සුරංගනා කතාවක් : චාරිකාව - තෙවන කොටස

 සුරංගනා කතාවක් : චාරිකාව - පළමු කොටස
 සුරංගනා කතාවක් : චාරිකාව - දෙවන කොටස

මේ සුරංගනා කතාවක් : A Journey of a Prince - Part 3 හි සිංහල පරිවර්තනය.

ඉතින් ඔහොම යන අතරෙ එක දවසක් කුමාරයට එයා කාලාන්තරේකින් නොදැක්ක කෙනෙක්ව මුණගැහුන. ඒ ඇවිල්ල කුමාරයගෙ ඥාති සහෝදරයෙක්...

එකිනෙකා මුණගැහීම ගැන ගොඩක් සංතෝස වෙච්ච දෙන්න තමංගෙ ආගිය තොරතුරු ලඟ තිබ්බ අවන්හලකින් හොඳ කෑම වේලක් ගන්න අතරතුර බෙදා හදා ගත්ත. කුමාරයට වෙච්ච අකරතැබ්බෙ ගැන දැනගෙන දුක් වෙච්ච කුමාරයගෙ ඥාති සහෝදරය කුමාරයට තමන්ට පුළුවන් විදිහට උදව් කරන්නං කියල පොරොන්දු උනා.

කුමාරයගෙ ඥාති සහෝදරයත් එසේ මෙසේ පොරක් නෙවෙයි. එයත් කුමාරයෙක්. ඒ වගේම නයිට් වරයෙක්. අපේ කුමාරය මෙච්චර කාලයක් හොය හොය හිටිය පටු දඟර ගැහිච්ච පාර පටන් ගන්න තැන ගැන මේ ඥාති සහෝදරය දැනගෙන හිටිය. ඒ වගේම එයා තව දෙයක් දැනගෙන හිටිය. ඒ තමයි, හරිහමන් විදිහට ලෑස්ති වෙලා ගියේ නැත්නං අපේ කුමාරයට කවදාවත් කන්ද මුදුනට යන්න හම්බ වෙන්නෙනං නැහැ කියන එක.

ඉතින් එයා කුමාරයට මෙහෙම කිව්ව...

“මල්ලියෙ, ඔයා හොයන පාර ගැන මං දන්නව. හැබැයි මං මේ ටික කියල තියන්න ඕනි. මේක අමාරු ගමනක්. ඉස්සරහට යන අඩියක් අඩියක් ගානෙ එක එක විදිහෙ බාධක තියෙනව. ඒ නිසාමයි මේ ගමන පටන් ගන්න ඉස්සරවෙලා ඔයා ඒකට සූදානම් වෙන්න ඕනි.”

කුමාරය මේ කතාවට එකඟ වෙලා තමන්ගෙ ගමනට ඕනි කරන දේවල් එකතු කරන්න පටන් ගත්ත. එයා එකතු කරගත්ත දේවල් අතරෙ කඩුවක්, දුන්නක්, ඊතල පුරෝපු පැසක්, සැහැල්ලු පලිහක් වගේම කෑම බීම ටිකකුත් තිබ්බ. මේ හැමදේකින්ම සන්නද්ධ උනාට පස්සෙ කුමාරයව එයාගෙ ඥාති සහෝදරය කන්දක් පාමුල පිහිටල තිබ්බ අර පටු පාර පටන් ගන්න තැනට එක්කරගෙන ගියා.

එතනදි එයා කුමාරයට මෙන්න මෙහෙම කිව්ව...

“මට ඔයාව ඇරලවන්න එන්න පුළුවන් මෙතනට එනකං විතරයි. මෙතනිං එහාට තනියම ඔයාට ඔයාගෙ ගමන යන්න වෙනව. හිතට ධෛර්ය අරගෙන ඉස්සරහටම යන්න. තමන් ගැන විස්වාසෙ තියා ගන්න. ඒ වගේම මේ අවවාදෙත් හොඳට හිතේ තියා ගන්න. කෙනෙක් උත්සාහය අත්නොහරින තාක් කල් ඒ කෙනාව පරාද කරන්න බැහැ. ඉතිං මල්ලියෙ, ඔයාට සුභ ගමන්!”

කන්ද පාමුලදි තමන්ගෙ ඥාති සහෝදරයගෙන් සමුගත්ත කුමාරය තනියම අර පටු පාර දිගේ කන්ද නගින්න පටන් ගත්ත.

ඒක දුෂ්කර ගමනක්. දහවල් කාලෙ ඉර අනුකම්පා විරහිත විදිහෙ තද රස්නයක් ගෙනාව. රාත්‍රියේ සීතල හම විනිවිදගෙන ගිහිං ඇටකටු වලටම කිඳා බැස්ස. වැස්සම පාර මඩවෙලා ලිස්සන්න ගත්ත. කුමාරය ලිස්සල වැටිච්ච හැම වෙලාවකම වගේ පතබෑවුනේ කටු පඳුරු උඩට. ඒ ඔක්කොමත් හරි, ගමන අතරෙදි දැනෙන කාංසිය තමයි ඉවසන්නම අමාරු උනේ.

ඒත් කුමාරය දිගින් දිගටම තමන්ගෙ ගමන ගියා. වැටිච්ච හැම පාරම එයා දත්මිටි කාගෙන නැගිට්ට. තමං ඉස්සරහ තියෙන බාධක ගොඩක් වැඩියි කියල දැනිච්ච වෙලාවට එයා කරේ තමංව වට කරගෙන හිටිය මුඩු බිමට ඇහෙන්න පුළුවං තරං හයියෙන් කෑ ගහපු එක.

“මං මේක නිකංම අතාරින්න ලෑස්ති නෑ!”

දවසින් දවස කඳු මුදුන ටිකින් ටික ලං උනා. ඊට පස්සෙ එක දවසක කුමාරය කඳු මුදුනටම ආව... අන්තිමේදි එයාට එයාගෙ ගමනාන්තය වෙච්ච ‘මස්තකේට’ එන්න පුළුවන් උනා.

දැන් එයා තමං උපයගත්තු නයිට් පදවියට හරියටම හරියන නයිට් වරයෙක්.

කුමාරය ඒ වෙලාවෙ තමංගෙ හදවත ඇතුලටම කිඳා බැහැල මෙච්චර කාලයක් තමංට ලොකු වේදනාවක් ඇති කරපු කිරිච්චිය බොහොම ලේසියෙන් ගලවල පැත්තකට වීසි කරා. ඒ කිරිච්චිය ඇති කරපු තුවාලෙ සනීප උනාට තුවාලෙ කැළල කුමාරයගෙ හදවත මතුපිට ඉතුරු උනා. ඒ තුවාල කැළල එතන තිබ්බෙ මොන විදිහෙ තුවාලයක්ද කියන එක කුමාරයට හැමදාටම මතක් කරල දේවි.

නයිට් වරයෙක් උන කුමාරය කරපු පළවෙනිම දේ තමයි තමන්ට උදව් අවශ්‍යම වෙලා තිබ්බ, තමං යාළුවො කියල හිතාගෙන හිටිය අය මඟඇරල ගිහිං හිටිය වෙලාවෙ තමන්ට උදව් කරපු ඥාති සහෝදරයව බැහැදකින්න ගිය එක.

අපේ කුමාරය එයාගෙ චාරිකාවට ටික කාලයක් දුර බැහැර ගිහිං හිටිය නිසා ආපහු එයා එන කාලෙ වෙද්දි සමහර දේවල් තිබුනට වැඩිය ටිකක් වෙනස් වෙලා එහෙම තමයි තිබ්බෙ. කුමාරයගෙ ඥාති සහෝදරය ඒ වෙද්දි තමංටම කියල රාජධානියක් තිබිච්ච රජ කෙනෙක් වෙලයි හිටියෙ. කුමාරය එයාව බලන්න එයාගෙ මාලිගාවට ගියාම එයා කුමාරයව බොහොම ඉහලින් පිළිගෙන තමන්ට ලබා දෙන්න පුළුවන් හොඳම ආගන්තුක සත්කාර වලින් කුමාරයට සංග්‍රහ කලා.

තමන්ට කරපු උදව් වලටයි ලබා දීපු ආගන්තුක සත්කාර වලටයි එයාගෙ ඥාති සහෝදරයට මුව නොසෑහෙන්න ස්තූති කරපු කුමාරය ගෙදර යන්න පිටත් උනා. කුමාරය දැන් ගෙදර යන්නෙ තමන්ගෙ කීර්තිය ආයෙ ගොඩනගා ගත්ත කෙනෙක් විදිහට. ඒ වගේම සාමාන්‍ය නයිට් වරයෙක්ට වැඩිය ටිකක් විතර අත්දැකීම් තියෙන කෙනෙක් විදිහට. ඒකට හේතුව තමයි කුමාරය ගිය චාරිකාවෙනුත් එයා ගොඩක් දේවල් ඉගෙනගෙන තිබීම. දැන් තමන් කලින් හිටියට වඩා හයිය හත්තිය තියෙන කෙනෙක් වෙලා කියල එයාට දැනුන. ඒත් ඒ හැම දේටම වඩා කුමාරය කැමති උනේ කාලෙකට පස්සෙ එයාගෙ හිතට දැනිච්ච සාමකාමී හැඟීමට.

ආපහු එන අතරමගදි කුමාරයට ගොඩ දෙනෙක්ව මුණ ගැහුණ. අර ඉස්සර කුමාරයට හුරේ දාපු ඊට පස්සෙ කාලෙක කුමාරයට “හූ!” කියපු කට්ටියම තමයි. දැන් ඒගොල්ලො ආයෙත් කුමාරය වෙනුවෙන් ජය ගෝසා පවත්වනව.

ඒගොල්ලන්ව දැක්ක කුමාරය තමන්ගෙ හදවත දිහා ආපහු හැරිල බැලුව. තමංගෙ හදවත මතුපිට තියෙන තුවාල කැළල දිහා පොඩි වෙලාවක් වැඩියෙනුත් එක්ක එයා බලාගෙන හිටිය. ඊට පස්සෙ එයා අර මිනිස්සු දිහා බලල හිනා උනා. ඒ මිනිස්සු කොයි විදිහෙ අයද කියන්න කුමාරය ඒ වෙනකොට හරියටම දැනගෙනයි හිටියෙ...

~සමාප්තයි~

පිදුම:

උදව්වක් යනු කුමක්දැයි හඳුනන කරුණාවන්ත හදවත් වලට...

සහ

නිකංම නිකං පරාජය බාර ගන්න කැමති නැති කුමාරවරුන්ට සහ කුමාරිකාවන්ට...


_____
පින්තූර

From Concept Art

සුරංගනා කතාවක් : චාරිකාව - දෙවන කොටස

මේ දවස්වල ටිකක් අසනීපෙන් ඉන්න නිසයි ඊටත් වැඩියෙන් සමහරක් මිනිස්සු ගැනයි ජීවිතේ කියල අපි ගෙවන එක ගැනයි එක්තරා විදිහක කලකිරීමකින් ඉන්න නිසයි පෝස්ට් එකක් ලියන්න තරං හිත එකලාසයක් නැහැ. ඒ උනත් පටන් ගත්ත වැඩේ ඉවරයක් කරන්න එපැයි. ඉතින් මෙන්න මං ඉංග්‍රීසියෙන් පලකරපු කතාවෙ දෙවෙනි කොටසෙ සිංහල පරිවර්තනය.

___

කියවන්න බැරි උනානං සුරංගනා කතාවක් : චාරිකාව - පළමු කොටස මෙතනින් කියවල බලන්න.

මේ සුරංගනා කතාවක් : A Journey of a Prince - Part 2 හි සිංහල පරිවර්තනය.

උ’වීරයොත් එක්ක කරපු සටනින් ඒ විදිහට අන්ත පරාජයක් ලබපු කුමාරය බොහොම දුකෙන් ගෙදර යන්න පිටත් උනා.

ආපහු එන අතරමගදි කුමාරයට ගොඩ දෙනෙක්ව මුණ ගැහුන. ඒගොල්ලො කුමාරය සටන් දිනපු කාල වලදි යහමිං ජයගෝසා කරපු කට්ටිය. ඒත් දැං පැරදිල ‘හොම්බ බිම ඇනිල’ හිටපු කුමාරයව දැකපු ඒගොල්ලො කරේ එකට එකතු වෙලා එයාට “හූ!” කියපු එක. කුමාරය ගැන හදවතින්ම දුක් වෙච්ච අය හිටියනං ඒ බොහොම ටික දෙනයි.

මෙච්චර කාලයක් තිස්සෙ කුමාරය දිහාවට ඒ ගොල්ලො වීසි කර කර හිටිය මල් පොකුරු වෙනුවට දැන් කුමාරය දිහාට ආවෙ ගල් සහ මුල්. ඒව හතරදිග්බාගෙන්ම වැහි වැස්ස.

රජතුමයි රැජිනයි හොඳට දැනුම් තේරුම් තිබිච්ච හිතල මතල වැඩ කරන්න පුළුවං දෙන්නෙක්. ඉතින් ඒ දෙන්න ඉස්සර වෙලාම කරේ කුමාරයගෙ තුවාල වලට සාත්තු කරපු එක. ඊට පස්සෙ ඒගොල්ලො කුමාරයට තව පාරක් සටනට යන්න පුහුණු වෙන්න උදව් කරා. සටනක් දිනල ආවත් සටනකින් පැරදිල ආවත් මේ තමන්ගෙ පුතානෙ.

වෙච්ච පරාජයෙන් හොඳවයින් පාඩමක් ඉගෙන ගත්ත කුමාරය තමන්ගෙ උපරිම මහන්සිය දාල දවල් රෑ නොබල පුහුණුවීම් කටයුතු කරා. එහෙම කරපු කුමාරය ඊට පස්සෙ එළඹිච්ච වසන්ත කාලෙ එක දවසක ගිහිං උ’වීරයො හතර දෙනාවම පරාද කලා.

ඒ විදිහට උ’වීරයන්ව පරද්දපු කුමාරය ‘නයිට් පදවියක් ලබාගැනීමේ චාරිකාව’ යන්න සුදුසුකං සම්පූර්ණ කරා. ඔය චාරිකාවට සුදුසුකං ලබා ගන්නව කියන එක රටේ කුමාරවරුන්ගෙයි කුමාරිකාවන්ගෙයි හීනයක්. හැබැයි ඒ අවස්තාව ලැබෙන්නෙ ටිකම ටික දෙනෙකුට විතරයි.

ඔය චාරිකාව කෙලවර වෙන්නෙ උසම උස හුදකලා කඳු මුදුනක තිබිච්ච ‘මස්තකය’ කියල තැනකින්. චාරිකාව සම්පූර්ණ කරල මස්තකයට ලඟා වෙන කෙනාට නයිට් පදවියක් ලැබෙනව. (ඔය ටික මං කලිං කිව්වද කොහෙද?). කොහොම උනත් මස්තකේට යන්න පරිස්සම් සහිත පාරවල් තිබ්බෙ එකයි. ඒ පාරටත් දොරටුපාලයෙක් අරක්ගෙනයි හිටියෙ. මේ දොරටුපාලය ඇවිල්ල මෙලෝ දෙයක් කනකට ගන්නෙ නැති, කිසිම ‘අංගපුලාවක්’ නැති යෝධයෙක්. යෝදය කරේ මස්තකේට යන පාර පටන්ගන්න තැන දොර වැහෙන්න ඒක ඉස්සරහ බිම ඇණතියාගෙන හිටපු එක.

තව පොඩ්ඩෙන් අමතක වෙනව!

කවුරුහරි උ’වීරයොත් එක්ක සටනින් දින්නම ඔහුට (හෝ ඇයට) මායාකාරී රත්තරං කාසියක් උරගා බැලීමේ ආයතනෙන් තෑගි ලැබෙනව. මස්තකේට යන පාරෙ දොර ඇරව ගන්න ඕනි කෙනා මෙන්න මේ මායාකාරී රත්තරං කාසිය දොරටුපාල යෝදයට දෙන්න ඕනි. එතකොට යෝදය ඒ කාසිය ගිලල, දොර ගාවින් අයිං වෙලා කාසියෙ අයිතිකාරයට යන්න ඉඩ දෙනව.

ඉතින් අපේ කුමාරයත් එයාට ලැබිච්ච මායාකාරී රත්තරං කාසිය කලිසමේ පිටිපස්සෙ සාක්කුවෙ ඔබාගෙන දොරටුපාලය බැහැදකින්න ගියා. එතනට ගියාම තමයි කුමාරයට තරු පෙනුනෙ. මායාකාරී රත්තරං කාසිය නෑ! එන ගමන කොහේදි හරි ඒක වැටිල!

මායාකාරී රත්තරං කාසිය නැතුව මස්තකේට යන පාරට ඇතුල් වෙන දොරටුව අරින්න යෝදය බෑම කිව්ව. අසරණ කුමාරය! එයා හැම තැනම එයාගෙ මායාකාරී රත්තරං කාසිය හෙව්වා. ඒ උනාට ඒක ආයෙ එයාට හම්බඋනේ නෑ. අන්තිමේදි වෙන කරන්න දෙයක් නැතිම තැන හිස් අතින්ම ගෙදර යන්න කුමාරයට සිද්ද උනා.

ආපහු එන අතරමගදි කුමාරයට ගොඩ දෙනෙක්ව මුණ ගැහුන. අර කුමාරය සටන් දිනපු කාල වලදි යහමිං ජයගෝසා කරපු; පැරදුනාම කුමාරයට “හූ!” කියපු කට්ටියම තමයි. ඒගොල්ලො තවත් ගල් මුල් වරුසාවකින් තමන්ව පිළිගැනීම ගැන කුමාරය පොඩ්ඩක්වත් පුදුම උනේ නෑ. ඒත් කුමාරය කවදාවත් ඒගොල්ලො කරයි කියල බලාපොරොත්තු නොවිච්ච දෙයක් ඊලඟට ඒගොල්ලො කරා.

ඒගොල්ලො තම තමංගෙ කටවල් ඇතුලට අත දාල ඉරිසියාවෙනුයි වෛරෙනුයි විස පොවපු එක එක හැඩේ, එක එක සයිස් එකේ කිරිච්චි ඇදල ගත්ත. ඊට පස්සෙ ඒවගෙං කුමාරයගෙ හදවතටම ඇන්න. ඒ ගොල්ලො ඒක කරේ පුදුමාකාර සංතෝසෙකින්. හරියට අසරණ වෙලා වැටිල ඉන්න කෙනෙකුට තාඩන පීඩන කරන එක තරං සතුටක් මේ ලෝකෙ වෙන ඇත්තෙම නෑ වගේ.

රජතුමයි රැජිනයි කුමාරයගෙ පිහිටට නොඑන්න කුමාරයගෙ හදවත එයාට අහිමි වෙන්නෙ එදා. කවුරු ගැනවත් අබමල් රේණුවක් තරංවත් තැකීමක් නොකරන කෙනෙක් බවට කුමාරය පත් වෙන්න එදා හොඳටම ඉඩකඩ තිබ්බ.

තමංගෙ පුතාට අත්වෙච්ච අවාසනාවන්ත ඉරණම ගැන රජතුමයි රැජිණයි හරියට දුක් උනා. කොහොම උනත් උන දේ දැං වෙලා ඉවරයිනෙ. ඒ නිසා ඒ දෙන්න එතනින් එහාට ප්‍රශ්ණෙ දිග්ගස්සන්න ගියේ නෑ. ඒ දෙන්න අනිත් අය වගේ කිරිච්චියකින් කුමාරයගෙ හදවත පසාරු කරන්න ගියේ නෑ. අන්න ඒ දේට කුමාරය අද වෙනතුරුත් ඒ දෙන්නට ණයගැතියි.

එදායින් පස්සෙ කුමාරයට තිබ්බ කීර්තිය නැත්තටම නැතුව ගියා. එයාගෙ ඒ එකම එක අවාසනාවන්ත පරාජය එයා කලින් ලබාගෙන තිබ්බ ජයග්‍රහණ ඔක්කොම අඳුරු වළා පටලයකින් වහල දාන්න සමත් උනා. රටේ ලෝකෙ මිනිස්සු කුමාරයව ‘පැරදිච්ච එකෙක්’, ‘කිසිම කමකට නැති එකෙක්’ සහ ‘කිසිම දෙයක් හරියට කරගන්න බැරි එකෙක්’ විදිහට හංවඩු ගැහුව. ලෝකයා එකතු වෙලා කුමාරයට කවමදාකවත් තමන්ගෙ පරාජය අමතක නොවෙන තැනට වැඩ සිද්ධ කලා.

ඔහොම කාලයක් ගතවෙද්දි කුමාරයට අර එයාගෙ හදවතේ ඇනිල තිබ්බ කිරිච්චි එකින් එක එලියට ඇදල ගලවල දාන්න පුළුවං උනා. ඒත් එකම එක කිරිච්චියක් එළියට ඇදල දාන එක කුමාරය කොච්චර උත්සාහ කරත් කරගන්න බැරි උනා. කුමාරයගෙ හදවත හරි මැදින්ම පසාරු කරගෙන ගිහින් තිබ්බ ඒ කිරිච්චියෙ මිටේ මෙන්න මේ වචන ටික කොටල තිබ්බ...

“තමුසෙ කිසිම කමකට නැති පරාජිතයෙක්!”

ඒ කිරිච්චිය හදවතින් එළියට ඇදල දාන්න හදපු හැම පාරම සිද්ද උනේ ඒකෙන්ම හදවතේ හැදිච්ච තුවාලෙ අස්සෙ වේදනාකාරී විදිහට කිරිච්චිය එහාට මෙහාට ඇඹරිච්ච එක විතරයි. ඒකට හේතුව කුමාරය දැනගෙන හිටිය... එයාට ඒ කිරිච්චිය හදවතින් එළියට ඇදල දාන්න පුළුවන් වෙන්නෙ එයා ආයෙ පාරක් එයාගෙ කීර්තිය ගොඩනගා ගත්ත දවසට විතරයි. තමන්ගෙ නැතිවිච්ච කීර්තිය ආයෙ ගෙඩනගාගන්නනම් කුමාරයට තිබ්බෙ එක විදිහයි... එයා නයිට් වරයෙක් විය යුතුම උනා.

‘මස්තකය’ ට යන්න පුළුවන් තවත් පාරක් ගැන කටකතා කීපයක් පැතිරිල ගිහිං තිබ්බ. කන්ද උඩටම වැටිච්ච පටු දඟර ගැහිච්ච පාරක් ගැන; කන්දෙ බෑවුම වැඩිම මුහුණත දිගේ දිවෙන, පාරෙ හැම වංගුවක් වංගුවක් ගානෙම කටු පඳුරු තියෙන, කටුක, වියළි පාරක් ගැන කටකතා... මෙන්න මේ කටකතා කුමාරයගෙ හදවතේ පුංචි බලාපොරොත්තුවක් ඇති කරා. එයාට ඒ පාර හොයාගන්න පුළුවං උනොත් එයාගෙ කීර්තිය ආයෙ ලබාගන්න අවස්ථාවක් උදාකරගන්න පුළුවං. ඒත් ඉස්සරවෙලාම එයා ඒ පාර පටන්ගන්නෙ කොහෙන්ද කියල හොයාගෙන ඉන්න ඕනි.

ඉතින් අපේ කුමාරය එයාගෙ දෙමව්පියන්ගෙන් අවසර අරගෙන අර පටු, දඟරගැහිච්ච පාර හොයාගෙන යන්න පිටත් උනා. පිටත් වෙන්න කලින් කුමාරය තමන්ටම මෙහෙම පොරොන්දුවක් උනා. නයිට් පදවියක් ලබා ගන්නෙ නැතුව ආයෙ එන්නෙ නැහැ කියල... තමන්ගෙ දෙමව්පියන්ට ආඩම්බර වෙන්න පුළුවං විදිහෙ මනුස්සයෙක් වෙලා මිසක් ආයෙ එන්නෙ නැහැ  කියල...

කුමාරය තමන් හොයන පාර හොයාගෙන තැනින් තැනට ගියා. එයා තවදුරටත් ඉර එළිය ගැනවත්, සුළඟ ගැනවත්, වැස්ස ගැනවත් තැකීමක් කරේ නෑ. ඒ වසන්තයද, ගිම්හානයද, ශරත් කාලයද එහෙමත් නැත්නම් හේමන්තයද කියල තැකීමක් කරේ නෑ. අඩුම තරමෙ තමන්ගෙ කෑම බීම ගැනවත් එච්චර තැකීමක් කරේ නෑ. දැන් තමයි කුමාරයට තේරෙන්නෙ තමං පැරදුන එක ගැන තමං තමං එක්කම කොච්චර තරහකින්ද ඉන්නෙ කියල. කොයි විදිහකින් හරි ඒ තරහ කුමාරයව එයාගෙ ගවේෂණයට පරිබාහිර හැම දේකින්ම වගේ ඈත් කරල දාල තිබ්බ.

කුමාරයට ඒ ගමන අතරමගදිත් ගොඩ දෙනෙක්ව මුණ ගැහුන. සමහරු කුමාරය හොයපු පාර ගැනවත් ඒ පාර පටන්ගන්නෙ කොහෙන්ද කියලවත් දැනගෙන හිටියෙ නෑ. සමහරු දැනගෙන ඉඳලත් කුමාරයට මුකුත්ම කිව්වෙ නෑ. තවත් සමහරු කරේ කුමාරයට ඔලොක්කුවට හිනාවෙලා මෙන්න මෙහෙම කියපු එක...

“ඔයා ඇත්තටම මෙලෝ වැඩක් හරියට කරන්න බැරි කෙනෙක් නේ...? ඒකටනං ඔයා ඔයා ගැනම ලැජ්ජා වෙන්න ඕනි...?”

ඒ කොහොම උනත් කුමාරය තමංගෙ ගමන අතෑරියෙ නෑ.



මතු සම්බන්ධයි...
සුරංගනා කතාවක් : චාරිකාව - තෙවන කොටස

_____

පින්තූරය

http://www.sintel.org/wp-content/uploads/2009/11/speedpainting-gatekeepers.jpeg

සුරංගනා කතාවක් : A Journey of a Prince – Part 3

සුරංගනා කතාවක් : A Journey of a Prince – Part 1
සුරංගනා කතාවක් : A Journey of a Prince – Part 2


Then, one day he met a familiar face that he had not seen for so long. It was one of his cousin brothers.

Both were happy to see each other and shared their stories over a hot meal. The princes’ cousin brother felt sad learning of what happened to the prince. So he said that he will help the prince.

This cousin brother of the prince, who is a prince himself and who also happened to be a Knight knew where the entrance of the narrow winding path lay. And he also knew that without proper preparation our prince would never make it to the top.

So he said to the prince…

“Dear brother. I know of the entrance you seek. But be warned! The journey is hard and unforgiving. You will find obstacles at every step. That is why you need to prepare before you start.”

The prince agreed and started collecting things that he would need in the journey. Amongst them were a sword, a bow, a quiver full of arrows, a lightweight shield, some food and some water. When all this was set the cousin brother took the prince to the foot of a mountain where the entrance was.

At the entrance he said…

“This is as far as I can accompany you. From this point onward you are on your own. Be brave brother. Have faith in yourself and remember; as long as you don’t give up you cannot be defeated. And good luck!”

So they said good bye to each other in front of the entrance near the foot of the mountain and the prince started his solitude ascend along the narrow winding path.

It was hard. The unforgiving sun scorched him in the day. The chill of the night bore through his skin deep into his bones. Rain made the path slippery. Whenever he slipped he most certainly landed on one of those thorny bushes. And the loneliness… It was unbearable.

Yet he moved on and on. Every time he fell, he got up, gritting his teeth. And sometimes when things felt too much for him he yelled out to the barren landscape that surrounded him.

“I WILL NOT GO QUIETLY!”

Day by day the peak of the mountain drew nearer and nearer. Then one day… he was at the top. Finally he was there. At Summit!

He was a Knight now. And he was every inch fit for his title.

He easily pulled out the dagger that was wedged in his heart and was causing him so much pain for all this time; and threw it away permitting the wound that it had caused to heal. However it left behind a scar on the princes’ heart.  A scar that’ll always remind him of the wound that was once there.

The first thing the prince did after becoming a Knight was to go and see his cousin brother who had helped him so much in a time that he really needed it. In a time that people who called themselves ‘friends’ had abandoned him.

Our prince was away for some times. So certain things were changed in his absence. The cousin brother of the prince was now a King who had his own kingdom. He welcomed our prince warmly to his castle and treated him with best of hospitality that he could offer.

The prince thanked the cousin brother for his kindness and generosity; and for helping him when all help seemed far far away.

And then he went home. As a prince who had restored his honor. And someone slightly more than an ordinary Knight; as for his journey had taught its own lessons. He felt strong and capable than ever before and above all he felt a sense of inner peace that he had not felt for quite some time.

On his way back home he met many. Many who cheered and later who jeered at him. And now they were cheering again.

At the sight of them the prince looked at his heart; took a long look at the scar that was on its surface; and then he looked back at them and smiled.

He knew exactly who they were…

~The End~

Dedication:

To kind hearts that understands the true meaning of helping…

and

To princes and princesses out there who simply refuses to vanish in to the darkness…



_____
පින්තූර

From Concept Art

සුරංගනා කතාවක් : A Journey of a Prince – Part 2

සුරංගනා කතාවක් : A Journey of a Prince – Part 1

The defeated prince, injured and crest-fallen dragged himself home.

Along the way he met many. Many who cheered and congratulated him back in his victorious days. But now, all they did was jeering. With those mocking expressions pasted all across their faces. People who sincerely felt sorry for him were actually rare.

All of a sudden - instead of flowers that they use to toss at him for all these times - they started throwing stones at the prince. Stones that came flying from all directions.

The King and the Queen both wise and noble tended to his wounds and helped him prepare for a rematch. After all, whether triumphant or not he still was their son.

Having learnt his lesson from the previous failure, the prince trained and trained and trained as hard as he could. And finally, on one day in the following Spring he defeated all four of the A’Warriors.

By defeating all four warriors the prince earned a place in the ‘Journey to Knighthood’. A journey that many princes and princesses dreamt of taking but very few succeeded in doing so.

The destination of this journey was the ‘Summit’ which was situated on a tall and isolated mountain top. Ones who succeeded in reaching the Summit were awarded the title of ‘Knight’ (I told you that before. Didn't I?) However there was only one safe passage to reach the Summit and it was guarded by a gatekeeper. This gatekeeper was a stubborn Giant, who sat in front of the entrance of that passage.

Oh! I almost forgot…

When one win the battle of A’Warriors he (or she) is gifted with a ‘Magical Golden Coin’ by the Institution of Test. To gain passage to the Summit one has to offer this ‘Magical Golden Coin’ to the gatekeeper; which he will swallow; and then stand aside from the entrance so that the owner of the coin may pass.

So our prince, with his ‘Magical Golden Coin’ tucked in his back pocket, went to meet the gatekeeper. But only when he gets there - to his utmost horror - he finds out that his ‘Magical Golden Coin’ was missing! Somewhere along the way it had fallen off his pocket!

Without the ‘Magical Golden Coin’ the gatekeeper refused him entrance. Poor prince! He searched and searched for his ‘Magical Golden Coin’ and never found it. Finally he had no choice but to return home, empty handed.

Along the way back home he met many. Those same people who cheered in his victories and later who jeered in his failures. He wasn't surprised at all when he was greeted by them with another shower of stones. But there was another surprise that the prince never expected. Not even from them!

This time they pulled daggers of different shapes and sizes out of their mouths. Daggers covered with the poison of hatred and jealousy. And they drove them deep in to the prince’s heart. They did this with much satisfaction; as nothing else on earth would contempt them more than to beat up an already beaten up person.

If it wasn't for the wise King and the Queen the prince would've lost his heart back then. He would've easily turned in to a cold-hearted person. Who will not care about anything or anyone evermore.

The King and the Queen too were sad of the misfortune that came upon their son. But what has happened has happened. And they never pushed the matter beyond that. They never plunged a dagger through his heart. To that the prince is grateful to them to this very day.

From that day afterward the prince lost his honor. His single misfortunate failure cast an eerie shadow over all of his previous victories. He was marked as a ‘Failed One’, an ‘Unworthy One’, and a ‘ Couldn't-Do-A-Simple-Damn-Thing-Right One’!!! And the world (yes the world!) never let him forget that.

In time the prince managed to pull all of those daggers out from his heart. All but one; which was stuck in the very center of his heart and was bearing these words on its hilt.

“YOU’RE A USELESS FAILURE!”

He tried and tried as hard as he could to pull it out of his heart. But instead of coming out, the dagger shifted painfully inside the gash it had created. The prince understood why. He will not be able to pull it out until he restores his honor; until he becomes a Knight.

There were rumors of another path to Summit. A narrow winding path up on to the mountain. A harsh, dry road in the steepest slope; where thorny bushes grew around each and every curve. This rumor however, lit a flame of hope in the princes’ heart. If he could find the road, then he will have a chance at regaining his honor. But first he had to find the entrance to that path.

So the prince said good bye to his parents and left home on his own quest to find that narrow winding path. Before he left, he promised himself that he would not return until he become a Knight. Until he become a man that his parents would be proud of.

He went from place to place in search of this entrance. He didn't care about the sun, the wind or the rain. Didn't care whether it was Spring, Summer, Fall or Winter. And even didn't care whether he was hungry or not. Only now he realized that how much he was angry with himself for failing. And that anger has somehow made him numb to everything other than his quest.

He met many on the way. Some knew nothing of the path or the entrance. Some jealously kept all information secret from him. And some simply sneered and said…

“You know, you truly are a useless failure… Aren't you…? And you most definitely should be ashamed of your self… Don’t you think…?”

And yet, on and on he went.



To Be Continued…

සුරංගනා කතාවක් : A Journey of a Prince – Part 3

_____

පින්තූරය

http://www.sintel.org/wp-content/uploads/2009/11/speedpainting-gatekeepers.jpeg

තෙවන ඛේදවාචකය

1994 ජූලි විසිහත්වෙනිද හවස තිස් තුන් හැවිරිදි කෙවින් කාටර් තමන්ගෙ රතු නිසාන් පිකප් රථය ජොහැන්නස්බර්හි බ්‍රෑම්ෆොන්ටීන්ස්පෘෘට් නදිය අසල ‘ක්ෂේත්‍ර සහ අධ්‍යයන කේන්ද්‍රය’ (Field and Study Center) ලඟ තිබිච්ච ඉයුකැලිප්ටස් (blue gum) ගහ යට නවත්තදි කවුරුවත් ඒ ගැන වැඩිය සැක කරන්න යන්න නැතුව ඇති. ක්ෂේත්‍ර සහ අධ්‍යයන කේන්ද්‍රය කෙවින්ට ආගන්තුක තැනක් නෙවෙයි. එයා පුංචි කාලෙ නිතරම සෙල්ලම් කරන්න ආවෙ එතනට.

සමහරවිට කෙවින් ඒ වෙලාවෙ එන්ජිම නිවල දාල ඩ්‍රයිවින් සීට් එකට හේත්තු වෙලා සුක්කානමට ඇඟිලි තුඩු වලින් තට්ටු කර කර තමන්ගෙ කුඩා කාලෙ මතක එකින් එක ආවර්ජනය කරන්න ඇති...

කුඩා කාලෙට පස්සෙ ගෙවිච්ච හැල හැප්පිලි සහිත ජීවිතේ... හමුදා සේවයට බැ‍‍‍‍‍ෙඳන්න සිද්ධ වීම... එතනදි කළු ජාතිකයෙක් වෙනුවෙන් පෙනී හිටපු නිසා ‘තමංගෙම අයගෙන්’ අඩංතේට්ටං විඳින්න සිද්ධ වීම... හමුදා සේවෙට පස්සෙ කරගහපු ඡායාරූප වාර්තාකරණය (Photojournalism)... වාර්තාකාරයෙක් විදිහට තමන් අහපු දැකපු දේවල්... තමන්ගෙ කැමරා කාචයට හසුකරගත්තු දේවල්... පුලිට්සර් සම්මානයක් එක්ක තමන්ව ලෝක ප්‍රසිද්ධ කරපු ඡායාරූපය... අන්තිමේදි තමන්ගෙ අතිජාත මිත්‍රය, කෙන් ගෙ හදිසි මරණය...

ඒ අන්තිම සිතිවිල්ල මෙච්චර වෙලා කෙවින් ගිලිල හිටිය සිතිවිලි දාමෙ බිඳල දාන්න ඇති...

කෙවින් තමන්ගෙ පිකප් රථයෙන් බැහැල ඒකෙ පිටිපස්සෙන් වතුර දාන්න ගන්න හෝස් බටයකුයි ටේප් රෝලකුයි අරගෙන වාහනේ දුම්බටය ගාව ඇණතියා ගත්ත. හෝස් බටයෙ එක කෙලවරක් දුම් බටේට ඔබපු ඔහු ඒක ගැලවිලා නොවැටෙන්න එතන ටේප් කරා. හෝස් බටේ අනිත් කෙලවර ගෙනල්ල මගී අසුන ගාව ජනේලෙන් ඇතුලට දාල වීදුරුව ඉස්සුව. මේ හැමදේම ලෑස්ති කරල ආයෙත් වාහනේට නැගගෙන එන්ජිම පණ ගන්වපු කෙවින් තමන්ගෙ වෝක්මන් එක ක්‍රියාත්මක කරල ඔළුවට කොට්ටයක් විදිහට තමන්ගෙ ඔලොගුව තියාගෙන සීට් එකේ ඇලඋනා.

හෝස් බටේ දිගේ ඇවිල්ල වාහනය ඇතුලෙ පිරෙන්න ගත්ත කාබන් මොනොක්සයිඩ් වායුව තමන්ව මරණය දිහාවට අරගෙන යනකම්ම කෙවින් ඒ විදිහට ඇල වෙලා හිටිය.

මේ කෙවින්ගෙ අන්තිම ලිපියෙන් කොටසක්...

"I'm really, really sorry. The pain of life overrides the joy to the point that joy does not exist...depressed ... without phone ... money for rent ... money for child support ... money for debts ... money! ... I am haunted by the vivid memories of killings & corpses & anger & pain ... of starving or wounded children, of trigger-happy madmen, often police, of killer executioners... I have gone to join Ken if I am that lucky."

“මට ඇත්තෙන්ම බොහොම කණගාටුයි. ජීවිතයේ වේදනාව සංතෝසය කියන එක ඉතිරි නොවෙන තැනටම පාගල දාල. දුරකථනයක් නැතුව... කුලී ගෙවාගන්න සල්ලි නැතුව... ළමයි වෙනුවෙන් වියදම් කරන්න සල්ලි නැතුව... ණය ගෙවා ගන්න සල්ලි නැතුව... මං මානසික අවපීඩනයට ගොදුරු වෙලා. මිනීමැරීම් සහ මළසිරුරු ගැන, වෛරය සහ වේදනාවන් ගැන... හාමත් වෙච්ච හරි තුවාල ලබපු හරි ළමයින් ගැන... තුවක්කු වල කොකා ගස්සන්න ආසාවෙන් ඉන්න උන්මත්තකයන් - ගොඩක් වෙලාවට පොලිස් කාරයො - ගැන... මිනීමරුවන්ව මරල දාන අළුගෝසුවො ගැන පැහැදිලිව තැන්පත් වෙච්ච මතකයන් මගේ හිතේ හොල්මන් කරනව. මම යන්න යනව. වාසනාව තිබ්බොත් කෙන් ව මුණගැහෙන්න.”

මේ උඩ පින්තූරෙ ඉන්නෙ ඒ විදිහට සියදිවි හානි කරගත්ත කෙවින්. ඔයගොල්ලො ගොඩක් වෙලාවට කෙවින්ව නොදන්නව වෙන්න පුළුවන් ඒත් කෙවින්ට පුලිට්සර් සම්මානෙ ලබා දීපු එයාගෙ මේ ඡායාරූපෙ එක පාරක් හරි ඔයගොල්ලො දැකල ඇති.

මුලින්ම මේ පින්තූරෙ දැක්ක දවසෙ මට ඒක ලොකු කම්පනයක් ඇකි කරා. මේ ෆොටෝ එක පික්සල් එකක් පික්සල් එකක් ගානෙම සෙලෝලොයිඩ් පටියක් මත්තෙ ගල් ගැහිච්ච ඛේදවාචකයක්. මේක දැක්ක දවසෙ ඉඳල ෆොටෝ එක ගත්ත කැමරාකාරයත් එක්ක මට තිබ්බෙ පුදුම තරහක්.

“අර කිරිසප්පයෙක් බඩගින්නෙ මැරෙන්න යද්දි, ගිජු ළිහිණියෙක් ඇවිල්ල ඒ පොඩි එකා මැරෙණකං බලා ඉද්දිත් මේ ගෝතය කිසි හිතක් පපුවක් නැතුව ඒ දිහාට කැමරාවක් මානගෙන හිටියනෙ.” කියලයි මට හිතුනෙ.

මේ ලිපියට කරුණු එකතු කරන්න පටන් ගන්නකොටත් ඒ තරහ හිතේ කොනක පැසව පැසව තිබ්බ. ඒත් කෙවින් කාටර් ගෙ ජීවිතය සහ මරණය ගැන ලියවෙච්ච මේ ලිපිය (THE LIFE AND DEATH OF KEVIN CARTER Visiting Sudan, a little-known photographer took a picture that made the world weep. What happened afterward is a tragedy of another sort.) කියෙව්වට පස්සෙ කෙවින් ගැන අනුකම්පා නොකර ඉන්න බැරි උනා. කෙවින් කාටර්ගෙ ජීවිතය වගේම මරණයත් එක්තරා විදිහක ඛේදවාචකයක්. තමන්ගෙ වෘත්තීය ජීවිතේ නිසා (ඔහු ඒක තෝරගත්තෙ ඇයි? සමහරවිට සල්ලි නිසා...?) කෙවින්ට තමන්ගෙම හෘද සාක්ෂිය හිරිවට්ටල තියාගන්න සිද්ධ උනා. තමන්ට එදිනෙදා මුනගැහෙන බයානක අමනුස්සකං දකින්න සිද්දවීමම ඔහුව නොමරා මරන්න ඇති. හිරිවට්ටපු හෘද සාක්ෂියකට උනත් දරන්න පුලුවන් ප්‍රමාණයක් තියෙනව. අන්තිමේදි දරාගන්න පුළුවන් උපරිම සීමාවෙදි ඒක බිඳිල යන්න ඇති.

කෙවින් කාටර් අර ඡායාරූපය ගත්ත දවස ගැන එක තැනක මෙහෙම විස්තර වෙනව...

Immediately after their plane touched down in the village of Ayod, Carter began snapping photos of famine victims. Seeking relief from the sight of masses of people starving to death, he wandered into the open bush. He heard a soft, high-pitched whimpering and saw a tiny girl trying to make her way to the feeding center. As he crouched to photograph her, a vulture landed in view. Careful not to disturb the bird, he positioned himself for the best possible image. He would later say he waited about 20 minutes, hoping the vulture would spread its wings. It did not, and after he took his photographs, he chased the bird away and watched as the little girl resumed her struggle. Afterward he sat under a tree, lit a cigarette, talked to God and cried. "He was depressed afterward," Silva recalls. "He kept saying he wanted to hug his daughter."

අයොද් ගම්මානයේ ඔවුන්ගේ ගුවන් යානය ගොඩබස්සපු හැටියෙම වගේ කාටර් සාගතයට ගොදුරු වෙච්ච අයගෙ ඡායාරූප ගන්න පටන් ගත්ත. බඩගින්නෙ මැරෙන්න යන විශාල පිරිසකගෙ දර්ශණයෙන් ටිකක් ඈත් වෙන්න හිතපු ඔහු ලඟ තිබුන අකුලක් දිහාට ගියා. එතනදි මෘදු ඒත් උස් හඬකින් ඇහුනු අඬන සද්දයක් ගැන විපරම් කරද්දි තමයි ඔහු ආහාර ලබාදෙන තැනට යන්න උත්සාහ කරන පුංචි ගෑණු ළමයෙක්ව දැක්කෙ. ඔහු බිම වකුටු වෙලා ඒ ළමයගෙ පින්තූරයක් ගන්න හදන වෙලාවෙ ගිජු ළිහිණියෙක් ඒ කිට්ටුවෙන් වහනව. කුරුල්ලව කලබල නොකර හොඳ දර්ශණයක් ලබා ගන්න ඔහු සීරුවෙන් එහා මෙහා වෙනව. ඔහු පස්සෙ කියපු විදිහට ළිහිණියා පියාපත් විහිදයි කියන බලාපොරොත්තුවෙන් ඔහු ඒ විදිහට විනාඩි විස්සක් විතර බලාගෙන ඉඳල තියෙනව. ඒත් ඌ පියාපත් විහිදල නෑ. ඔහු ඡායාරූපය අරගෙන ඉවරවෙලා කුරුල්ලව එළවල දාල අර පුංචි ගෑණු ළමය කරන අරගලය දිහා බලාගෙන හිටියලු. පස්සෙ ඔහු ගහක් මුල වාඩිවෙලා සිගරට් එකකුත් පත්තු කරගෙන දෙවියන්ට කන්නලව් කර කර ඇඬුවලු. පසුකාලීනව ඔහු මානසික අවපීඩනයට භාජනය උනා. තමන්ගෙ දුව තුරුළු කර ගන්න ඕනි කියල ඔහු දිගින් දිගටම කියන්න ගත්ත...

ඒක තමයි කෙවින්ගෙ ඛේදවාචකය...


දැන් කියන්න යන්නෙ ඔය වගේම තුන් වෙනි ඛේදවාචකේ ගැන. අවාසනාවට ඒක දැං ලංකාවටත් බෝවේගෙන යනව. මොකක්ද දන්නවද? අනිත් මිනිස්සුන්ගෙ දුක ඡායාරූපගත කරල මාධ්‍ය වල ප්‍රචාරය කිරීම. විශේෂයෙන්ම මූණු පොතේ. වඳුරන් විසින් තාක්ෂණය භාවිතා කිරීම...

ඉස්සරනං අපේ මිනිස්සු කරේ කරදරයක් වෙච්ච කෙනෙක් දැක්කම තමං යන ගමන හරි නවත්තල ඇවිත් උදව් කරන එක. ඒ මිනිස්සුන්ට එච්චර මනුස්ස කමක් තිබ්බ. මිනිස්සුන්ගෙ දුකේදි විතරක් නෙවෙයි සතා සිව්පාවගෙ දුකේදිත් උණුවෙන හදවත් තිබ්බ. ඒත් දැං කාලෙ සමහර අය කරන්නෙ මැරෙන්න පණ අදින කෙනා දිහාට හරි කමක් නෑ කැමරා ෆෝන් මානන එක. කොහොම හදවතක් තියෙන කෙනෙකුටද එහෙම කරන්න පුළුවන්?

තුවාලෙක දුක වේදනාව දන්නෙ තුවාලෙ තියෙන කෙනා. වෙන කාටවත් ඒ දුක ඒ විදිහට දැනෙන්නෙ නෑ. එක හේතුවක් තමයි අපේ සීමාවන් විසින් ඇතිකරල තියෙන නොහැකියාව. අනෙක් දේ තමයි අනිත් මනුස්සය විඳින දුක තේරුං ගන්න අපිට උවමනාවක් නැති කම. සමානාත්මතාවය නැතිකම...

වෙන අයගෙ දුක දිහා එක්තරා විදිහක ‘විශ්ම සාධකයක්’ (wow factor) එකක් එක්ක බලන්න ගොඩක් අය පුරුදු වෙලා. ඒගොල්ලො අනිත් අයගෙ දුක විග්‍රහ කරන්නෙ මෙන්න මෙහෙම...

“බලන්ඩ එපැයි මචං.... ‘මේඒඒඒන්න’ තුවාලෙ... ආයෙ කියල වැඩක් නෑ... පික්සු හැදෙනව...”

ලෝකෙ හොඳ තැනක් කරන්නනං ලෝකෙට ඕනි හොඳ මිනිස්සු මිසක් අපි ‘අහවල්ලු’ කියාගෙන රෙදි කරේ තියාගෙන පාරක් පාරක් ගානෙයි මූණූ පොතේ වෝල් එක පුරාමයි විගඩං නටන උංදල නෙවෙයි.

ඒක නිසා ඉස්සරවෙලා තමුන්ගෙ මනුස්සකම හොයා ගන්න කියල පොඩි ඉල්ලීමක් කරන්න කැමතියි... ලෝකෙ ඉන්න හොඳ හදවත් තියෙන මිනිස්සුත් එක්කෙනා දෙන්න අකාලෙ මැරිල යන්න පටන්ගෙන තියෙන කාලෙක අපි අපේ මනුස්සකං ටික රැකගත්තෙ නැත්නං අපිට අන්තිමේදි ඉතුරු වෙන්නෙ අපායක් වගේ ලෝකයක්...

මේ ටිකත් ලියල තියලම ලිපිය අවසන් කරන්නම්...

ඇතිදේ ඇති සැටියෙන් ලොව දකින මිනිස්සූ...

ලදදේ සිත සතුටින් විඳ වෙසෙන මිනිස්සූ...

පොළොවේ මිහි සයනේ ගොඩනැගූ මිනිස්සූ...

කරුමේ කිම වඳවෙන හිරු සදිසි මිනිස්සූ...!

පොළොවේ බිම අහසේ ඉම බෙදන ලෝකයේ...

දහමේ ගුණ පත්ඉරු තුල නිදන යාමයේ...

ඉඳහිට හෝ සපැමින සිත් සතන් සැනැස්සූ...

කරුමේ කිම වඳවෙන මල් සදිසි මිනිස්සූ...!

ඉතිරීගිය ඉසුරින් නෙතු වැසුණු කාලයේ...

දිවියේ දුක විඳිනා දන නොදුටු ලෝකයේ...

සෙත් කවි සේ ලඟ සිට සිත් සතන් සැනැස්සූ...

කරුමේ කිම වඳවෙන සඳු සදිසි මිනිස්සූ...!

පිදුම:

මං දැන අඳුනාගෙන සිටි මිනිසුන් අතර මනුස්සකමින් සපිරි මනුෂ්‍ය රත්නයක් වූ බූඩි අයියාට...

මූලාශ්‍ර:

Wikipedia

THE LIFE AND DEATH OF KEVIN CARTER Visiting Sudan, a little-known photographer took a picture that made the world weep. What happened afterward is a tragedy of another sort.

Kevin Carter: The Consequences of Photojournalism

_____
පින්තූර

http://en.wikipedia.org/wiki/File:KevinCarter.jpg

http://www.fanpop.com/clubs/photography/articles/2845/title/kevin-carter-consequences-photojournalism

http://woahnigeria.files.wordpress.com/2012/10/camera-phone.jpg

සුරංගනා කතාවක් : චාරිකාව - පළමු කොටස

සුරංගනා කතාවක් : A Journey of a Prince - Part 1 හි සිංහල පරිවර්තනය.

ඔන්න එකෝමත් එක කාලෙක කුමාරයෙක් හිටියා.

දැන් හිතන්න එපා මේ කුමාරය හෙන පොරක් වෙන්න ඇති කියල. අපොයි නැහැ! මේ කුමාරය ඔයාල අපි වගේම තමයි. එයා කරුණාවන්ත හදවතක් තිබ්බ, මහන්සි වෙලා වැඩ කරන්න කැමති කෙනෙක්. පොඩි පරහකට තිබ්බෙ උදේ පාන්දරට ඇහැරෙන්න පොඩ්ඩක් කම්මැලි එක. (අපි වගේම තමයි නේ?). ඔයගොල්ලන්ට කියන්න මේ කුමාරයා චූට්ටක් විතර මෝඩයිත් එක්ක.

හැබැයි ඉතින් අපිට නොතිබිච්ච ප්‍රශ්ණයක් මේ කුමාරයට තිබ්බ. ඒක තමයි එක එක යුද්ද වලට පැටලෙන්න සිද්ද වෙලා තිබ්බ එක.

කුමාරය ඉතිං ආසාවට යුද්ද කරා නෙවෙයි. කුමාරය ගොඩක් ආසාවෙන් හිටියෙ සද්ද බද්ද අඩු නිස්කලංක ජීවිතේකට. ඒත් ජීවත් වෙද්දි එක එක කරදර වලට මූණ දෙන්න සිද්ධ වෙනවනෙ. ඉතිං අපේ මේ කුමාරයටයි එයා වගේ අනිත් කුමාරවරුන්ටයි, කුමාරිකාවන්ටයි තිබ්බ කරදරේ තමයි රටේ බටහිර මායිමේ තිබ්බ “උරගා බැලීමේ ආයතනය” (ඔය වගේ ගෝත ආයතන තිබ්බෙම රටේ බටහිර පැත්තෙ).

කාලෙන් කාලෙට ඔය ආයතනෙ රට පුරා ඉන්න කුමාරවරුයි කුමාරිකාවොයි එක්ක සටනට රණශූරයො කට්ටි කට්ටි පිටත් කරල යවනව. (ඇයි කියල අහන්නෙ? ඔය ආයතනෙ කරේ රට පහේ ඉන්න කුමාරවරුන්ටයි කුමාරිකාවන්ටයි කොච්චර හොඳට සටන් කරන්න පුළුවන්ද කියල ටෙස්ට් කරල බලපු එක. ඉතිං රණශූරයො දාල ඒ අයත් එක්ක සටන් කරවල බලන්නැතුව ඒක හොයා ගන්නෙ කොහොමද?)

රටේ තිබ්බ නීතියෙ හැටියට කුමාරවරුයි කුමාරිකාවනුයි අනිවාර්යයෙන්ම මේ රණශූරයන්ට මූණ දෙන්න ඕනි. කාටවත් මගඇරල යන්න බැහැ.

දැං ඔයගොල්ලො අහයි ඒගොල්ලො එක්ක සටන් කිරිල්ල ප්‍රතික්ෂේප කරොත් මොනා වෙයිද කියල?

එහෙම දෙයක් කරන කෙනාට මුහුණ දෙන්න වෙන ඵලවිපාක හරිම සෝචනීයයි. සටන් කෙරිල්ල ප්‍රතික්ෂේප කරන කට්ටියව අර ආයතනෙ “රටට බරක් වෙච්ච අය” විදිහට හංවඩු ගහනව. එහෙම අයට රටෙන් කෑම-බීමවත්... ඉඳුම්-හිටුම්වත්... බේත්-හේත්වත්... වෙන මොනාමවත් ලැබෙන්නෙ නෑ. ඒක නිසා නොමැරී ජීවත් වෙන්න ඕනිනං කෙනෙක්ට සටන් කරන්නම වෙනව. වෙන විසඳුමක් නෑ. (අපි හිතාගෙන ඉන්නෙ ඉස්කෝලෙ යන එකයි විභාග වලට ලියන එකයි අමාරුයි කියල...)

ඔය විදිහට සටන් කරල පළවෙනි රණශූරයො කට්ටියව පරද්දන කෙනා දෙවෙනි රණශූරයො කට්ටියකට මූණ දෙන්න ඕනි. ඊට පස්සෙ තුන්වෙනි කට්ටියකටත්... හැම අළුත් සටනක්ම ඊට කලින් එකට වැඩිය අමාරුයි. ඔය සටන් ඔක්කොම දිනාගන්න කෙනා ‘නයිට් පදවියක් ලබාගැනීමේ චාරිකාව’ යන්න සුදුසුකං ලබනව. ඔය චාරිකාව කෙලවර වෙන්නෙ ‘මස්තකය’ කියල තැනකින්. චාරිකාව සම්පූර්ණ කරල මස්තකයට ලඟා වෙන කෙනා නයිට් පදවියකින් පිදුම් ලබනව. ඔය නයිට් පදවිය කියන එක හෙනට වටිනව ඈ!

ඊලඟට...?

ඊලඟට ඉතිං ඒගොල්ලොත් ජීවිතේ කියන එකට මූණ දෙන්න ඕනි!

ඔය රණ ශූරයො එක්ක සටන් කරන විදිහත් හරියට ‘ඩාවීනියානු වාදය’ වගේ. අර “එක්කෝ දඩයම් කරන්න එහෙම නැත්නං දඩයම බවට පත් වෙන්න” කියල කියන්නෙ... අපේ කුමාරයටයි එයා වගේ අනිත් අයටයි ආවුද අතට ගන්න උනේ ඒ නිසාමයි.

“පස්වන සංග්‍රාමය” දිනාගන්නකොට කුමාරය බොහොම ලාබාලයි. ඊට අවුරුදු කීපයකට පස්සෙ කුමාරයට “සා’වීරයො” (ඒගොල්ලන්ගෙ පළිහවල් වල ‘සා’ අකුරක් ඇඳල තිබ්බ) එකොළොස් දෙනෙක් එක්ක මුහුණට මුහුණ සටන් කරන්න උනා. රණ ශූරයො එකොළොස් දෙනාගෙ යුධ උපක්‍රම එකොළොස් විදිහක් වෙච්ච නිසා කුමාරයට ඒක අමාරු අභියෝගයක් උනා. ඒත් එයා නිර්භීතව සටන් කරල ඒ එකොළොස් දෙනාවම පරාද කලා.

ඊලඟට කුමාරයට සටන් කරන්න උනේ “උ’ වීරයො” ත් එක්ක (ඒගොල්ලන්ගෙ පළිහවල් වල ‘උ’ අකුරක් ඇඳල තිබ්බ). මේ රණ ශූරයන්ව දැක්කම ඕනිම කෙනෙකුගෙ කොදුනාරටිය සීතල වේගෙන යන එක සාමාන්‍ය දෙයක්. හතරදෙනා බැගින් සටනට බහින මේගොල්ලො බොහොම සීරුවට කරන අනුකම්පා විරහිත පහරදීම් නිසා ඒ අයට මූණදෙන්න ගිය ගොඩ දෙනෙක්ට සිද්ධ උනේ සටන මැද හරියෙදි අතෑරල පහුබහින්න. උ’ වීරයන්ව පරද්දන්න ඕනිනං විශේෂ පුහුණුවක් බොහොම කැපවීමෙන් කරල තියෙන්න ඕනි. ඕන්න ඔතනදි තමයි අපේ කුමාරය වැඩේ වරද්ද ගත්තෙ.

ඒක එහෙම්පිටින්ම කුමාරයගෙ නොසැලකිලිමත්කම නිසා සිද්ද වෙච්ච දෙයක්...

“රණ ශූරයො එකොළහක් පැරැද්දුවට පස්සෙ තව හතර දෙනෙක් කජ්ජක්ද...?” කුමාරය හිතුව.

ඉතින් කුමාරය අළුත් සටන් ක්‍රම ඉගෙන ගන්න ගියේවත්; සන්නාහය අළුත්වැඩියා කරගත්තෙවත්; කඩුව මුවහත් කරගත්තෙවත් නැහැ. එයා කලේ විවේක සුවයෙන් කාලය ගත කරපු එක. ක්ෂිතිජයට උඩින් එකතුවෙන අඳුරු වළාකුළු ගැන කුමාරය වැඩි තැකීමක් නොකරපු තරං.

දවස් සති වලටත්, සති මාස වලටත්, මාස අවුරුදු වලටත් පරිවර්තනය උනා. අන්තිමේදි දවසක උ’වීරයොයි කුමාරයයි අතරෙ සටන ඇවිලුනා.

කොහොමටත් සටනට හරිහමං සූදානමකින් නොහිටිය කුමාරයව බොහොම ලේසියෙන් බිමදාන්න උ’වීරයො ටික සමත් උනා. තෝමරය බිඳිල, පලිහ පළුදුවෙලා, ඊතල ඔක්කොම නිස්කාරනේ නාස්ති වෙලා තමන්ගෙ ජීවිතේ පළවෙනි පාරට කුමාරය සටනකින් අන්ත පරාජයකට පත් උනා. ඒක බලන්න දුක හිතෙන දර්ශණයක්. එත් ඒ පරාජය ගැන කුමාරයටම හැර වෙන කාට කියල දොස් කියන්නද?

මතු සම්බන්ධයි...
සුරංගනා කතාවක් : චාරිකාව - දෙවන කොටස

_____
පින්තූරය
http://piercearrow.files.wordpress.com/2009/10/oot-link073.gif?w=450&h=616

සුරංගනා කතාවක් : A Journey of a Prince – Part 1

එක එක කාලෙට එක එක දේවල් මිනිස්සුන්ගෙ ඔළු වලට එනවනෙ. ලඟදි දවසක පොත් වගයක් හම්බඋනා. හරියටම කිව්වොත් J. K. Rowling ලියපු “The Tales of Beedle the Bard” පොතයි. Rudyard Kipling ගෙ “Just So Stories” පොතයි. දෙකම සුරංගනා කතා පොත්.

ඉස්සරවෙලාම The Tales of Beedle the Bard පොත කියවල ඊට පස්සෙ Just So Stories පොතෙන් බාගයක් විතර කියවං යද්දි අළුත් අදහසක් ඔළුවට ආව. මාත් සුරංගනා කතාවක් ලිව්වොත් කොහොම හිටීද. ඒ වෙද්දිත් ඔන්න සුරංගනා කතාවක් වගේ එකක් ඔළුව ඇතුලෙ පැළවේගෙන එනව.

Just So Stories පොත පොඩ්ඩකට පැත්තකින් තියල මං සුරංගනා කතාව ලියන්න ගත්ත. මේං! කතාව ලියවෙනව ඉංග්‍රීසියෙන්. පිට පිට ඉංග්‍රීසි පොත් කියව්වම ඔහොම තමයි. එතකොට ඔළුවෙ තියෙන සිංහල වචන ටික තේ මණ්ඩි වගේ යටට ගිහිං ඉංග්‍රීසි වචන ටික උඩට එනව. ඉතිං ඔළුවෙ තියෙන අදහස එකට ඇමිණෙන්නෙ ඉංග්‍රීසියෙන්.

කතා සැකිල්ල ඉංග්‍රීසියෙන්ම ගොඩනැගිච්ච නිසා මාත් ඉංග්‍රීසියෙන්ම ලියාගෙන ලියාගෙන ගියා. දැං හෙමීට සිංහලේට පරිවර්තනේ කරගෙන යනව. කතාව දිගයි. ඉතිං කෑලි වලට කඩන්නම වෙනව. ඉංග්‍රීසියෙන් ලියපු ටික නොදා ඉන්න ලෝබයි වගේ. ඒක නිසා ඉංග්‍රීසියෙන් ලියපු කතාවෙ පළවෙනි කොටස දාල ඊට පස්සෙ ඒ කොටසෙ සිංහල පරිවර්තනේ ඊලඟ පෝස්ට් එකෙන් දාන්නං.

දැං ඉතිං මං පණ්ඩිතය වගේ ඉංග්‍රීසියෙන් ලිව්වට මොකද ඒකෙ වැරදිනං හෝ ගාල ඇති. වර්ඩ් වල පිහිටෙන් අක්ෂර වින්‍යාසෙ ගොඩදාගන්න පුළුවං උනාට ව්‍යාකරණ දෝෂ ටික ඉතුරු වෙලා ඇති. වෛවර්ණ ව්‍යාකරණ අච්චාරුවක් වගේ පෝස්ට් එක පේන්න බැරි කමකුත් නෑ. ඒක නිසා ඒ ගැන සමාවෙන්න... :)

___

Once, there was a prince.

Now, you might think that this prince was extraordinary in some way. But no! He wasn't that extraordinary at all. Actually, he wasn't that much different from you and I. He was a kind hearted, hard working individual who also had a hard time getting up early in the morning (like many of us). He was even a bit stupid.

But unlike us the prince had to constantly fight in battles.

Well, not that he wanted to fight in the first place. He would've loved a quieter and a relaxed life. But life comes with the fair share of troubles. For our prince and for princes and princesses like him it was the “Institution of Test” which was at the far west corner of the country (as any such dreaded place would be).

From time to time the institution will send out parties of warriors to fight princes and princesses of the land. (Why? Because that was what the institution did. ‘Testing’ the battle worthiness of princes and princesses of the land. And how come you test someone on that ground without dueling them?)

Neither a prince nor a princess escaped without confronting them. It was an absolute rule in the land that all princes and princesses must face these warriors.

What if they refused fighting, you may ask?

The consequences were tragic. One that refused to fight the warriors of the institution was marked as ‘Useless to the Land’ and was denied of everything. Food…, shelter…, remedy…, and everything else. So there was no other choice. If one wanted to survive, one had to fight. It was as simple as that. (And we think going to school and writing our exams are hard… huh!)

Those who fought and survived the first wave of attack from these warriors will have to face a second, then a third; each battle being harder than the previous one. And if one survived all of these battles then they will be given a chance to embark on the ‘Journey to Knighthood’. A journey that will take the traveler to a place called ‘Summit’. One who completes the journey and reach Summit will be awarded the title of ‘Knight’. This was a very, very big deal.

And then…?

Then they will have to come down from there to face life as everyone else! (duh?)

Let me tell you… It’s the exact ‘Darwinian Law’ when it comes to fighting these warriors. Either you hunt them or mercilessly become hunted by them. That’s why our prince - and others like him - had to take arms.

He was a much younger prince when he emerged victorious from the “Battle of Five”. And then, few years later it was time for him to confront the eleven “O’ Warriors” (they had ‘O’s painted on their shields). Now that was a challenge, as for these eleven warriors had eleven unique battle strategies. Our prince fought valiantly. And in the end he had defeated all eleven of them.

Then came “A’ Warriors” (they had ‘A’s painted on their shields). They were the ones that sent cold shivers along the spines of those who confronted them. They always came in fours and struck with such ferocity and precision, that many had to abandon the fight at the mid way point. Extensive, exhaustive training was required in order to defeat them. And this is where our prince made a dire mistake.

It was so careless of him. To underestimate these A’ Warriors.

“I have defeated eleven warriors before. Another four wouldn't be much…” he thought.

And instead of refining his battle tactics, strengthening his armor and sharpening his sword; he spent more time at leisure. Dark clouds were gathering in the horizon. But he ignored them.

Days turned into weeks; weeks to months and months to years. And finally the day came that A’ Warriors summoned our prince to the battlefield.

This time he was unprepared and was easily outmatched. Soon he fell. His spear broken, his shield dented and all of his arrows used up never making the damage he intended to do. For the first time in his life he lost a battle. It was a sorry sight indeed. Who’s to be blamed, but for himself?

To Be Continued...

සුරංගනා කතාවක් : A Journey of a Prince – Part 2

_____

පින්තූරය

http://piercearrow.files.wordpress.com/2009/10/oot-link073.gif?w=450&h=616

චිත්‍රපටි ටොකු...

මීට කලින් මොළේ පෑදිල තිබ්බ නැති තැන් වලින් මොළේ පාදවන්න උදව් වෙන, කලින් නොබලපු කෝණයකින් ජීවිතය දිහා බලන්න අපිව යොමු කරවන කතන්දර අපිට ඉඳ හිට අහන්න, දකින්න ලැබෙනව. මං නං ඒවට කියන්නෙ ‘බුද්ධියට ටොකු ඇනීම’ කියල.

මේ වගේ කතා වැඩි හරියක් මට හම්බවෙලා තියෙන්නෙ පොත්වල සහ සඟරාවල තිබිල. ඊට අමතරව ටෙලි නාට්‍ය සහ චිත්‍රපටි...

ටෙලි නාට්‍ය කිව්වම අර මාගල් වගේ දිග ‘මෙගා සීරීස්’ එහෙම නෙවෙයි. ඒවගෙං ජීවතේ සුබසිද්ධියට ගන්න පුළුවං දෙයක් තියෙයි කියල මට හිතන්නෑ. මං කියන්නෙ ඒකාංගික ටෙලිනාට්‍ය ගැන.

සමස්තයක් විදිහට ගත්තම ලංකාවෙ ඒකාංගික ටෙලි නාට්‍ය කලාව සැලකිය යුතු තැනක තියෙනවයි කියන එකත් නොකියම බෑ. ජීවිතේ ගැන හිතට දැනෙන්න කතා කරන්න, එන්න එන්න කාර්ය බහුල වෙන සංකීර්ණ සමාජ ක්‍රමය ඇතුලෙ දියවෙලා යන මානුෂීය ගුණාංග අපිට මතක් කරල දෙන්න මේ නාට්‍ය වලට තියෙන හැකියාව සුවිශේෂීයි. මට තියෙන හොඳම උදාහරණ තමයි “සංසාරේ පියසටහන්”, “සිත නිවන කතා” සහ “මල්ගුඩි දවස” (නාට්‍ය ලංකාවෙ එකක් නොවුනත් සිංහලෙන් හඬකවල තියෙනවනෙ).

එතකොට චිත්‍රපටි...?

සිංහල සහ හින්දි චිත්‍රපටි ගැන මට කියන්න දෙයක් නැති තරං. මොකද ඒ දෙජාතියම බලන්න වැඩි උනන්දුවක් මට නැති නිසා. ඔය දෙජාතියෙම මගේ හිතට හරියන විදිහේ චිත්‍රපටි හරි අඩුයි. මෙච්චර කාලෙකට බලපු සිංහල සහ හින්දි චිත්‍රපටි වලින් හිත ගිය චිත්‍රපටි තියෙන්නෙ පහක්ද කොහෙද. සිංහල දෙකයි (මචං, සිකුරු හතේ), හින්දි තුනයි (3 Idiots , Taare Zameen Par, Billu Barber).

කොහොම උනත් වැඩිපුර බැලෙන ඉංග්‍රීසි චිත්‍රපටි වලින්නම් ටිකක් දිග ලිස්ට් එකක් හදාගන්න පුළුවන්. ඇත්ත... වැඩි හරියක් ඉංග්‍රීසි චිත්‍රපටිත් ඔය මොළේ පාදන වර්ගෙ ඒව නෙවෙයි. ඒ උනාට ඒකාකාරී බවින් අඩු සහ විවිධත්වයෙන් වැඩි කතා තේමාවන් තියෙන නිසා තමන්ගෙ රුචිකත්වයට ගැලපෙන චිත්‍රපටි ඉංග්‍රීසි චිත්‍රපටි අතරින් තෝරන්න ලේසියි. මමනං වැඩිපුර බර විද්‍යාත්මක, ක්‍රියාදාම සහ සජීවීකරණ චිත්‍රපටි පැත්තට.

ඉතින් හිතට දැනිච්ච ඉංග්‍රීසි චිත්‍රපටි කීපයක් ගැන ලියන්න හිතුන...

___

The Matrix, Matrix Reloaded සහ Matrix Revolutions කියන්නෙ කල්පනා කරන්න වටින මාතෘකා කීපයක්ම ලබාදීපු චිත්‍රපටි ත්‍රිත්වයක්. සුවි‍ශේෂී දෘෂ්‍ය ප්‍රයෝග (Special Effects) වලටත් කතා තේමාවටත් යටින් එක්තරා විදිහක දාර්ශණික පසුබිමක් මේ කතාවෙ තියෙනව.

බුද්ධිමත් ජීවීන් කොට්ඨාස දෙකකට එක ලෝකයක් බෙදා ගන්න සිද්ධ උනාම ඇතිවෙන බල අරගලය විසින්ම ඒ ලෝකයත් එහි වාසීන් සියළු දෙනාවත් විනාශයට පැමිණීම සිද්ධ උනේ ඇයි කියන ප්‍රශ්ණෙ මේ කතාව හරහා මතු කරනව වගේම; බුද්ධිමත් ජීවීන් උනත් සහජීවනය කියන සංකල්පෙ දිරවගන්න නං කොච්චර දුරට බුද්ධිමත් වෙන්න ඕනිද, කොච්චර දුරට අනිත් අයගෙ වෙනස්කම් ඉවසන්න පුරුදු වෙන්න ඕනිද කියල හිතන්න යොමු කරනව කියලයි මට හිතෙන්නෙ.

ඒත් Matrix චිත්‍රපට මාලාවෙන් මතුකරන වැදගත්ම කාරණාව ඕක නෙවෙයි...

යතාර්ථය කියන්නෙ මොකක්ද? යතාර්ථය ගැන හරියටම දැනගත්තොත් අපි ඒක පිළිගනීවිද? එහෙමත් නැත්නම් අපි අපේ ඇස් ඉදිරියෙ මවාපාල තියෙන බොරුවෙම ගැලිල ජීවත් වෙයිද?

Matrix ගැන කතා කරපු එකේ Animatrix ගැනත් කතා කරන්න වෙනව. Matrix චිත්‍රපටි තුනේ කියවෙන සිද්ධීන්ට අදාල කතාවෙ ආරම්භය ගැනත් චිත්‍රපටි අතරෙ කතාවෙ තිබ්බ හිස් තැන් පුරවන්නත් හදපු The Animatrix සජීවීකරණ කෙටි චිත්‍රපටි එකතුව මට එක්තරා විදිහක මානසික කම්පනයක් ඇති කරා කිව්වොත් හරි. විශේෂයෙන්ම The Second Renaissance - Part 1 සහ The Second Renaissance - Part 2 කියන කෙටි චිත්‍රපටි දෙක.

***

ලෝකයේ දැනට තියෙන අර්බුද ගැන කතා කරන්න විද්‍යා ප්‍රබන්ධයක් සාර්ථක විදිහට යොදා ගත්ත අවස්ථා වලින් එකක් තමයි District 9 කියන දකුණු අප්‍රිකානු චිත්‍රපටිය.

හැත්තෑ ගණන්වල කේප් ටවුන්වල තිබ්බ ‘හයවෙනි දිස්ත්‍රික්කයේ’ (District Six) ජීවත් වෙච්ච අයව බලෙන් වෙනත් තැනක පදිංචි කරවල තියෙනව. ඒ වැඩසටහන ක්‍රියාත්මක වෙද්දි ඇතිවෙච්ච සිද්ධීන් ආභාසයෙන් විද්‍යා ප්‍රබන්ධමය මුහුණුවරකින් තමයි District 9 නිපදවිල තියෙන්නෙ.

නීතිය සහ සාමය ආරක්ෂා කරන ආයතන ඇතුලෙ තියෙන රහස් න්‍යාය පත්‍ර, මුදල් වලින් සහ බලයෙන් අන්ධ වීම, එක් ජන කොට්ඨාසයක් විසින් තවත් ජන කොට්ඨාසයක් පහත් කොට සැලකීම, කළු කඩ ජාවාරම ගැන එහෙම වෙනස්ම කතා තේමාවක් යටතෙ ඉඳගෙන District 9 කතා කරනව.

***

තමන්ගෙ ජීවිතයේ සිද්ධවෙච්ච සත්‍ය සිදුවීමක් පාදක කරගෙන මිච් ඇල්බොම් ලියපු Tuesday’s with Morrie කෘතිය ආශ්‍රයෙන් නිපදවිච්ච Tuesday’s with Morrie චිත්‍රපටිය මගේ ‍ෆේවරිට් වලින් එකක්.

වැඩ රාජකාරි එක්ක දඩි බිඩි ජීවිතයක් ගෙවන මිච් සහ වසර දාසයකට පස්සෙ ඔහුට මුණ ගැහෙන ඔහු ඉගෙනගත් විශ්ව විද්‍යාලයේ මහාචාර්යවරයෙක් වන මොරී වටේ තමයි මේ කතාව ගලාගෙන යන්නෙ.

දුර්ලභ රෝගයකින් ඔත්පල වෙලා මරණය එළිපත්තේ ඉන්න ගුරුතුමා තමන්ගෙ ප්‍රියතම ශිෂ්‍යයා උන මිච් ට ජීවිතේ ගැන, ජීවත් වෙන හැටි ගැන කියල දෙන ගැඹුරු පාඩම් මාලාව ඇත්තෙන්ම පුදුමාකාරයි. අවුරුදු දාසයකට පස්සෙ අළුත් උන ගුරු ගෝල සබඳතාවය මිච්ව මෙතෙක් නොදුටු විදිහට ජීවිතය දකින කෙනෙක් බවට පත් කරනව...

"When you learn how to die, you learn how to live…"

"මිය යා යුත්තේ කෙසේදැයි දත් විට ජීවත් විය යුත්තේ කෙසේදැයි දත හැක..."

මිච් ගෙ ගුරුතුමා මොරී කියන්නෙ එහෙමයි.

***

ෆිල්ම් එකක් බලල අඬන පුරුද්දක් මට සාමාන්‍යයෙන් නැති උනත් මේ චිත්‍රපටිය බලලනං ඇඬුන.

අළුත උපන් සිඟිත්තියත් සමග තම භාර්යාව විසින් අත්හැර දමනු ලබන ස්වාමි පුරුෂයෙක් හොඳ තාත්ත කෙනෙක්ගෙ භූමිකාව තනිවම කරගෙන යන්න කරන කැපකිරීම් ගැන කියවෙන I am Sam ජීවිතේ දිහා අළුත් කෝණයකින් බලන්න නිසැකවම ප්‍රේක්ෂකයව යොමු කරන වර්ගයේ චිත්‍රපටියක්.

මානසික සංකූලතාවයක් නිසා අවුරුදු හතක දරුවෙක්ගෙ මානසික පිරිවිතරයට එහා නොගිය මානසික හැකියාවකට විතරක් උරුමකම් කියන මේ තාත්ත තමන්ගෙ දරුවගෙ ඕනි එපාකම් පිරිමහන්න වගේම, තමන්ගෙ මානසික තත්වය නිසා තම දියණියව තමන්ගෙන් ඈත් කරන්න හදන නීතියත් එක්ක ඔට්ටු වෙන්න දරන වෙහෙස මහන්සිය සිත් සසල කරවන සුළුයි.

***

ලෝක විනාශය ගැන හැදිච්ච චිත්‍රපටි කොච්චරවත් බලල ඇති. හැබැයි ඒ හැම එකකටම පොදු වෙච්ච එක දෙයක් තියෙනව. කතාව අපි දකින්නෙ ලෝක විනාසෙන් බේරෙන අයගෙ දෘෂිඨි කෝණයෙන්. Independence Day ගත්තත්, Day After Tomorrow ගත්තත්, 2012 ගත්තත්, එහෙම නැත්නං Battle Los Angeles ගත්තත්, ඒක ඒ විදිහමයි. හැබැයි Seeking a Friend for the End of the World චිත්‍රපටියෙන් කියවෙන්නෙ ඒ වගේ වෙලාවක නොවැලැක්විය හැකි අවසානයකට දින ගැන ගැන ජීවත් වෙන බහුතර සාමාන්‍ය මිනිස්සුංගෙ කතාව...

අපි කවදා නමුත් මැරෙණව... ඒත් අපි මැරෙණ දවස හරියටම දැනගන්න ලැබුනොත් අපිට පිස්සු හැදෙන්න තියෙන ඉඩකඩ වැඩියි නේද?

අපි නිශ්චිත ඉලක්කයක් නැතුව දවසින් දවස ගෙවා දානව... ඒත් මෙහෙම දෙයක් උනාමයි අපිට තේරෙන්නෙ අපි ගෙවන්නෙ කොච්චර දුරට හිස් ජීවිතයක්ද කියල. අපි ඔළුව උඩ තියාගෙන ඉන්න අදහස් වැඩි හරිය කොච්චරනං බොළඳයිද කියල...

මිනිස්සුන්ගෙන් බහුතරය හොඳ මිනිස්සු හැටියට ඉන්නෙ නීතිය, පිළිගත් සමාජ සාරධර්ම වගේ දේවල් වලින් ඇති කරල තියෙන පීඩනය නිසා. හරියට රබර් බෝලයක් වතුරෙ ඔබාගෙන ඉන්නව වගේ. ඒ දේවල් නැති වෙච්ච ගමන් මිනිස්සු බොහොම ලේසියෙන් නොමිනිස්සු බවට පත් වෙනව...

_____

පින්තූර

http://static.topfilm.ro/p/792f.jpg

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/thumb/d/d7/District_nine_ver2.jpg/220px-District_nine_ver2.jpg

http://ia.media-imdb.com/images/M/MV5BMTczMTE0MjQ2MF5BMl5BanBnXkFtZTcwNTQ1MDQyMQ@@._V1._SY317_CR4,0,214,317_.jpg

http://classicalcybelle.files.wordpress.com/2011/02/i-am-sam12.jpg

http://ia.media-imdb.com/images/M/MV5BMTk4MDQ1NzE3N15BMl5BanBnXkFtZTcwMjA0MDkzNw@@._V1._SY317_.jpg

ප්‍රවෘත්ති...? වාර්තාකරණය...??

පපර..... පපර...... පෑං.......... පපර...... පෑං.......... පපර...... පෑං..........
පපර..... පපර...... පෑං.......... පපර...... පෑං.......... පපර...... පෑං..........
පප-රප-රප..... පෑං....... පපර...... පෑං.......... පපර...... පෑං..........
පප-රං-පං....... පප-රං-පං....... පප-රං-පං....... පප-රං........

.

.

.

මෙන්න දැන් ලැබුණු විශේෂ ප්‍රවෘත්තියක්...


මීට ටික වේලාවකට කලින් බස් නැවතුමක සිටි පුද්ගලයන්ගෙන් එක් අයෙකුට ‘අධෝ වාතයක්’ පිටවී ඇත... මේ හේතුවෙන් බස් නැවතුමේ බසයක් බලාපොරොත්තුවෙන් සිටි මගීන් දැඩි අපහසුතාවයකට පත්වූ බව එහි සිටින අපගේ විශේෂ වාර්තාකරු පවසයි...


මෙන්න ඒ ප්‍රවෘත්තිය නැවතත්...


මීට ටික වේලාවකට කලින් බස් නැවතුමක සිටි පුද්ගලයන්ගෙන් එක් අයෙකුට ‘අධෝ වාතයක්’ පිටවී ඇත... මේ හේතුවෙන් බස් නැවතුමේ බසයක් බලාපොරොත්තුවෙන් සිටි මගීන් දැඩි අපහසුතාවයකට පත්වූ බව එහි සිටින අපගේ විශේෂ වාර්තාකරු පවසයි...


මේ පිලිබඳ වැඩිදුර විස්තර අපගේ රාත්‍රී ප්‍රවෘත්ති විකාශයෙන් බලාපොරොත්තු වන්න...


පපර..... පපර...... පෑං.......... පපර...... පෑං.......... පපර...... පෑං..........
පපර..... පපර...... පෑං.......... පපර...... පෑං.......... පපර...... පෑං..........
පප-රප-රප..... පෑං....... පපර...... පෑං.......... පපර...... පෑං..........
පප-රං-පං....... පප-රං-පං....... පප-රං-පං....... පප-රං........

___

පසුවදන:
ලඟදි ගිය එසැනිනින් පුවතක් (Breaking News) එකක් නිසා හිතේ පැළවිච්ච අදහසක්... :)

_____
පින්තූරය

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_X45U3zHtPa2YgXZ4iR6vPodk-VJ3AyP9De5keNy1lungQaNzd22AEdO7vzAYPruuMQyeL4KglsV1kV3vqP8qgG62-gQcWsXkKTgqfRlyaEpGzfixvZJMPxYbRAcMeBiOWqmChERNH5I/s1600/BreakingNewsFamilyGuy.png

බොරුවෙන් ගෙවන හිස් ජීවිත

ඔය ඉලෙක්ට්‍රොනික් බඩු තියෙනව නේද? ඒවට මහ නරක පුරුද්දක් තියෙනව. වගකීම් කාලෙ ඉවරවෙනකං පොළොවෙ ගැහුවත් ඔරොත්තු දෙන සයිස් එකෙන් තිබිල වගකීම් කාලෙ ඉවර වෙලා මාසෙ, දෙක යද්දි ලෙඩ දෙන්න ගන්නව. අවුරුද්දක වගකීම් කාලෙ ඉවරකරපු මගේ ලැප්ටොප් එකටත් ඒ ටිකම උනා. යසට වැඩ කර කර තිබ්බ ඒක එක හිමිදිරි පාන්දරක ඔන් කරගන්න බැරුව ගියා. හිස් තිරේක පේළි දෙකකට ලියවිච්ච ‘එරර් මැසේජ්’ එකක් විතරක් පෙන්නල ලැපා නිස්සද්ද උනා...

මට කම්පියුටර් ගැන තියෙන සාමාන්‍ය දැනීමෙන් ඩස්ක්ටොප් එකක් ඔය වගේ තත්වෙකින් ගොඩදාගන්න එක එච්චර අමාරු නෑ. වැඩිම උනොත් ෆෝමැට් පාරක් දුන්න... අළුතෙන් ඕ. එස්. එක (මෙහෙයුම් පද්ධතිය) දැම්ම... වැඩේ ගොඩ! ඒත් ලැප්ටොප් එක්ක තත්වෙ වෙනස්. ඒකත් එක්ක එන ‘රිකවරි පාටිෂන්’ එක නිසා ගොඩ දා ගැනීමේ මෙහෙයුම ටිකක් විතර සංකීර්ණ වෙනව.

ඇරත් මට වැඩිය වැදගත් උනේ ලැප්ටොප් හාඩ් ඩ්‍රයිව් එකේ තිබ්බ ලට්ට ලොට්ට කන්දරාව. ෆිල්ම්... සින්දු... ෆොටෝ... කෝස් මැටීරියල්... උපාධි නිබන්ධනේ... ප්‍රොජෙක්ට්... බාගෙට ලියපු බ්ලොග් පෝස්ට්! මේ වගේ එකී, මෙකී, නොකී දේවල් ගොඩක් ඒකෙ තිබ්බ. ඒ නිසා මකබාස් වැඩ කරන්න යන්නෙ නැතුව ‘වෘත්තීමය’ උදව්වක් ගන්න මං තීරණේ කරා. වැඩි හොඳට!

ඉතිං ආතුර වෙච්ච ලැපාවත් කරපින්නගෙන මං ගියා මං පාවිච්චි කරන වර්ගයේ ලැප්ටොප් වලට අලෙවියෙන් පස්සෙ සේවා සපයන ටිකක් විතර ප්‍රසිද්ධ ආයතනයකට. ආයතනයේ පිළිගැනීමේ කවුන්ටරේ ලඟින්ම ඒගොල්ලො සපයන එක එක සේවාවන් වල ගුණාත්මක භාවය අගය කරල ලැබිච්ච සම්මාන එහෙම ප්‍රදර්ශණේ කරල තියෙනව දැක්කම ඔය එහෙ මෙහෙ අටවල තියෙන ‘පෙට්ටි කඩ’ වගේ රෙපෙයාර් ෂොප් වලින් එකකට නොගිහිං මෙතෙන්ටම ආපු එක ගැන මට අවංකවම සතුටු හිතුන.

 “මේ මැෂින් එක ඔන් වෙන්නෙ නෑ... ඩිස්ක් එරර් එකක් එනව...”

මං මගේ ප්‍රශ්ණෙ විස්තර කරා.

“සර්... මේකෙ වොරන්ටි පීරියඩ් එකනං දැං ඉවර වෙලා තියෙන්නෙ...”

“මට ඕකෙ තියෙන ඩේට ටික ගොඩක් වැදගත්... ඒ ටික රිකවර් කරගන්න පුළුවන් වෙයි නේද...?”

“ඒකනං බලන්න වෙන්නෙ මැෂින් එක චෙක් කරාට පස්සෙ... ඒකට සතියක් විතර යයි... ඩයග්නෝස් රිපෝට් එක අපි සර්ට මේල් කරන්නං... කෝකටත් සර් ලබන අඟහරුවාදට විතර අපිට කෝල් එකක් දීල බලන්න...”

“මේ... මට කියන්න පුළුවන්ද වැඩේට කොච්චර විතර වියදං වෙයිද කියල...”

“අපි ඩයග්නෝස් වලට ෆයිව් හන්ඩ්රඩ් රුපීස් චාජ් කරනව... විතවුට් වැට්... අනික් වියදං ගැනනං මැෂින් එක චෙක් කරල ඉවර වෙනකං කියන්න විදිහක් නෑ...”

“හරි... මං අඟහරුවාද පහුවෙලා කතා කරන්නං...”

කෙනක් අද කාලෙ පරිගණකයකටත් ඒ හරහා අන්තර්ජාලයටත් කොච්චර දුරට බැඳිල (ඇබ්බැහි වෙලා :P) ඉන්නවද කියල තේරුං ගන්නනං ඒ දේවල් නැතුව තනියෙන් සති අන්තයක් ගත කරන්න ඕනි. ඒ වගේ කම්මැලිම කම්මැලිකමේ ගෙවිච්ච ඉරිදාවකට පස්සෙ පටන් ගත්ත ඊලඟ සතියෙ අඟහරුවාද මං මගේ ලැප්ටොප් එකේ තත්වෙ දැනගන්න කෝල් එකක් දුන්න.

“හෙලෝ... මේ... මං මගේ ලැප්ටොප් එක හදන්න ඔයගොල්ලන්ට බාර දුන්නා, ගියසතියේ... ඒක කොහොමද කියල මට දැනගන්න පුළුවන්ද...?”

“ජොබ් නම්බරේ කියන්න සර්...”

“ආඃ... ඔව්... 0... 5... 3... 2... 9...”

“විනාඩියක් ඉන්න සර්.......................................................... හෙලෝ... සර්... ඔයාගෙ ලැප්ටොප් එකේ හාඩ් ඩ්‍රයිව් එකයි හීට් සින්ක් එකයි දෙකම රිප්ලේස් කරන්න ඕනි... අපි කොටේෂන් එකක් සර්ට මේල් කරල ඇති...”

ඉතින් ඩේට රිකවර් කෙරිල්ල ගැන අහල වැඩක් නෑනෙ. අයියෝ අපරාදෙ! මං ඒව කොහාටවත් බැකප් කරල තිබ්බෙවත් නෑ. ලැපේ එච්චර ලොකු ලෙඩක් ඇති කියලවත් මට හිතිල තිබ්බෙ නෑ.

“මං අද උදේ මේල් චෙක් කරද්දිනං එහෙම එකක් ඇවිල්ල තිබ්බෙ නෑ... හරි.... කමන්නෑ මං අද හවසට ඇවිල්ල බලන්නං...” කියල මං ෆෝන් එක තිබ්බ.

අස්සය මැරිච්ච කව්බෝයි වගේ එදා දවසෙ මුල හරිය ගෙවාදාපු මං හවස තිබ්බ අනිත් වැඩ ටික පැත්තකට කරල කෙලින්ම ගියේ ඩේටා කෙසේ වෙතත් ලැපාව ආයෙ වැඩ කරන තැනට ගොඩ ගන්න මොනාද කරන්න ඕනි කියල බලා ගන්න.

මේ පාර කෙලින්ම ටෙක්නීෂියන්ව හම්බවෙන්න මට පුළුවන් උනා.

“ආඃ... ඔව්... ඔයාගෙ මැෂින් එකේ හාඩ් ඩ්‍රයිව් එකයි හීට් සින්ක් එකයි ආයෙ දාන්න වෙනව තමයි...” ජොබ් කාඩ් එක බලල මනුස්සය කිව්ව.

“මේ... ඒකට කීයක් විතර යයිද...?”

“ඇයි අපි කොටේෂන් එකක් එවල නැද්ද...?”

“නෑ... එවල තිබ්බෙ නෑ... ඒකයි මං මේ අද ආවෙ... මට මේ වැඩේ ටිකක් හදිස්සියි... බැරිද නිකං රෆ් එස්ටිමේට් එකක් දෙන්න...”

“ම්ම්ම්... හාඩ් ඩ්‍රයිව් එකට දා හතක් විතර යයි... එතකොට හීට් සින්ක් එක නවයක් විතර වෙයි... කොහොමත් ඔක්කොම එකතුවෙලා එද්දි විසි අටක් විතර යයි... හාෆ් පේමන්ට් එකක් දැන් කරව්වොත් දවස් දෙකකින් විතර වැඩේ කරල දෙන්න පුළුවං...”

වි- වි- විසි අට දාහක්...? මට එහෙම්පිටින්ම ලැප්ටොප් එක ගන්න වියදං උනෙත් ඒ වගේ දෙගුණෙකට ටිකක් වැඩියෙන්!

ඒ වෙලාවෙ ඔළුව අස්සෙ පෙරලි කරන දාහෙ කොළ විසි අටක හිතිවිල්ල අස්සෙන්ම හිතේ කොණක පොඩි අනතුරු ඇඟවීමේ සංඥාවක් පත්තු වෙලා නිවිල ගියා. උඩ ගිහිං තිබ්බ ඇහිබැම පහතට දා ගන්නයි ඇරිල තිබ්බ කට වහගන්නයි මට තවත් තත්පර කීපයක් මිඩංගු කරන්න උනා.

“එතකොට මට පරණ හාඩ් ඩ්‍රයිව් එක ගන්න පුළුවන් නේද...?” ඉවෙන් වගේ ඔළුවට ආපු පළවෙනිම ප්‍රශ්ණෙ මං ඇහැව්ව.

සමහර විට මට එහෙම පේන්න ඇත්තෙ අර උඩින් කියපු විසිඅටදාහෙ හිතිවිල්ල තවම ඔළුව අස්සෙ කැරකැවි-කැවි තිබ්බ නිසා වෙන්න ඇති. ටෙක්නීෂියන් බුවාගෙ මූණ ඒ ප්‍රශ්ණෙ නිසා එක දශමයක් විතර ඇද උනා. දෙවෙනි අනතුරු ඇඟවීමෙ සංඥාවත් ඔළුව අස්සෙ පත්තු වෙලා නිවිල ගියේ ඒ වෙලාවෙ.

මෙතන මොකක් හරි අවුලක් තියෙනව!

“ඔව්... ප්‍රෂ්ණයක් නෑ... පරණ හාඩ් ඩ්‍රයිව් එක දෙන්න පුළුවං... එහෙම නැත්නං ඩයග්නෝස් ෆී එක ගෙවල ඔයාට ලැප්ටොප් එක අරං යන්නත් පුළුවං...” පොර කිව්ව.

“හරි... අපි මෙහෙම කරමු... ඔයගොල්ලො මට කොටේෂන් එක මේල් කරන්න... මං එතකොට ඒක බලල මොනාද කරන්නෙ කියල කියන්නං...”

කොටේෂන් එකක් තියා ඒකක වල්ගයක්වත් ඉන් බොක්ස් එකට ආපු නැති දවස් දෙක තුනක්ම ගෙවිල ගියා. ඒ දවස් ටික මං ගෙව්වෙ දැන් මොකක්ද කරන්නෙ කියන දෙගිඩියාවෙන්.

කොහොම හරි ඔය අල්ල පනල්ලෙ තමයි වෙන වැඩක් කරගන්න හදිස්සියෙන්ම යුනිටියට යන්න උනේ. එතන ලැප්ටොප් ෂොප් එකකින් මං ලැප්ටොප් හාඩ් ඩ්‍රයිව් එකක ගාන නිකමට වගේ අහල බැලුව.

“ලැප්ටොප් හාඩ් ඩ්‍රයිව් එකක් දෙන්නං හත්දාස් පන්සීයකට...”

“අරුං තව පොඩ්ඩෙන් මාව කනව!” මම එහෙම කිව්ව නෙවෙයි මට එහෙම කියඋනා.

“මේ... මේ... ඔයගොල්ලො ලැප්ටොප් රෙපෙයාර් කරනවද...?” දත්මිටි කන ගමන්ම මං ඇහැව්ව.

“ඔව්...”

“මගේ වැඩ කරන්නෙ නැති ලැප්ටොප් එකක් තියෙනව... ඒක පොඩ්ඩක් චෙක් කරල අවුල මොකක්ද කියල බලාගන්න පුළුවං වෙයිද...?”

“පුළුවං... අරං එන්න...”

මං පහුවදාම ගිහිං අර උන්දලගෙ ඩයග්නෝස් ෆී එක ගෙවල ලැප්ටොප් එකත් අරගෙන යුනිටි ගියා.

යුනිටියෙ මං ගිය ලැප්ටොප් ෂොප් එකේ මනුස්සය විනාඩි කීපයක් ඇතුලත මගේ ලැප්ටොප් එක ‘සේෆ් මෝඩ්’ එකෙන් පණගන්වල ගත්ත. මැරුණයි කිව්ව හාඩ් ඩ්‍රයිව් එක ඒ විදිහට මළවුන්ගෙන් නැගිටිනව මං බලාගෙන හිටිය. ඒ වෙලාවෙ මගේ හිතේ ඇතිඋනේ තරහකටත් වඩා ලොකු කළකිරීමක්. හොඳ සේවයක් හම්බවෙයි කියන විශ්වාසයෙන් මං මුලින්ම ගිය තැන අය මාව එහෙමපිටින්ම රවට්ටල...

“මැෂින් එකේ වෙන ලොකු ලෙඩක් නෑ... රිකවරි පාටිෂන් එක ක්‍රෑෂ් වෙලා විතරයි... හෙට හවස එන්න... මං හදල තියන්නං...”

“එතකොට මගේ ඩේටා ටික බේර ගන්න පුළුවන්ද...?”

“කරල දෙන්නං... ඕ. එස්. එක අළුතින් දාන්නයි ඩේට ටික රිකවර් කරන්නයි දෙකටම දෙදාස් පන්සීයක් දෙන්නකො...”

___

අපි කවුරුවත් ලෝකෙ ජීවත් වෙන්න ඕනිකරන හැමදේම දන්නෙ නෑ. ඒක නිසා එදිනෙදා ජීවිතේදි අනිත් අයගෙ උදව් වගේම උපදෙසුත් අපිට අනිවාර්යයෙන්ම ඕනි වෙනව.

ලෙඩක් දුකක් උනාම අපි දොස්තර කෙනෙක් ගාවට යන්නෙ; ඉගෙන ගන්න ඉස්කෝලෙකට හරි වෙනත් අධ්‍යාපන ආයතනයකට යන්නෙ; එහෙමත් නැත්නං ණයක් ගන්න ඕනි උනාම බැංකුවකට යන්නෙ ඒ තැන් වල ඉන්න අය අපිට උදව් වෙයි කියන විශ්වාසයෙන්. ඒ ගොල්ලො වෘත්තීය ආචාරධර්ම වල හැටියට අපිට සාධාරණ සේවාවක් ලබා දේවි කියල අපි බලාපොරොත්තු වෙනව. ඒත් ඒ හැමදේටම පයිං ගහල ඒ අය තමන් ගාවට එන සේවාලාභීන්ව රවට්ටනවනං එතකොට අපි මොකද කරන්නෙ...?

_____

පින්තූරය

http://www.bradfitzpatrick.com/store/images/products/c002l-sick-computer-laptop.jpg

පොත් චාරිකාවේ පලදාව

මං පොත් ප්‍රදර්ශණේ බලන්න යන්න සූදානං වෙලා හිටියෙ ඉරිද. එදා ටිකක් දවල් වෙලා යන්න හිතාගෙන හිටියත් සෙනසුරාද හවස යාළු මිත්තරයෙක් කතා කරල...

“ඒ මචං! හෙනට සෙනගනෙ... හෙටත් අම්බානකට සෙනග ඉඳියි...” කියල කිව්ව නිසා මං ගමං සැලැස්ම ටිකක් විතර වෙනස් කරල ඉරිද උදේම ගියා.

උදේ නවය වෙන කොටම ඇතුලට ගිය නිසා එකොළහ දොලහ වෙද්දි වැඩි තදබදයකට අහු නොවී පොත් ටිකකුත් අරගෙන එන්න පුළුවං උනා.

මෙන්න මේපාර පොත් ප්‍රදර්ශණෙන් මං ගත්ත පොත්...

කිරිබත්ගොඩ ඤානානන්ද හාමුදුරුවො ලියපු විස්තරාර්ථ ධම්මපදය පොතේ අළුතින්ම ආපු කොටස් දෙක ගත්තා.

අමා දම් රස වෑහෙන විස්තරාර්ථ ධම්ම පදය - 12 (අත්ත වර්ගය)

අමා දම් රස වෑහෙන විස්තරාර්ථ ධම්ම පදය - 13 (ලෝක වර්ගය)

අජාන් බ්‍රහ්මවංසො හාමුදුරුවන්ගෙ ධර්ම දේශනා සිංහලයට පරිවර්තනය කරල තියෙන “සිනාසෙන සුදු හාමුදුරුවෝ” පොත් පෙලේ පළවෙනි කාණ්ඩෙ රහ වැටිල හිටිය නිසා අහුවෙච්ච ඉතිරි කාණ්ඩ හතරම ගත්තා.

කරදරකාරයින් මැද සතුටින් ජීවත් වන්නේ කෙසේද? 

ඇයි මටම මෙහෙම වෙන්නෙ? 

මිනිසුන් නරක වැඩ කරන්නේ ඇයි? 

මරණයෙන් පසුව අපට සිදුවන්නේ කුමක්ද?

ගන්නවමයි කියල හිතාගෙන ගිය ගාමිණී මහත්තයගෙ මේ පොත ගත්ත.

යාල නැගෙනහිර අහිමි වනමං

ඒ කිට්ටුවෙන්ම තිබ්බ මේ පොතත් ගත්ත.

වනදිවි සැරිසර

ඇයි පරිවර්තන පොත්? ඒවත් ගත්තනෙ...

ගං දියේ විරුවෝ (ඇලන් බෙයිලි)

තරු මගට පිවිසුනෙමි (යූරි ගගාරින්)

මේ යූරි ගගාරින්ගෙ ස්වයං ලිඛිත චරිතාපදානය.

මහ ගන වන මැද මිනිසෙක් (ඇල්බට් ෂ්වයිට්සර්)

සතුරු කඳවුරු මැදින් (එරික් විලියම්ස්)

සොෆීගේ ලෝකය (යූස්ටයින් ගෝඩන්)

තව අළුත් විද්‍යා ප්‍රබන්ධ පොත් දෙකකුත් හම්බඋනා.

ලෝක විනාශය (The Hammer of God පොතේ පරිවර්තනය) (ආතර් සී. ක්ලාක්)‍

රික්ටර් 10 (ආතර් සී. ක්ලාක් සහ මයික් මැක්වේ)

_____
පොත් වල පින්තූර ටිකනං ගත්තෙ මං. අනිත් පින්තූරය
http://www.event.lk/images/event/home/main/1346912223Colombo%20International%20Book%20fair.jpg

පරිවර්තන පොත්

පොත් පත් කියවීම කෑම බීම ගැනීම වගේම ජීවිතයේ අංගයක් කරගත්තු කෙනෙක් “පොත පත කියන්නෙ මනසට ආහාර” කියන කියමන පිළිගන්නව.  කෑම බීම වලට අපි එක් එක්කෙනාගේ තියෙන රුචිකත්වය වෙනස් වෙනව වගේම පොත් පත් වලට තියෙන රුචිකත්වයත් එක් කෙනෙක්ගෙන් තව කෙනෙකුට වෙනස්. මගේ මානසික ආහාර වේල ගැන කතා කරොත් ඒකෙ ලොකු කොටසකට අයිතිවාසිකම් කියන්නෙ පරිවර්තන කෘති.

පොත් පත් ගැන වැඩි වැඩියෙන් කතාවෙන මේ කාලෙ පරිවර්තන පොත් ගැන මට තියෙන්නෙ කොයි විදිහෙ ආකල්පයක්ද කියල ලියන්න හිතුන...

පරිවර්තන පොත් තෝර ගන්නකොට මං නං ඉස්සරවෙලාම බලන්නෙ ඒක ‘සංක්ෂිප්ත’ (සාරාංශ ගත කරපු) පරිවර්තනයක්ද ‘අසංක්ෂිප්ත’ පරිවර්තනයක්ද කියලයි. මොකද මම සංක්ෂිප්ත පරිවර්තන වලට පුද්ගලිකව අකමැති නිසා. මට හිතෙන විදිහටනං සංක්ෂිප්ත පරිවර්තනයකින් වෙන්නෙ මුල් කෘතියෙ තියෙන වටිනාකම නැති වෙලා යන එක විතරයි. මුල් කෘතිය රසවිඳීමේ හැකියාව මොට කරන්න සංක්ෂිප්ත පරිවර්තනේකට පුළුවන්.

පොතක් පරිවර්තනය කරනව කියන්නෙ භාරදූර කාර්යයක්. ඒක එක භාෂාවක වචන තවත් භාෂාවකට හරවන ‘වචන හරඹයක්’ විතරක්ම නෙවෙයි. එතනදි භාෂා අතර තියෙන පරතරයට අමතරව සංස්කෘතීන් අතර තියෙන පරතරයත් පියවන්න පරිවර්තකයෙකුට සිද්ධ වෙනව. පරිවර්තනය කරන හැම කෘතියක්ම පරිවර්තකයෙකුට අභියෝගයක් වෙන්නෙ මේ නිසයි.

කොහොම උනත් කෘතියක් පරිවර්තනය වෙනකොට මුල් කෘතියේ ගුණාත්මක භාවයට සුළුවෙන් හරි හානි වෙන එක වලක්වන්න බැරි දෙයක්. ඒ හානිය අවම වෙන තරමට තමයි පරිවර්තනයක සාර්ථක භාවය වැඩි. පරිවර්තනය සාර්ථක නම් මුල් කෘතියෙන් ඇති කරන හැඟීම පරිවර්තන කෘතියෙනුත් ඇතිවෙන්න ඕනි. ‍

මාටින් කේඩින්ගෙ Ghosts of the Air කෘතියෙ සිංහල පරිවර්තනයෙ (‘අහස් භූතයෝ’) පෙරවදනෙ රදිකා ගුණරත්න මෙහෙම සටහනක් කරල තියෙනව.

“පරිවර්තනයකදී හුදෙක් කතාව පමණක් කීම පරිවර්තනයක් නොවන බව මාගේ හැඟීමයි. අප මුල් කෘතිය ලියූ ලේඛකයාගේ ලේඛන රටාවේ ශෛලියේ නිලය අල්ලා ගත යුතුය. මුල් බසේ ආකෘතියට, ගලා යෑමට හා ශෛලියට බොහෝ දුරටවත් සමාන භාෂා රටාවක් සොයා ගැනීමට තරම් අපේ මව්බස පොහොසත් එකකි.”

සමහර වෙලාවට එක භාෂාවක තියෙන යෙදුම් වෙනත් භාෂාවකට කොහොමවත් ගේන්න බැහැ. එක භාෂාවකදි වචනෙකින් දෙකකින් ප්‍රකාශ කරන්න පුළුවන් සංකල්පයක් වෙනත් භාෂාවකින් තේරුම් කරන්න බැරි තරම් සංකීර්ණ වෙන්න පුළුවන්. පරිවර්තන කාර්යයයේදී පරිවර්තකයාගේ හැකියාවන් උරගා බලන්නෙ කතාවක තියෙන මෙන්න මේ වගේ තැන්. පරිවර්තන කාර්යයට අතගහන පුද්ගලය මේ වගේ තැන් නිර්මාණශීලී විදිහට ‘ගොඩදාගන්න’ දන්නෙ නැතිනම් කතාවේ ගලායෑමට සහ කතා සාරයට හානි වීම වලක්වන්න බැහැ.

මාක් ට්වේන්ගෙ “The Adventures of Tom Sawyer” කෘතියෙ සිංහල පරිවර්තනය මං දැකපු හොඳම පරිවර්තන වලින් එකක්. ඒ පරිවර්තනයේ සමහර තැන් වලදි මුල් පොතේ ඉංග්‍රීසි වචන ඒ විදිහටම පාවිච්චි කරල තියෙනව. එහෙම කිරීම නිසා ඒ තැන් වලට සිංහල වචන පාවිච්චි කරාට වඩා හොඳට කතා සාරය රැකිල තියෙනව.

හොඳ පරිවර්තකයෙක් අනිවාර්යයෙන්ම හොඳ පොත් රසිකයෙක් වෙන්න ඕනි. තමන් පරිවර්තනේ කරන්න යන කතාව හදවතින්ම රසවිඳපු නැති කෙනෙක්ට ඒ කෘතියට සාධාරණයක් ඉෂ්ඨ කරන්න පුළුවන් කියල මම හිතන්නෙ නැහැ. ඒ වගේමයි පරිවර්තන කාර්යය පටන්ගන්න ඉස්සෙල්ල පොතේ එන නම් ගම් මුල් භාෂාවෙදි උච්ඡාරණය වෙන්නෙ කොහොමද කියන එක ගැන හොයල බලල තියෙන්න ඕනි. චරිත ගොඩනගල තියෙන සමාජ සහ සංස්කෘතික වටාපිටාව ගැන අවබෝධයක් තියෙන්න ඕනි. ඇත්තටම කිව්වොත් පොතක් පරිවර්තනය කරන කෙනෙක් ඒ දේ කල යුතුමයි. මොකද කියනවනං පොත කියවන කෙනා පරිවර්තකය මුල් කෘතියට සාධාරණයක් කලා කියන විශ්වාසයෙන් පොත කියවන්න ගන්න නිසා. ඒ වගේම පොත මිළදී ගන්න සැලකිය යුතු තරමේ මුදලක් වැය කරන නිසා. ඉතින් පරිවර්තකයෙක්ට තමන්ගෙ කාර්යය වගකීමෙන් කරන්න බැරි නං නිකං ඉන්න ඕනි.

‘හැරී පොටර්’ කතා මාලාව මගේ ප්‍රියතම කතා වලින් එකක්. පිස්සුවෙන් වගේ කියෝපු පොත් ටිකක්. වාසනාවකට වගේ ඒ පොත්වල සිංහල පරිවර්තනය කියවන්න කලින් මම කියෙව්වෙ ඉංග්‍රීසියෙන් ලියවිච්ච මුල් කෘති ටික. අර මං ‘වාසනාවකට වගේ’ කියන කෑල්ල කිව්වෙ ඇයි දන්නවද? හැරී පොටර් කතා මාලාවෙ මුල්ම පොත වෙච්ච “Harry Potter and the Philosopher’s Stone” පොතේ සිංහල පරිවර්තනය මට එහෙම්පිටින්ම බලාපොරොත්තු කඩවීමක් වෙච්ච නිසා.

මුල්ම බලාපොරොත්තු කඩවීම තමයි පොතේ නම. “හැරී පොටර් සහ මායා ගල”. නිකංම නිකං ඩික්ෂනරි පරිවර්තනයක්. ඇත්තටම මම බලාපොරොත්තු උනේ “හැරී පොටර් සහ දාර්ශණිකයන්ගේ පාෂාණය” හරි “හැරී පොටර් සහ පාරස මාණික්‍යය” වගේ ටිකක් ගතියක් තියෙන නමක් සිංහල පරිවර්තනේ තියෙයි කියල...

කොහොම උනත් පිටතින් පේන හැටියට පොතක ගුණ අගුණ කියන්න බැරි නිසා පොත තැනින් තැන පෙරළල බැලුව.

මුල් කෘතිය කියවල තියෙනවනං ඒකෙ පරිවර්තනේ හොඳද නරකද කියන්න සාර්ථක ක්‍රමයක් තියෙනව. ඒකට මුල් පොතේ තිබ්බ හිතට දැනිච්ච තැන් කීපයක් පරිවර්තන කෘතියෙන් හොයාගෙන කියවල බලන්න ඕනි.

දෙවෙනි බලාපොරොත්තු කඩවීම උනේ අන්න එහෙම කරාම. පළවෙනි පරිච්ඡේදෙ මාතෘකාව යොදල තිබ්බෙ “පිරිමි ළමයා” කියල. හයියෝ! ඕක ඉංග්‍රීසි පොතේ තිබ්බෙ “The Boy Who Lived” කියල. නිකං ආසාවට “දිවි ගලවාගත් දරුවා” කියලවත් පරිවර්තනේ කරන්න තිබ්බනෙ...

ඒ මදිවට “Hermione” පරිවර්තනේ කරල තිබ්බෙ “හර්මියෝන්” කියල. හරි විදිහට ඕක පරිවර්තනේ වෙන්න ඕනි “හර්මයිනී” කියල.

කොහොම උනත් මුල් කෘතිය කියවල නැත්නං හරි එහෙම නැත්නං පරිවර්තකයො කීප දෙනෙක් විසින් කරපු එකම පොතේ පරිවර්තන කීපයක් කියවල නැත්නං හරි පරිවර්තනය සාර්ථකද නැද්ද කියල එකපාරටම කියන්න අමාරුයි. ඒ වෙලාවට පොත් කියවන අපේ පිහිටට එන්නෙ කාලයක් තිස්සෙ පරිවර්තන පොත් කියවලම ලැබිච්ච පලපුරුද්ද තමයි.

මේ තියෙන්නෙ මට හොඳ පරිවර්තන විදිහට දැනිච්ච පොත් කීපයක්...

• Anne of Green Gables (Lucy Maud Montgomery) - අරඹෙ ගෙදර ඈන් (ප්‍රේමසිරි මාහිංගොඩ)
• The Adventures of Tom Sawyer (Mark Twain) - ටොම් සෝයර් (චන්ද්‍ර අනගිරත්න)
• 2001, 2010, 2061, 3001 (Arthur C. Clarke) - (එස්. එම්. බන්දුසීල)
• අඳ වාදකයා (වී. කරලෙන්කෝ) - (දැදිගම වී. රුද්‍රිගු)
• අරණකට පෙම් බැඳ (විභූතිභූෂණ බන්ධෝපාද්‍යාය) - (චින්තා ලක්ෂ්මි සිංහආරච්චි)
• Totto-Chan: The Little Girl at the Window (ටෙට්සුකෝ කුරෝයනගී) - හරි පුදුම ඉස්කෝලෙ (ලීලානන්ද ගමාච්චි)
• The Hound of the Baskervilles (Sir Arthur Conan Doyle) - බැස්කර්විල් දඩ බල්ලා (කේ. ජී. කරුණාතිලක)

***

මෙන්න තවත් පොත් ටිකක්...

• I Can Jump Puddles (Alan Marshall) - ඔව් මට පුළුවන්
• The Wave (Morton Rhue) - රැල්ල
• To Sir, with Love (E. R. Braithwaite) - ආදරණීය ගුරුතුමනි
• The Alchemist (Paulo Coelho) - සන්තියාගෝ නම් සැරිසරන්නා
• A Connecticut Yankee in King Arthur's Court (Mark Twain) - ඈත අතීතයට ගිය ඇමරිකානුවා 1, 2

මේව විද්‍යා ප්‍රබන්ධ...

• The Songs of Distant Earth (Arthur C. Clarke) - මිහිකතේ ගීතය
• Rendezvous with Rama (Arthur C. Clarke) - රාමා හමුව
• The Mind Parasites (Colin Wilson) - චිත්ත පරපෝෂිතයෝ

තව හොඳ පරිවර්තන පොත් ගැන හෝඩුවාවල් තියෙනවනං කමෙන්ට් එකක් විදිහට දාල යන්න... :)

***

ස්තූතිය:
henryblogwalker the Dude ගෙ “දැන් ලඟද තාත්තෙ?” ලිපියට
ජීවිතේ මල් ගෙ “මගේ හිත් ගත් පොතක් 6 - තුන් තකතීරුකං කරපු කෙනෙක් මං” ලිපියට සහ
සුදීක ගෙ “සාහිත්‍ය මාසයේ - කියවන්නට (හිතන්නට) යමක්” ලිපියට

_______
පින්තූරය
http://www.accentonlanguages.com/images/translation-books.jpg

ජනකතා සහ ජනකතාවක්

අපේ ජනකතා සාහිත්‍යය කියන්නෙ පරම්පරාවකින් පරම්පරාවකට දැනුම සහ ආකල්ප සම්ප්‍රේෂණය වෙච්ච ප්‍රභල මාධ්‍යයක්. ඒ තුල අන්තර්ගත වෙලා තියෙන්නෙ විවිදාකාරයේ සිරිත්-විරිත්, විශ්වාස, ඇදහිලි වගේ දේවල් එක්ක මිනිස්සු ජීවත් වෙච්ච හැටි ගැන කියවෙන කතා. කොටින්ම කිව්වොත් ජනකතා කියන්නෙ අපේ ගැමි සමාජයේ සාරය.

ඒත් ජනකතා හරහා අපි දකින්නෙ එදා තිබ්බ ගැමි සමාජය මිසක් අද තියෙන ගැමි සමාජය නෙවෙයි. අද ගමත් නගරය තරම්ම සංකීර්ණයි. මොකද ගමේ මිනිස්සුන්ගෙයි නගරෙ මිනිස්සුන්ගෙයි සිතුම් පැතුම් වල ලොකු වෙනසක් නැති නිසා; ඒ අය කට බලියගෙන බලන්නෙ එකම රූපවාහිනී නාලිකා ටික නිසා සහ නගරෙ ඉන්නෙත් (අර ඒරොප්පෙන් ඇවිත් ගොඩබැස්ස වගේ පෙන්නන්න හදන අයත් ඇතුළුව) ගමෙන් නගරෙට සංක්‍රමණය වෙච්ච අය නිසා.

ඉතින් විසි එක්වෙනි සියවසේ ජීවත් වෙන ‘පොෂ්’ පොරවල් වෙච්ච අපිට ‘ගොඩේ’ ජනකතාවකින් ගන්න පුළුවන් මොනවද?

අපේ ජනකතා සරළයි. ඒත් ඒව නිකංම රසවින්දනයට විතරක් සීමා වෙච්ච කතා නෙවෙයි. ජනකතා ඉතිහාසය, සංස්කෘතිය වගේ මාතෘකා ගැන කතා වෙනව. ව්‍යංගාර්ථය සියුම් විදිහට පාවිච්චි කරල විවේචනය කලයුතු තැන් එක්තරා ආකාරයක උපහාස රසයකින් යුතුව විවේචනය කරනව.

‘මිනිස්සු’ කියන විෂය ඉගෙන ගන්නවනං ජන කතා කියන්නෙ සාරවත් මූලාශ්‍රයක්. සමාජයේ ඉන්න විවිදාකාරයේ චරිත හඳුන්වල දීල ඒ චරිත විවිධ දෘෂ්ඨි කෝණ වලින්  විග්‍රහ කරල පෙන්නන්න ජනකතා කාරයට තියෙන්නෙ පුදුම හිතෙන තරමේ දක්ෂතාවයක්. සමහර විට ඒ ජන කතා කාරය කියන්නෙ පුද්ගලයන් ගොඩක එකතුවක් නිසා වෙන්න ඇති.‍

අපේ ජනකතා ගැන මගේ ආකල්පය ඔය විදිහයි. මම අහපු, කියවපු ජන කතා අතරින් මම කැමතිම ජනකතාවකුත් මෙතනට එකතු කරන්නම්. මේ කතාව හරහා දෙන පණිවිඩේ තේරෙනවද බලන්ඩකො...

උපුටා ගත්තෙ ‘සිව්දෙස’ සඟරාවෙ 2001 ජනවාරි කලාපයෙන්.

***

එක ගමක දාඩිය මහන්සියෙන් ජීවත් වෙච්ච ගමරාළ කෙනෙක් හිටිය. කොච්චර මහන්සියෙන් ගොවිතැන් බත් කලාද කිව්වොත් ගමරාළට අයිති වෙලා තිබුණ එක කුඹුරක්වත් කාටවත් වැඩ කරන්න දුන්නෙ නැහැ. කුඹුරු විතරක් නෙවෙයි හේන්, වතුපිටිවත් කාටවත් වැඩ කරන්න දුන්නෙ නැහැ. ඒ ලෝබ කම හින්ද නෙවෙයි, ඒ තරම් මහන්සියෙන් එයාටම මේ ඔක්කොගෙම වැඩ කරන්න පුළුවන්කම තිබුන හින්ද.

එක කන්නෙක මේ ගමරාළ එයාගෙ හේනක් කොටන්න ගියා. ඒ හේන කොටන්න යනකොට දිග කැත්තකුත් අරගෙන තමයි මේ ගමරා‍‍‍ළ ගියේ. හේන මැද්දෙ මහ විසාල කහට ගහක් තිබුණ. අර දිග කැත්තෙන් ගමරාළ කහට ගහේ අතු පාහින්න පටන් ගත්ත. ඔන්න කහට ගහේ අතු පාහිනකොට මේ ගහේ හිටපු යකා ගමරාළත් එක්ක කතා කරන්න පටන් ගත්තා.

“උඹ මම ඉන්න ගහේ අතු පාහින්නෙ අහවල් දේකටද?” කියල යකා ගමරාළගෙන් ඇහුව.

“උඹ මේ ගහේ ඉන්නව කියල මම මේ හේන ගොවිතැන් නොකර ඉන්නද?” කියල ගමරාළ ඇහුව.

මෙහෙම දිගින් දිගටම කතාව ගිය හින්ද යකාට හොඳටම තරහ ගියා. ඊට පස්සෙ යකා මෙන්න මෙහෙම කියන්න පටන් ගත්ත.

“වැඩිදුර කතා ඕනෙ නෑ. මේ හේනට මම පදිංචි වෙන්න ඇවිල්ල දැන් පරම්පරා ගාණක් වෙනව. ඒ පරම්පරා ගාණටම මම උඹෙන් මොකවත් පංගුවක් ඉල්ලුවෙ නෑ. ඒත් මේ කන්නෙ ඉඳන් උඹ හිටවන දේවල් වලින් හරියටම පංගුවක් මට ඕනෙ. මේ සැරේ මුල මට. උ‍ඩ උඹ‍ට”.

ගමරාළ මේ කතාව බොහෝම හොඳට අහගත්ත.

“හාඃ හොඳයිකො...” කියල ඒ කන්නෙ ගමරාළ කුරහන් ඉස්සා.

යකාට මේ ගමරාළ කරන වැඩේ ගැන වැඩි තේරුමක් උනේ නැහැ. ඔන්න දැන් පළවෙනි කන්නෙ අස්වැන්න කැපුවයි කියමුකො. යකා කිව්ව විදිහට මුල් ටික යකාට ඉතුරු කරල කුරහන් කරල් ටික ගමරාළ කපා ගත්තා. ඉතින් ගමරාළට කිසි පාඩුවක් උනේ නෑ. ඒත් යකාට කිසි වැඩක් උනෙත් නෑ.

දෙවෙනි කන්නෙදි යකා මෙහෙම කිව්ව.

“මේ කන්නෙදි යට උඹට, උඩ මට.”

ඒ කන්නෙදි මුළු හේන පුරාම ගමරාළ බතල හිටෙව්ව. අස්වැන්න නෙලා ගන්නකොට ගමරාළ යකා කියපු විදිහට බතල ටික අරගෙන බතල වැල්ටික ඉතුරු කරා.

කන්න දෙකේම පැරදිච්ච යකා ඊලඟ කන්නෙදි මෙහෙම කිව්ව.

“මේ කන්නෙදි මුලත් මට අගත් මට මැද හරිය උඹට.”

ගමරාළ “හාඃ හොඳයි...” කියල ඒ පාර පැණි කොමඩු හිටෙව්ව. පැණි කොමඩු වල ගෙඩි හැදෙන්නෙ වැලේ මැද හරියෙ නිසා ඒ කන්නෙදිත් ගමරාළට කිසි පාඩුවක් උනේ නෑ.

තුන්වෙනි පාරටත් පැරදිච්ච යකා පරාජය බාර අරගෙන හේනෙන් යන්නම ගියා.

_____

පින්තූරය

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/6c/Finger_millet_3_11-21-02.jpg/220px-Finger_millet_3_11-21-02.jpg