Pages

Tuesday 22 November 2011

ටේප් ඩිස්පෙන්සරේ කතාව



මේ මොකක්ද කියල දන්නවනෙ? මේකට ඉංග්‍රීසියෙන් කියන්නෙ “Tape Dispenser” කියල. සිංහලෙන් කියන්නෙ මොකක්ද කියලනං දන්නෙ නෑ. පිංතූරෙ තියෙන ටේප් ඩිස්පෙන්සරේ නිකං පෞරාණිකයි වගේ පේනව නේද? ඒ ඉතිං ඕක එච්චරටම පරණ හින්ද. ඒ වගේම මොකක් හරි වෙනසකුත් මේකෙ පේන්නෙ නැද්ද? එහෙම පේන්නෙ නැත්නං මේ පහල තියෙන පිංතූරෙ පොඩ්ඩක් බලන්න.




දැන් පේනව නේද මේ ටේප් ඩිස්පෙන්සරේ සුළු අලුත්වැඩියාවක් කරල නැවත සේවයට එකතු කර ගත්තු එකක් කියල. ඔය ගැන පොඩි කතාවක් තියෙනවා.

ඒ අපි කන්තෝරුවෙ පත්වීම ලබල ආපු අළුත. අපේ ලිපිගොණු වල වැඩ කටයුතු කරල අපිව අදාල අංශ වලට යොමු කරනකං දවස් දෙක තුනක් කල් මරමින් (හරියටම කියනවනං නිදි කිරමින්) ඉන්න උනා. ඔහොම ඉලා... ඉලා... අන්තිමේදි අපේ බැජ් එකේ මායි අකිලයි වැටුනෙ එකම අංශයක රාජකාරියට. ඒ වෙනකොට අපිට මාස හයකට ඉස්සෙල්ල ආපු බැජ් එකේ හිටපු ඉන්දික අයියත් හිටියෙ එතන. ඊට අමතරව තව හතර දෙනෙක් එතනම රාජකාරි කලා. ඔය කියපු හතර දෙනාගෙන් දෙන්නෙක් අපි තුන්දෙනත් එක්ක හොයි. ඒ උනාට ඉතිරි දෙන්න, අංශෙ ලොක්ක සහ ඩිපියුටි-ලොක්ක අපිත් එක්ක නිතරම මොකක්දෝ තරහකින් හිටියෙ. ඒකට හේතුව මට තවමත් හරියට හිතා ගන්න බැහැ. ඒත් උපාධියක් තියෙනව හරි, උපාධියක් කරමින් ඉන්නව හරි කිව්වොත් පන්න පන්නා පළි ගන්න ආකාරයේ වැඩ කරන “පරණ කට්ටිය ගොඩක් අපේ කන්තෝරුවේ හිටිය. දැනටත් ඉන්නවා.

අපේ උසස් අධාපන සුදුසුකම් ඒ වගේ අයට නොකිය ඉන්න පහු කාලෙක අපි පුරුදු උනත් කන්තෝරුවට ගිය අළුත ඒ වගේ ආරක්ෂක පියවරවල් අනුගමනය කරන්න අපි දැනගෙන හිටියෙ නැහැ. ඉතිං ඕකෙන් මේකෙන් උනේ අපි තුන්දෙනා සහ ලොක්කො දෙන්න අතර නිතර දෙවේලෙ වලි ඇතිවීම. කොටින්ම කිව්වොත් ඒ කාලෙ අපි රාජකාරි කරපු අංශයේ වාතාවරණය “වලියට බරයි.

ඔහොම ඉන්නකොට තමයි එක දවසක් අපිට මේසයක් උඩ ඔහේ දාල තිබ්බ ඔන්න ඔය ටේප් ඩිස්පෙන්සරේ ඇහැගැහුනෙ. ඒ වෙනකොට ඒකෙ තිබ්බ සෙලෝටේප් රෝල රඳවන මැද රවුම බාගෙට කැඩිල. දන්නවනෙ ඉතින් රස්සාව හම්බවෙලා කන්තෝරුවට ගිය අළුත කට්ටියගෙ හැටි. නිකං ඉන්නෙ “රට හදන්නං” කියන මානසිකත්වයෙන්නෙ. ඉතින් අපි කලේ අපේ නඩත්තු අංශයේ කෙනෙක්ට කියල ඔය තියෙන විදියට මැදට ලී වලින් කෑල්ලක් හයි කරල ටේප් ඩිස්පෙන්සරේ අළුත්වැඩියා කරගෙන ආපු එකයි.

ඕක දැකල අපේ ලොක්කො දෙන්න හොඳටම හිනා උනා. වෙන කාටවත් නෙමෙයි. අපිට! කිසිම වැඩකට නැති දේකට මහන්සි වෙලා කියල. ඔයිට වැඩිය හොඳයි අළුත් එකක් ගත්තනං කියල.

දැන් ඔය සිද්ධිය වෙලා අවුරුදු තුනක් වෙනව. ලොක්කො දෙන්නම මාරුවීම් ලැබිල ගිහින්. අංශයට අළුත් අය ඇවිල්ල. ඒත් අංශයේ තියෙන එකම සහ තවමත් හොඳින් වැඩ කරන ටේප් ඩිස්පෙන්සරේ තමයි ඔය.

Thursday 17 November 2011

වෙස් මාරුව




ජීවිතයේ එක් එක් අවස්ථා වලදී වැදගත් සන්ධිස්ථාන පසු කරීමට අපට සිදු වේ. පාසැල් ජීවිතයේ නිල් කොට කලිසමින් සුදු දිග කලිසමට මාරුවී දෙවෙනි අවුරුද්ද වෙද්දි මුහුණ දිය යුතු එවන් අවස්ථාවකට මුහුණ දෙන්නට පෙර ගෙවී යන සූදානම් වීමේ කාලය ඇරඹී ඇත. හරියටම කිවහොත් ඉදිරියෙන් ඇත්තේ සාමාන්‍ය පෙළ විභාගයයි. “සා/පෙ වෙනුවෙන් කල යුතු වූ ලොකු වැඩ කොටසක් හිස මත පැටවී ඇත. මේ අවුරුද්දේ ඉදිරියට එන දවසක් දවසක් ගානේ ඒ වැඩ කන්දරාවේ පීඩනය ටිකින් ටික වැඩි වේවි. කෙසේ වෙතත් ඉදිරි ගමනට උපරිම ජවය යෙදවීමට මම තීරණය කර සිටියෙමි. ඒ සාමාන්‍ය ජයග්‍රහණයකට වඩා වැඩි යමක් මට අවශ්‍ය වූ බැවිණි.

නමුත් ඒ සහා සම්පූර්ණ කල යුතු අවශ්‍යතා ඇත. එයින් එකක් නම් ‘B’ සාමාර්ථයේ පුර පක්ෂය සහ ‘A’ සාමාර්ථයේ අව පක්ෂය අතර දෝලනය වන මගේ ගණිත විෂයේ ලකුණු මට්ටම ‘A’ සාමාර්ථයෙන් පහලට නොවැටෙන තැනකට ගැනීමයි. මෙතෙක් නිවාඩු පාඩුවේ ගතකල විවේකී සෙනසුරාදා දවසේ උදේ වරුව ඉදිරි වසර පුරාවටම කැපකිරීමට සිදු වන්නේ ඒ සහායි. ඔව්! අද පටන්... විභාගය තෙක්...

“හරි! පනිමු...

ඒ හඬින් මම කල්පනා ලෝකයෙන් සැබෑ ලෝකයටත්, ඉන් කහ ඉර අසල පදික වේදිකාව මත සිටගෙන සිටි මගේ රූප කාය වෙතටත් පැමිණියෙමි. රූප කාය තුල මනෝ කාය හරි-බරි ගැසීමට ගතකල තත්පර බාගය තුල කහ ඉර මතින් පියවර කීපයක් ගොස් සිටි මගේ මිතුරා, සතිර පසුපස මමද පියවර එසවීමි. කහ ඉරෙන් එගොඩ වී පාරේ අනෙක්පස පදික වේදිකාවට නැගගත් අප දෙදෙනා ටියුෂන් පන්ති පැවැත්වෙන ගොඩනැගිල්ල දෙසට ඇවිද යන්නට වීමු.

සතිර මට වඩා අඩියකින්වත් උසින් වැඩිය. එබැවින් සම වයස් කාණ්ඩයේ “කොට මොඩල්” එකක් වූ මට ඔහුගේ දිගු පියවර ඇති ගමන් විලාශය හා පෑහීමට කඩිමුඩියේ ගමන් කිරීමට සිදුවිය. වාසනාවකට මෙන් පදික වේදිකාව තවමත් කලබලකාරී නැත. වේලාව උදෑසන හතයි තිහ පසුවූවා පමණි. පදික වේදිකාවට මුහුණලා ඇති කඩවල් එකින් එක ඇරෙන්නේ දැනුයි. බාගෙට උඩට එසවූ “රෝල් දොරවල්” පාමුල දැල්වෙන ගිණි කබල් වලින් පොල් කටු බි‍‍‍‍‍‍‍‍‍ෙඳන සිහින් “ටිස්, ටිස්” හඬත් සමග නගින ගින්නත්, පදික වේදිකා ගැටිය සහ තවත් ගල්ගෙඩි දෙකක් මත තබන ලද මිදුණු පොල් තෙල් බැරල වලට යටින් තැඹිලි, කොළ සහ නිල් පැහැය මිශ්‍රිතව ඇවිලෙන කඩදාසි ගින්නත් සීතල පදික වේදිකාව උණුසුම් කළේය. තවමත් විවෘත කර නැති කඩවල් වල සිමෙන්ති පිළේ දිගටි, අපිරිසිදු රෙදි කඩමාළු ගොඩවල් ලෙස දිස්වන්නේ නින්දේ පසුවන යාචකයන් කීපදෙනෙකි. ජීවිතේ...!

“කල්ප, ඉක්මනට යමු. පරක්කු වෙනව.” සතිර අඩිය ඉක්මන් කරන ගමන්ම පැවසීය.

“තාම හතහමාරයි. ක්ලාස් අටටනෙ පටන් ගන්නෙ.” මම යාන්තමට විරුද්ධත්වය කැටිවූ ස්වරයකින් පැවසීමි.

“අද පළවෙනි දවස නිසා දැන් ඉඳන්ම සෙනඟ ඇති. පරක්කු උනොත් පස්සෙ බංකුවක්වත් අල්ල ගන්න බැරි වෙනව. ඔක්කොම කාඩ් ටික දීල ඉවර කරල තිබ්බොත් හැරිල එන්න තමයි වෙන්නෙ.”

ටියුෂන් පන්ති පිළිබඳ සතිරට මට වඩා අත්දැකීම් ඇත. මෙතෙක් වූ පාසැල් කාලය තුල යටත් පිරිසෙයින් ඔහු ටියුෂන් පන්ති හතරකට හෝ පහකට ගොස් ඇත. ඒ අතින් බලන විට මම තවම සහභාගී වී තිබුණේ ටියුෂන් පන්ති එකකට පමණි. ඒත් මීට අවුරුදු තුනකට පමණ පෙර ගමේ කුඩාවට පවත්වන්නට යෙදුනු ඉංග්‍රීසි පන්තියකටයි. එබැවින් මම සතිරගේ උපදෙස පිළිගෙන ගමන ඉක්මන් කළෙමි.

විනාඩි පහක ඉක්මන් ගමනකින් පසු ගමනාන්තයට පැමිණීමට අප දෙදෙනා සමත් විය. තෙමහල් ගොඩනැගිල්ලක් වූ එහි පහලම මාලය සිල්ලර බඩු කඩයකි. “තක්ෂිලා” ලෙස කියවුණු විශාල නාම පුවරුවක් උඩ තට්ටුවේ ගරාදි වැටේ ගැටගසා තිබුණි. කඩයේ වම් පස බිත්තියත් යාබද වෙළඳසැලේ දකුණු පස බිත්තියත් අතරින් ඉහලට ඇදුණු දෙදෙනෙකුට යාන්තමට මාරුවීමට තරම් ඉඩකඩ තිබූ පටු පඩිපෙළ නැගගෙන ගොස් මමත් සතිරත් තක්ෂිලාවට ගොඩ වැදුනෙමු.

නව ළමයින් ලියාපදිංචි වන තැන වැඩි සෙනගක් නැත. ඉන් එහා ඇති පන්ති කාමරයේ දැනටමත් කිහිප දෙනෙක් අසුන්ගෙන ඇති බව එයින් එන කසු කුසුව අනුව සිතාගත හැක.

“අපි මේ පියතිලක සර්ගෙ ගණං ක්ලාස් එකට බැ‍ෙඳන්න කියල.”

සතිර මේසය පසුපස සිටි උස, හීන්දෑරි පුද්ගලයාට අපගේ අවශ්‍යතාවය පැහැදිලි කළේය.

“ආඃ! පොඩ්ඩක් ඉන්න” කියූ ඔහු හිස් අයදුම්පත්‍ර දෙකක් අප දෙදෙනා ඉදිරියේ මේසය මත තැබුවේය.

“දැන් ඔය පුතාල දන්නවද මේක පුරවන්න?” ඔහු කාරුණික ස්වරයෙන් ඇසීය.

අප දෙදෙනා හිස වනා “පුළුවනි” ලෙස සන් කළෙමු.

“ඔය දෙන්නා කරන්න යන්නෙ ගණං විතරද? ඇයි සමාජ අධ්‍යයනය කරන්න එහෙම අදහසක් නැද්ද?” නැවතත් අර මිත්‍රශීලී ස්වරයෙන්ම ඔහු ඇසීය.

“නෑ. ගණං විතරයි.”

“හොඳයි, හොඳයි සමාජ අධ්‍යයනයටත් උදව් ඕනිනම් මගේ පන්තියටත් එන්නකො.”

“පොඩ්ඩක් ඉන්න!” මම මටම කියා ගතිමි. මම මේ මුහුණ දන්නවා නොවේද? ඔව්! මට වරදින්නට විධියක් නැත. මේ පොකුටු කොණ්ඩය... මේ හීනි උඩු රැවුල... මේ අපේ ගමේ පාසැලේ සමාජ අධ්‍යයනය ගුරුවරයායි. මම ගියේ ගමේ පාසලට නොවුනත් එයින් සංවිධානය කරන ලද අධ්‍යාපන චාරිකාවකට සහභාගී වීමට අවස්ථාවක් ලැබීම නිසා මෙම ගුරුතුමා ගැන මම දැන සිටියෙමි.

ඔහු පාසලේදී පුදුමාකාර ලෙස කිපෙන ගුරුවරයෙකි. ළමයින්ට අයිසෙ, තමුසෙ ආකාරයේ බස් වහරකින් අමතන ඔහු එහිදී දැන් පෙන්වන තරම් ආචාරශීලීවත් කරුණාවන්තවත් නැත. ගුරුතුමා පාසලේදීත් මෙහිදීත් උගන්වන්නේ එකම විෂයක් බැවින් මෙයට එහි සම්බන්ධයක් තිබීමටද නොහැකිය. ඔහු පාසලට යද්දී තමන්ගේ ආචාරශීලී බව වෙන කොහේ හෝ තබා යනවාද? නැතිනම් ඔහු ඉන් පිට වන්නේ තමන්ගේ සැර පරුෂ බව එහි තබාද? පාසලේදීට වඩා වෙනස් ස්වරූපයකින් මෙම පෞද්ගලික අධ්‍යාපන ආයතනයේදී මෙම ගුරුතුමා හැසිරීමට හේතු විය හැක්කේ කුමක්ද?

සම්පූර්ණ කරන ලද ඉල්ලුම්පත් දෙකත් සමඟ අදාල මුදල් දී අපි අපගේ පන්ති කාඩ්පත් ලබා ගන්නා විටත් මම කල්පනා කරමින් සිටියේ ඒ ගැනයි. එම සීයේ නෝට්ටු දෙක ගුරුතුමා මේස ලාච්චුවට දමන අවස්ථාවේදී එකම එක් අදහසක් මසිතෙහි ඇඳී මැකී ගියේය.

“සල්ලි!”

ගුරුතුමාගේ සිනහවට - එය ව්‍යාජද අව්‍යාජද කීම අපහසුය - පෙරළා සිනහවකින් සංග්‍රහ කල අප දෙදෙනා පන්තිය වෙත පියමැන්නෙමු.

“වෙන්න පුළුවන්ද?” මම මගෙන්ම ප්‍රශ්ණ කර ගතිමි.

_____
පින්තූරය
http://attractioninstitute.org/personal-diary/wp-content/uploads/2011/07/masks.jpg


Friday 11 November 2011

ඕක දාගෙනද ආවෙ?




කන්තෝරු යනව කියන්නෙත් ලේසි පාසු වැඩක් නෙවෙයි. බස් වල, කෝච්චි වල හිරවෙලා ට්‍රැපික් එකේ පැය ගණන් තැපල හො පණ යනව. ඒ වගේම කන්තෝරුවෙ වෙලාවට ඉන්නත් ඕනි. ඉස්සර නම් ඕක එච්චර දෙයක් නෙමෙයි කියල තමයි කන්තෝරුවෙ පරණ කට්ටිය කියන්නෙ. තමන් කන්තෝරුවට එන්න කලින් තමන්ගෙ අත්සන එවන්න ක්‍රම තිබිල තියෙනව. ඒත් අර අළුතෙන් ගෙනල්ල හයි කරපු “ඇඟිලි තියන“ මැසිම නිසා ඒ ක්‍රම ඔක්කොම දැන් අභාවයට ගිහින්. වැඩට ආව කියල සටහන් වෙන්නනම් අර මැසිමෙ ඇඟිල්ල තියන්නම ඕනි. ඒකට ඉතින් වෙලාවට වැඩට එන්න සිද්ධ වෙනව. ඔය නිසා ටිකක් විතර පරක්කු උන දවසට උදේ පාන්දරම මැරතන් එකක් එහෙමත් දුවන්න වෙනව.

මේ මොන සෙල්ලම දාලවත් වෙලාවට වැඩට යන්න බැරිවෙන දවස් තියෙනවා. වැස්ස දවස්, කෝච්චි පරක්කු වෙන දවස්, ප්‍රයිවෙට් බස් අයියලට ඩීසල් ගහන්න සල්ලි මදිවෙන දවස් වලට එහෙම කන්තෝරුවෙ ගොඩ දෙනෙකුට වෙලාවට වැඩට එන්න බැරුව යනව. (ඔයිට අමතරව යුද්දෙ තිබ්බ කාලෙදි පාරවල් ඇරිල්ලයි වැහිල්ලයි නිසාත් ගොඩක් වෙලාවට කන්තෝරු යන්න පරක්කු උනා.)

කොහොමින් කොහොමින් හරි තමන්ගෙ නොවන අතපසුවීම් නිසා ගොඩ දෙනෙකුට වැඩට එන්න පරක්කු වෙන දවසට කන්තෝරුවෙන් පොඩි සහනයක් ලැබෙනව. ඒ තමයි බස් ලේට් සහ කෝච්චි ලේට්.

මේ වැඩේ සිද්ද උනෙත් ඔය බසුයි කෝච්චියි ඔක්කොම පරක්කු උන දවසක. එදාට ඉතින් කන්තෝරුවෙන් තුන්කාලක් විතර වේලා සටහන් අංශය ල පෝළිං ගැහිල ඉන්නව ලේට් එක අත්සන් කරන්න. ඒ කියන්නෙ පරක්කු වෙලා ආව අයගෙ ලැයිස්තුවට තමන්ගෙ නමත් දා ගන්න.

ඉතින් ඔන්න ඔහොම කට්ටිය ඉන්නැද්දි වේලා සටහන් අංශෙ ලොක්ක, අපේ ගුණසිංහ මහත්තයට පේනවලු කෝච්චි ලේට් එක අස්සන් කරන්න ඉන්න පෝළිමේ මොකක්දෝ නොගැලපිල්ලක්. හරියට නිකං සුද්දො කන්දරාවක් මැද්දෙ එක කාපිරියෙක් ඉන්නකොට වගේ. ටික වෙලාවක් යනකං ගුණසිංහ මහත්තයටත් තේරුණේ නෑලු මොකක්ද මේ වෙනස කියල. පස්සෙලු වැඩේ තේරුණේ. එතකොටනං ගුණසිංහ මහත්තයගෙ ඉවසීමෙ මීටරේ රතු කට්ට පැන්නලු. කර කර හිටපු වැඩෙත් පැත්තකට දාල ගුණසිංහ මහත්තයත් ගියාලු අර කෝච්චි ලේට් අස්සන් කරන පෝළිම ල. මෙන්න ඉන්නවලු මනුස්සයෙක් බයිසිකල් ජැකට් එක නවල අත උඩ දාගෙන, ඒ අතින්ම හෙල්මට් එකත් අරගෙන වගේ වගක් නැතුව.

මේ මහත්තය ලේට් එක අස්සන් කරන්ඩද? ගුණසිංහ මහත්තය අර මනුස්සයගෙන් ඇහුවලු.

අනේ ඔව් මහත්තයො. බලන්ඩකො අදත් කෝච්චිය පරක්කුයිනෙ. කියල අර මනුස්සය කියනවලු.

ඉතින් ඒ කතාව අහල ගුණසිංහ මහත්තයාග ඉවසීමෙ මීටරේ කටුව තව චුට්ටක් ඉස්සරහට කැරකුනලු. බොහොම අමාරුවෙන් තරහ පාලනේ කරගෙන ගුණසිංහ මහත්තය ඇහුවලු,

දැං මහත්තය බයිසිකලේ ගෙදර දාල හෙල්මට් දාගෙනද කෝච්චියෙ එන්නෙ? කියල.

එතකොටලු අර මනුස්සයට මතක් වෙලා තියෙන්නෙ කෝච්චි ලේට් අස්සන් කරන සිහියෙන් දුවගෙන ආව මිසක් ජැකට් එකයි, හෙල්මට් එකයි බයිසිකලේ උඩ තියල එන්න අමතක උනානෙ කියල.

ඊට පස්සෙ උනේ මොකක්ද දන්නවද?

අර මනුස්සය ගුණසිංහ මහත්තයගෙන් හොට ලුණු ඇඹුල් ඇතුව අහගන්න ඇති නේද? ඔව්, ඒකත් උනා තමයි. ඒ උනාට නරකම වැඩේ උනේ බස් වල කෝච්චි වල යන අහිංසක අපිට. බස් සහ කෝච්චි ලේට් දීම ඊට පස්සෙ නැත්තටම නැති වෙන තරමට කන්තෝරුවෙන් අඩු කරානෙ. දැං ඒ දෙන ලේට් එක දෙන්නෙත් නීති හැටහුටාමාරක් දාල.

ඕන්න ඕකට තමයි කියන්නෙ අනුන්ගෙ පානින් එළිය බලන්න ගිහිං උන් ටිකත් අමාරුවෙ දාල එනව කියල.

_____
පින්තූරය
http://users.encs.concordia.ca/~ecsga/cartoon_line_big.jpg


Thursday 3 November 2011

හැරමිටිය





හැරමිටට වාරුඋන
වෙව්ලන සරීරකූඩුවට
ඔය අමන හිනාවම
මමත් පෑවා...

ඒ කාලෙ ගෙවී ගොස්
යස රූපෙ මැකී ගොස්
හැරමිටිය ලබන්නට
මටත් වූවා...

තේරුණේ නැති උනත්
බොට තවම මයෙ පුතේ
මේ වගේ දවසකුත්
පසුව ඒවි...

ඒ දිනේ ආ දාට
ගනින් මේ හැරමිටිය
මට එයින් පොරෝජන
නොමැති වේවි...

_____
පින්තූරය
http://news.bbcimg.co.uk/media/images/48109000/jpg/_48109093_walkingstick_bbc_282.jpg

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...