්වෙ බොරු නෙවෙයි නේද?”

ආයෙ ඉතිං රජ්ජුරුවො වෙන මොකවත් කියන්න ගියේ නෑලු.

___


ඔය ඇවිල්ල මං කාලෙකට කලිං සඟරාවක තිබිල කියවපු කතාවක්. මට මතක තියෙන ටිකට තව ටිකක් අතිනුත් දාල තමයි ලිව්වෙනං ඉතිං. සියයට සීයක්ම නොවුනත් ඇමතිය රජ්ජුරුවන්ට කියපු කතාවෙ ඇත්තක් නැතුවා නෙවෙයි කියල මට ටක්කෙටම තේරුංගියේ මෙන්න මෙදාට පස්සෙ...


***


ඒ මං කොළඹ බෝඩිං ජීවිතේ පටං ගත්ත අළුතම වගේ. රස්සාවයි ඉගෙන ගන්න වැඩයි කලවමේ කරන්න වෙලා තිබ්බ නිසා එතකොට නිවාඩුවක් කියල එකක් නොතිබ්බ තරං. ඉතිං ගෙදර යන්න වෙන්නෙ මාසෙකට සැරයයි. එහෙමත් නැත්නං මාස දෙකකට සැරයයි. අනිත් අතට අපේ ගම තියෙන්නෙ කොළඹ ඉඳං හැම සති අන්තෙකම යන්න පුළුවං තරමට ලේසි පාසු දුරකිනුත් නෙවයි. පැය පහක්, පහමාරක් බස් එකේම යන්න ඕනි.

මට මතක විදිහට ඒ සති අන්තයත් එක්ක තව නිවාඩු දවස් දෙකක් විතර එකතු වෙලා ලැබිච්ච දවස් හතරක විතර දිග නිවාඩුවක පළවෙනි දවස. වෙනදට උදේ හයට ඇහැරෙන්නත් ෆෝන් එකේ රිකරන්ට් එලාම් තියන්න ඕනි උනාට ඔය වගේ දවසට උදේ තුනට තියන එලාම් එක එක පාරක් වදිද්දිම ඇහැරෙනව.

බෝඩිං ජීවිතේ නිසා මං පුරුදු වෙච්ච එක පුරුද්දක් තමයි උදේ පාන්දරට වතුර කල්දේරමක් විතර බොන එක. පාන්දර තේකක් කියල එකක් බොන්ඩ වෙන්නෙත් නැති නිසා වැඩට ගිහිං උදේට කනකං බඩ පණුවො ටික ‘උද්ගෝසනේ’ කරන එක නවත්තගන්න එහෙම වතුර බොන එක හරි ප්‍රයෝජනයි.

ඉතින් වෙනද වගේම ඉස්සරවෙලාම බඩ පිරෙන්න වතුර එකක් එහෙම බීල, මේ මහ පාන්දර නින්දට බාදා වෙච්ච රූම නින්දයි නොනින්දයි අතරෙ ඉඳගෙන “හුචුස්! හුචුස්!!” ගාද්දිම ලකලෑස්ති වෙලා බෝඩිම ඉස්සරහ පාරෙ තියෙන පහන් කණුවෙ එළියෙන් යාන්තං පාර හොයාගෙන මහ පාරට ගොඩ උනා.

බස් හෝල්ට් එකේ පැය බාගයක් විතර තැප්පට පස්සෙ ගම්පලාත දිහාට යන බස් එකක් ආවයි කියමුකො. නිවාඩු දවසක් නිසා මෙච්චර උදේ වෙලත් බස් එකේ සෙනග. දැන් ඉතිං පැය පහක් හිටගෙනම පලයංකො... කමන්නෑ ඉතිං යන්නෙ ගෙදරනෙ කියල හිත හදාගත්ත මම දැං බස් එකේ හිටගෙන එහාටයි මෙහාටයි පැද්දි පැද්දි යනව.

පැයක් ගියා, පැය දෙකක් ගියා, ඔන්න පැය දෙකහමාර කිට්ටු වෙනකොට මුත්‍රාශයෙන් මොළේට පණිවිඩයක් එනව “ෆුල් ටෑන්ක්!” කියල. අද වගේ දවසක අච්චර වතුර කන්දරාවක් බීපු එක මොන තරං ගොං කමක්ද? බොහොම අමාරුවෙන් තව තව පැය බාගයක් විතර ඉවසගෙන හිටිය. ඊට වැඩියනං ඉන්නම බැරි ගානයි. නහයෙ අග්ගිස්ස සීතල වෙලා, මූණෙ ඉඳිකටු අනින්නා වගේ දැනිල, අත්වල හිරිගඩු පිපිල, කන් දෙකට දාඩිය දාගෙන එනව.

පොතේ හැටියට දැං තේ බොන්ඩ බස් එක කොහේ හරි නවත්තන්න ඕනි. එතකං තව ටිකාක් ඉවසගෙන ඉන්න මම තීරණේ කරා. ඔය පාරෙ ඒ දවස් වල දුර ගමං බස් නවත්තන කඩ තිබ්බෙ දෙකයි නැත්තං තුනයි. ඒවගෙනුත් එක තැනක තිබ්බ ටොයිලට් එක දෙවනි වෙන්න ඕනි නරකාදියට විතරමයි කියල මට හොඳටම ෂුවර්. ඒත් මේ වෙලාවෙ හැටියට ඒක උනත් සුරපුරක් ගානටයි මට දැනිල තිබ්බෙ.

ඒත් බස් එක නවත්තන පටක් පේන්න නැහැ. බැරිම තැන ඔන්න ඔය ඕනි මංගල්ලයක් වෙච්චාවෙ කියල මං බස් එකෙං බහින්න තීරණේ කරා.

ඉස්සරහ දොර ගාවට ගිහිං “මම ඔතන ඉස්සරහිං බහිනව” කියල ඩ්‍රයිවර් මහත්තයට කිව්ව.

උන්දැ නිකං පිස්සෙක් දිහා බලන්න වගේ මං දිහා බැලුව. මොකද ඉන්ටසිටි බස් එහෙම හැමතැනම නවත්තන්නෙ නෑනෙ. ඊට පස්සෙ උන්දැ පාරදිහා බලාගෙන තව වංගුවක් කෙලිං කරා. ම්හු... නවත්තන පාටක් නෑ වගේ.

ඇත්තම කියන්න මං ඒ වෙලාවෙ හිටියෙත් පිස්සු හැදෙන්න ඔන්න මෙන්න වගේ තමයි. නවත්ත ගන්න බැරි බස් එකකටයි, නවත්ත ගන්න බැරි චූ බරකටයි එකපාර මැදි උනාම මනුස්සයෙක් කොච්චරනං අසරණ වෙනවද?

“අනේ මට බහින්න ඕනි. බස් එක පොඩ්ඩක් ස්ලෝ කරන්නකෝ...” ඒ පාර මං වැන්දෙ නැති ටික විතරයි.

ඩ්‍රයිවර් ඇහෙන නෑහෙන ගානට කුණුහරුපයක් කියන ගමංම මට බිමට පැනගන්න පුළුවං වෙන තරමට බස් එක ස්ලෝ කරා. මියෙම්වා රැකෙම්වා කියල මාත් බිමට පැන්න. තව පොඩ්ඩෙං පාත් ෆයින්ඩර් යානාව අඟහරු පෘෂ්ඨයට ගොඩ බෑව වගේ වෙනව. කොහොම හරි එහෙම නොවී යන්තං පාරට ගොඩබාපු මම වට පිට බැලුව.

කාණුවක් නං තියෙනවා... ඒ උනාට මේ බස් එකක් එනකං ඉන්න කට්ටිය රොත්තක්ම පාර අයිනෙ ඉන්නවනෙ.

ඒ වෙද්දි උදේ හයට විතර ඇති. එළිය වැටීගෙන එන වෙලාව. කාණුව ප්‍රයෝජනේට ගන්න එක දෙවෙනි විකල්පෙ විදිහට තියාගෙන වෙන විකල්පයක් තියෙනවද කියල බලන්න මං තප්පර කීපයක් වැය කරා. කොහොමත් දැං හැම තප්පරේම දැනෙන්නෙ පැයක් විතර දිගට. ඔන්න මට පේනව පාරෙන් එහා පැත්තෙ පොඩි ගෙදරක්. ගෙදර ඉස්සරහ දොර ඇරල නැතත් ජනේලෙ වීදුරුවෙන් සාලෙ පත්තුවෙන ටියුබ් ලයිට් එකේ එළිය පේනව. ඒ කියන්නෙ ගෙදර කවුරු හරි ඇහැරල ඉන්න ඕනි. ඉක්මනට පාර මාරුවිච්ච මං ඒ වේගෙන්ම පාරෙ ඉඳන් මිදුලට තිබ්බ පඩි ටිකත් බැහැගෙන ගිහිං දොරට තට්ටු කරා. වෙලාවට ගෙදර බල්ලො හිටියෙ නෑ. මට කල්පයක් වගේ දැනිච්ච ටික වෙලාවකිං අංකල් කෙනෙක් දොර ඇරිය.

“අනේ අංකල්. උදේ පාන්දරම කරදර කරාට මුකුත් හිතන්න එපා. මට ඔයගොල්ලන්ගෙ ටොයිලට් එක ටිකකට පාවිච්චි කරන්න පුළුවන්ද?”

“ආඃ... ඔහොම ඔතනින් පහලට බැස්සම දකුණු පැත්තෙ...”

“හරි...”

මම අඩියට දෙකට ගිහිං නැවතුනේ ටොයිලට් එකේ.


හප්පේ... එහෙමත් ස-නී-ප-ය-ක්...



මම ඒගොල්ලන්ට නොසෑහෙන්න ස්තූති කරල, ආයෙත් පාරට ආව. බස් එකක් අල්ලගෙන ලඟම ටවුන් එකට ගිහින් එතනින් තව බස් එකක් අල්ලගෙන ගෙදර ගියා.

ඊට පස්සෙ ඉඳල තමයි මං මගේ දුර ගමන් ප්ලෑන් කරල යන්න පුරුදු උනේ. ඒකෙ අනිවාර්ය අංගයක් තමයි තව තව අවශේෂ කාරණාත් එක්ක යන පාරෙ තියෙන පොදු වැසිකිලි තියෙන්නෙ කොහෙද කියල ටිකක් හරි හොයල බලන එක.

කොහොම උනත් ඒක අමතක නොවන අත්දැකීමක්. අදටත් ඒ අංකල්ලගෙ ගෙදර ඉස්සරහින් බස් එකේ යද්දි ඒගොල්ලො කරපු ඒ උදව්වට මම හිතින් පිං දෙනව.



_____
පින්තූරය

Tuesday 12 August 2014

නැවත හමුවීම


පෘථිවි වැසියනි, බිය වෙන්න එපා. අපි පැමිණෙන්නේ සාමකාමීවයි. එසේ නොවන්න හේතුවක් නැහැ. අපි ඔබගේ ඥාතීන්. අපි මීට පෙර මෙහි පැමිණ තිබෙනවා.

තවත් පැය කිහිපයකින් අපි මුණගැසුණු විට ඔබලා අපිව හඳුනා ගනීවි. මේ ගුවන්විදුලි පණිවිඩය තරම්ම ඉක්මනින් අපි සෞරග්‍රහ මණ්ඩලය වෙත ලඟා වෙමින් සිටිනවා. දැනටමත් අප ඉදිරියෙන් දිස්වන ආකාශයේ ඔබගේ සූර්යයා ඉස්මතු වී පෙනෙනවා. අවුරුදු මිලියන දහයකට පෙර අපේත් ඔබේත් මුතුන්මිත්තෝ මේ සූර්යයා බෙදා හදාගෙන ජීවත් උනා. ඔබලා වගේම අපිත් මනුෂ්‍යයො. නමුත් අපි අපේ අතීතය මතක තියාගෙන ඉඳිද්දි ඔබලාට ඔබලාගේ අතීතය අමතක වෙලා.

දැවැන්ත උරගයන් ලෝකයේ ආධිපත්‍යය පැතිරූ යුගයේදී පෘථිවිය ජනාවාස කලේ අපියි. අපි මෙහි එන විටත් මියයමින් සිටි ඔවුන්ව බේරා ගැනීමට අපිට බැරි උනා. ඔබලාගේ ලෝකය ඒ වෙත්දි නිවර්තන ග්‍රහ ලොවක්. එය අපේ වැසියන්ට ඉතා හොඳ වාසස්ථානයක් වේවි කියා අපි හිතුවා. නමුත් අපි වැරදියි. අභ්‍යවකාශ තරණයේ ප්‍රවීණයන් උනත් දේශගුණය ගැන, පරිණාමය ගැන, ප්‍රෙව්ණි විද්‍යාව ගැන අපි දැනගෙන සිටියේ බොහොම ටිකයි.

ගිම්හාන ඍතු මිලියන ගණනාවක් පුරාවට (ඒ පුරාණ කාලයේ ශීත ඍතු තිබුණේ නැහැ) ජනපදය සශ්‍රීකව පැවතුනා. එක තාරකාවක ඉඳන් අනෙකට ගමන් කරන්න වසර ගණනාවක් වැයවන විශ්වයක හුදකලාව සිටින්නට සිදු උනා උනත් එය එහි මව් ශිෂ්ටාචාරය සමග සබඳතා පවත්වා ගත්තා. සියවසකට තුන් හතර වතාවක් මන්දානකිණියේ තොරතුරු රැගෙන තාරකා යානා පැමිණියා.

ඒත් මීට අවුරුදු මිලියන දෙකකට කලින් පෘථිවිය වෙනස් වෙන්න පටන් ගත්තා. යුග ගණනාවක් පුරාවට නිවර්තන පාරාදීසයක් උන එහි පරිසර උෂ්ණත්වය පහල වැටුණා. ඒ සමගම ධ්‍රැව ප්‍රදේශ වල ඉඳන් අයිස් පහලට ගලාගෙන එන්න පටන් ගත්තා. දේශගුණයත් සමඟම ජනපදවාසීනුත් වෙනස් වෙන්න පටන් ගත්තා. එය දිගු උෂ්ණ ඍතුවේ අවසානයට මුහුණදීම සඳහා සිදුවුන ස්වභාවික අනුවර්තනයක් බව අපි දැන් දන්නවා. ඒත් පරම්පරා ගණනාවක් පොළොව ඒ අයගේ නිවහන කරගෙන සිටිය බොහෝ දෙනෙක් විශ්වාස කලේ ඒ අය අමුතුම ආකාරයක පිළිකුල් සහගත රෝගයකට ගොදුරු වෙලා කියලයි. මාරාන්තික නැති, කිසිම කායික පීඩාවක් ඇති නොකල, ඒ නමුත් රෝගියාව විරූපී කරන රෝගයක්.

ඒත් සමහර අය රෝගයට ප්‍රතිරෝධීතාවයක් දැක්වූවා. ඔවුන් සහ ඔවුන්ගේ දරුවන් ඒ වෙනස් වීමෙන් ආරක්ෂා උනා. ඉතින්, සහස්‍රක කීපයක් ඇතුලත එකිනෙකාව අවිශ්වාස කරන සහ එකිනෙකාට ඊර්ෂ්‍යා කරගන්න කොටස් දෙකකට කොලනිය බෙදුනා. හරියට එකිනෙකට වෙනස් සත්ත්ව විශේෂ දෙකක් වගේ.

මේ බෙදීම නිසා ඊර්ෂ්‍යාවයි අසමගියයි ඇතිඋනා විතරක් නෙවෙයි අවසානයේදී ගැටුම් හටගන්නත් පටන් ගත්තා. දේශගුණය එන්න එන්නම නරක අතට හැරෙද්දි කොලනියත් කෑලි කෑලි වලට කැඩිල යන්න පටන් ගත්තා. පුළුවන් කමක් තිබුණු අය පෘථිවියෙන් ඉවත් උනා. ඉතිරි අය ම්ලේච්ඡත්වයට කිඳා බැස්සා.

අපිට සබඳතා පවත්වා ගත හැකිව තිබුණා. නමුත් තාරකා ට්‍රිලියන සියයක් තියෙන විශ්වයක කරන්න වැඩ කටයුතු විශාල ප්‍රමාණයක් තියෙනවා. ඔබලාගෙන් කිසිවෙක් ඉතිරි වෙලා ඇති කියල දැනට වසර කිහිපයක් වෙනකංම අපි හිතාගෙන හිටියෙ නැහැ. ඒත් අහම්බෙන් වගේ අපිට ඔබලාගේ පළවෙනි ගුවන්විදුලි සංඥා ලැබුණා. ඔබලාගේ සරළ භාෂාවන් ඉගෙනගෙන ඔබලා ම්ලේච්ඡත්වයේ සිට ශිෂ්ටාචාරය කරා නැවත ටිකින් ටික ඉහලට ඇවිත් ඇති බව සොයා ගත්තා. දිගු කලකට පෙර අපගෙන් වෙන්වූ අපගේ ඥාතිවරුනි. අපි පැමිණියේ ඔබලාව පිළිගන්න. ඒ වගේම ඔබලාට උදව් කරන්න.

පෘථිවිය අත්හැර දැමුවාට පසු ගතවුණු යුග ගණනාව තුල අපි බොහෝ දේ සොයාගෙන තිබෙනවා. ඔබලාට අවශ්‍යනම් අයිස් යුගයට පෙර තිබුණු සදාකාලික ග්‍රීෂ්ම ඍතුව නැවත ගෙන එන්න අපිට පුළුවන්. ඒ වගේම ජනපද වාසීන් බොහෝ දෙනෙකු ගොදුරු උන පීඩාකාරී නැතත් අප්‍රසන්න ජානමය වසංගතයට සරළ පිළියමක් දැන් අපි ලඟ තිබෙනවා.

සමහරවිට එම වසංගත තත්වය දැන් අවසන් වෙලා ඇති. නමුත් එසේ වී නැත්නම් ඔබලාට දෙන්නට සුභ ආරංචියක් අපට තියෙනවා. පෘථිවි වැසියනි, ඔබලාට ලැජ්ජාවට පත් නොවී නැවතත් විශ්වීය සමාජයට එක්වෙන්න පුළුවනි.

ඔබලාගෙන් කවුරුන් හෝ තවමත් සුදුයි නම් අපිට එය සුව කල හැකියි.


_______________________________________________________________

ආතර් සී ක්ලාක් මහතා විසින් රචිත "Reunion" කෙටිකතාවේ අසංක්ෂිප්ත සිංහල පරිවර්තනය.
_______________________________________________________________


_____

Tuesday 5 August 2014

කතා ටිකක් (ඇපෙන් බේරීම සඳහා)


තේරීම් මේසය වෙත රැගෙන යමින් තිබූ ලියුම් මිටියක් සේවකයාගේ අතින් ගිලිහී සැනෙකින් පොළොව මත විසිරී ගියේය. ඒවා නැවත එකතු කර ගැනීමට තරම් කාලයක් සේවකයාට ලැබුණේ නැත, තැපැල් ස්ථානාධිපති එතැනට පැමිණියේය.

“ඇයි මේ ලියුම් බිම” ඔහු ගොරෝසු හඩින් විමසා සිටියේය.

කීමට කිසිවක් සිතාගත නොහී මදක් විපිළිසර වූ සේවකයාගේ හිතට හදිසියේම පිළිතුරක් නැංගේය.

“ගුරුත්වාකර්ෂණය නිසා, සර්”


***


“නැගිටින්න, නැගිටින්න” යි රහසින් කියමින් බිරිද රෑ මැදියමේ සැමියා අවදි කළාය.

“ඇයි මොකද?” සැමියා නිදිමත ඇස් පොඩි කරමින් විමසා සිටියේය.

“ෂ්... සද්ද කරන්න එපා, කුස්සියෙන් අඩි සද්දයක් ඇහුණා, හිමිහිට ගිහින් බලන්න”

අසල තිබූ කිතුල් පොල්ලද ගත් ඔහු යුතුකම් දත් සැමියෙකුගේ අභිමානයෙන් යුතුව කුස්සිය පරීක්ෂාවට යාමට සැරසුණි.

“අනේ එනකොට වතුර එකක් අරන් එන්න, තිබහ නිසා නින්ද යන්නෙ නෑ” බිරිද නැවතත් මුමුණා කීවාය.


***


ඉතා හොදින් වැඩුණු ජවසම්පන්න සිංහායෙකු හට වදුරෙකු මුණ ගැසිණි. වදුරා අල්ලාගත් සිංහයා “කවුද මේ වනාන්තරයේ රජ්ජුරුවෝ.” යි උගෙන් විමසා සිටියේය. 

“ඒ ඔබයි... සිංහ රාළහාමි” මරබියට පත් වදුරා යටහත් පහත්ව පිළිතුරු දුන්නේය. සිංහයා ඌට යන්නට හැරියේය.

දෙවනුව සිංහයාට මුණ ගැහුණේ මුව නාම්බෙකි. ඌවද බිම පෙරළාගත් සිංහයා “කවුද මේ වනාන්තරයේ රජ්ජුරුවෝ.” යි විමසා සිටියේය. බියෙන් සලිතව ගිය මුව නාම්බා “ඒ ඔබයි... සිංහ රාළහාමි” යි කීවේය. සිංහයා ඌටද යන්නට හැරියේය.

ඊලගට සිංහයාට මුණගැසුණේ ඇතෙකි. “කවුද මේ වනාන්තරයේ රජ්ජුරුවෝ.” සිංහයා ඇතාගෙන්ද ඇසුවේය. කිසිවක් නොකී ඇතා සිංහයාව හොඩින් ගෙන ඈතට විසිකර දැමීය. අඩි පණහක් පමණ ඈතින් බිම පතිත වූ සිංහයා දණි පණි ගා නැගිටගෙන ඈත සිටම කෑගැසීය.

“හරි හරි උත්තරේ දන්නෙ නෑ කිව්වනං ඉවරයිනෙ ආයිබෝං...”


***


තැපැල් කන්තෝරුවේ අවුරුදු තිහක් සේවය කල සිරිපාල විශ්‍රාම ගන්නා දිනය උදා විය. මේසා දීර්ඝ කාලයක් සේවය කල මේ සේවකයාගේ සමුගැනීම උදෙසා උත්සවයක් පැවති අතර එහිදී ප්‍රධනියා ඔහුගෙන් මෙසේ විමසීය

“හොදයි සිරිපාල, ඉතින් අපෙන් මොනා හරි විශේෂයක් කෙරෙන්න තියෙනවද? කියන්න... කියන්න...”

“අනේ සර් මගේ චෙක් එක මං ඇවිල්ල ගන්නම්. තැපෑලට නම් දාන්න එපා”


***


අධි තාත්විකවාදී චිත්‍ර ශිල්පියෙක් හා සූපශාස්ත්‍රවේදිනියක් අතිනත ගත්හ. ඒ මංගල්‍යෙයන් නොබෝ කලකට පසු සූපශාස්ත්‍රවේදිනිය හමු වූ මිතුරියක් විවාහ ජීවිතය ගැන විමසා සිටියාය.

“කොහොමද අනේ අළුත් ජීවිතේ. කොහොමද දැන් කලදවස ගෙවෙන්නෙ?”

“වරදක් නෑ අනේ අපි හොදින් ඉන්නවා. එයා චිත්‍ර අදිනව. මං උයනව පිහනව.”

“එච්චරද අනේ... චිත්‍ර නොඅදින උයන්නේ පිහන්නේ නැති වෙලාවට මොකද කරන්නේ මෙයා”

“ආ... ඒ වෙලාවටද? ඒ වෙලාවට අපි එයා ඇදල තියෙන්නෙ මොනවද, මං උයල තියෙන්නෙ මොනවද කියල තේරුම් ගන්න සාකච්ඡා කරනව.”


***


ධාවන පථය ඔස්සේ ගුවන්ගතවීම පිණිස ධාවනය වූ මගී ගුවන් යානය අතරමගදී නවතා නැවත ආරම්භක ස්ථානයට ගෙන එනු ලැබිණි. එය ගුවන්ගත කරනු ලැබූයේ පැයක් පමණ එසේ පමා වීමෙන් පසුවය.

විමසිලිමත් මගියෙකු එසේ පමා වූයේ කුමක් නිසාදැයි ගුවන් සේවිකාවකගෙන් විමසා සිටියේය.

“ගුවන් නියමුවාට එන්ජිමේ අමුතු ශබ්දයක් ඇහිල තියෙනවා...” ගුවන් සේවිකාව කියා සිටියාය. 

“වෙන ගුවන් නියමුවෙක් හොයාගන්න වුණු නිසයි මෙච්චර පමා වුණේ.”


***


මිතුරන් තිදෙනෙක් විනෝදයට මාළු බාමින් සිටියහ. හදිසියේම එකෙකු හට හසු වූයේ දිය කිදුරියකි. තමාව නිදහස් කර හරින්නේනම් තිදෙනාටම එක් වරය බැගින් දෙන්නම් යැයි කිදුරිය කියා සිටියාය.

“හොදයි! එක් මිතුරෙක් කීය. එහෙනම් මගේ බුද්ධිය දෙගුණ කරන්න.”

“ලැබේවා” යි කිදුරිය කී පමණින් අති ගැඹුරු දාර්ශණික මතවාද පවා පහසුවෙන් අවබෝධ කර ගැනීමේ හැකියාව ඔහුට ලැබිණි.

මිතුරාගේ පරිවර්තනයෙන් විශ්මයට පත් දෙවැන්නා “මගේ බුද්ධිය තෙගුණ කරන්න” යි ඉල්ලා සිටියේය.

“ලැබේවා” කිදුරිය කීය. ඔහුට අයින්ස්ටයින් ආදී මහා ගණිතඥයින් ඉදිරිපත්කල සංකීර්ණ ගණිත ගැටළු විසදීම කජු කන්නා සේ පහසු විය.

මිතුරන් ලත් හැකියාවන්ගෙන් උද්යෝගීමත් වූ තෙවැන්නා “මගේ බුද්ධිය හතර ගුණයකින් වැඩි කරන්න” යි ඉල්ලා සිටියේය.

“ඒක භයානකයි” කිදුරිය කීවාය. “ඒක අති විශාල වැඩි වීමක්. එයින් මේ ලෝක ධාතුව පිළිබඳව ඔබේ අවබෝධය, දැක්ම සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් වෙන්න පුළුවනි.”

“ඒ ගැන වද වෙන්න එපා. මගේ බුද්ධිය හතර ගුණයක් කරන්න.” තෙවැන්නා නැවත ඉල්ලා සිටියේය.

“ලැබේවා” යි කිදුරිය කීවාය.

එසැනින් ඔහු ගැහැණියක් බවට පත් විය.


___

උපුටා ගැනීම සිව්දෙස සඟරා වලිනි


_____
පින්තූරය
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...