නොනිමි...

අඩි හයක් පොළොව යට

මිහිදන්කර නවාතැන

අයිතිකරුවාව සිටි කෙනා

පිටත් වී ගොසින්

ගමන නිම වන තුරා

නැවතුමක් නැති නිසාම

_____

පින්තූරය

http://farm4.static.flickr.com/3503/3298640250_f72164674c.jpg

බයිසිකලේ... කලේ... කලේ...

කඳු මුහුණතින් කොටසක් සම්පූර්ණයෙන්ම වසා පැතිර ඇති ෆයිනස් ගස් යාය නිල් අහස පසුබිම් කොටගත් දැවැන්ත හරිත වර්ණ ප්‍රාකාරයක් ලෙස පාසැල් භූමියේ එක් පසෙකින් නැගී සිටී. මද සුළ‍‍‍‍‍‍‍‍ෙඟ් නැළැවෙන එම සජීවී ප්‍රාකාරයට මායිම්ව හෙල්මළු ආකාරයේ පිහිටීමක ගොඩනංවා ඇති ගුරු පැහැය මිශ්‍ර කහ පැහැති දිගැටි පාසැල් ගොඩනැගිලි තුනකි. පාසලට පිවිසීම සඳහා වූ කඳු මුදුන කරා දිවෙන තාර නොදැමූ පිවිසුම් මගත් ඒ මාර්ගය පසෙක වූ යකඩ මාර සහ සපු ගස් ගොන්නත් තැනිත් තැන ඇති සුදු පැහැති වටකුරු කඳන් සහිත ට’පන්ටයින් ගස් කිහිපයකිනුත් සරුවට වැඩුණු මානං පඳුරු රාශියකිනුත් කඳු මුහුණතේ අනෙක්පස සමන්විතය. රන්වන් හිරු එළියෙන් දෝවනය වන පාසල් ගොඩනැගිලි ත්‍රිත්වයත් ඊට යාබදව සුදු බොරළු ඇතිරූ කවාකාර මිදුලක් මැද වැඩ සිටින කුඩා බුදු මැදුරත් පාසලේ සුන්දරත්වය වැඩිදියුණු කළේය.

බුදු මැදුර ඉදිරිපසින් හැරී ඉහලින්ම පිහිටි පාසැල් ගොඩනැගිල්ලේ විදුහල්පති කාර්යාලයය අසලින් අවසන් වන පිවිසුම් මාර්ගය දිගේ අනෙක් පසට විත් බුදු මැදුර ලඟින් වමට හැරුණු විට පාසලේ ක්‍රීඩා පිටිය හමුවේ. බිම පුරා කැටිති වශයෙන් වැඩුණු තණකොළින් ගැවසී ගත් ක්‍රීඩා පිටිය එහා කෙළවර කුඩා කඳුගැටයකි. පිට්ටනියේ මෙහා කෙලවරේ සිට බැලූ විට එම කුඩා කඳුගැටය දිස්වන්නේ මුණින් අතට නැවූ විශාල අඩිය පැතලි දීසියක් ලෙසයි. ඒ දක්වා යෑම් ඊම් නිසා පිට්ටනිය මැදින් සෑදී ඇති අඩි පාර කොළ, තද දම් සහ දුඹුරු මිශ්‍ර පැහැ ගත් තණකොළ පොළොව මත අව්වට පිළිස්සුනු රතට හුරු තැඹිලි පැහැයකින් දිස්වේ.

එදින උදෑසන ගුරුවරියන් දෙදෙනෙකුත් පෙරටු කොට ගෙන පාසැල් ගොඩනැගිල්ලෙන් පිටතට පැමිණි දෙකේ පන්තියේ ළමුන් ගොඩේ මමද වීමි. අපි පෙළ ගැසී චාන්දනී ටීචරුත්, නිර්මලා ටීචරුත් සමග පිට්ටනිය දෙසට ගමන් කළෙමු. පේළියේ මට ඉදිරි පසින් මගේ හොඳම මිතුරා වූ අකලංක ගමන් ගත් අතර මට පසුපසින් ආවේ මගේ අනෙක් හොඳම මිතුරා වූ වරුණයි. පිට්ටනිය මැදින් වූ අඩිපාර දිගේ අපි ගමන් කළෙමු. පිට්ටනිය කෙළවර වූ කුඩා කඳුගැටයට අපි නැගගන්නා විට පාසලේ පසුබිම් සංගීතය බඳු වූ සිහින් ගුමු ගුමුව ෆයිනස් ගස් අතරින් හමන සුළ‍ෙඟ් ගුප්ත හෝ හඬ විසින් ගිලගනු ලැබ තිබිණි. පෙරදා රැයේ වැටුණු පිණි බිංදු තණකොළ මතත්, අතරින් පතර වැඩුණු තුත්තිරි ගස් වලත් රැඳී උදෑසන හිරු එළියේ දියමන්ති කැට මෙන් දිළිසුණි. අවට වාතය නැවුම්ය, සිසිල්ය. ෆයිනස් ලාටු වල සුගන්ධය තැවරී ඇති එම සිසිල් වාතයෙන් පෙනහළු පුරවා ගැනීමට මම ගැඹුරින් හුස්ම ගතිමි. හුස්මක් හුස්මක් ගානේ දැනෙන ඇතුලාන්තය සිසිල් වී යන්නාක් බඳු හැඟීමට මම ආශා කළෙමි.

පිට්ටනියේ මෙම කෙළවරට පැමිණීම මගින් අදහස් කරනුයේ දිවා ආහාර වේලාව වන තෙක් එළිමහනේ සිටීමට හැකි වන බවයි. ගුරුවරියන් දෙදෙනෙකුගේ අධීක්ෂණය යටතේ වුවද යකා නැටීමට ලැබෙන අවස්ථාව මඟහරින්නේ කවුද?

“ඇවිද්දට කමක් නෑ ගොඩක් එහෙ මෙහෙ යන්නෙ එහෙම නෑ. පේන දුරින් ඉන්න.” ඒ අවවාදය නිර්මලා ටීචගෙනි. “ඒ ගමන් ඔයගොල්ලො දෙතුන් දෙනා කණ්ඩායම් හැදිල ඇවිල්ල ඉගෙනගත්ත සින්දුවක් කියන්න ඕනි. හොඳම සින්දුව කියන කණ්ඩායමේ අයට සිකුරාද සමිතියෙ සින්දුවක් කියන්න දෙනව.” වටාපිටාව හොඳින් පෙනෙන සෙවණ ඇති තැනක චාන්දනී ටීචර් සමඟ වාඩිවන ගමන් ඇය තවදුරටත් කියා සිටියාය.

“මොකක්ද අපි කියන සින්දුව?” තණකොළ බිම මත වාඩිවන ගමන් මම අනෙක් දෙදෙනාගෙන් ඇසීමි.

“අපි රෝස මලේ නටුවෙ කටූ කියමු” වරුණ යෝජනා කළේය.

“බෑ... බෑ... ඔක්කොම කියන්නෙ ඒක” අකලංක විරුද්ධ විය.

“එහෙනං මොකක්ද?” වරුණ කියන්නට සින්දුවක් තේරීම අකලංකටම බාර කළේය.

“අපි කියමු... මේ... මේ... අපි කියමු...” අකලංක තමන්ගේ මතකය හාරා අවුස්සමින් ගීතයක් මතකයට නගා ගැනීමට වෑයම් කළේය. අවසානයේ “අපි කියමු අර... අර... ආ යූ ස්ලීපිං සින්දුව” යි ඔහු යෝජනා කළේය.

“බැහැ! අපි වෙන මොකක් හරි කියමු” එවර විරුද්ධත්වය මගේය. හැමෝම රැස්වීමකදී කියාගන්න කිසිවක් නැතිවන හදිසි අවස්ථාවන් පැනනැගුණු විට පාවිච්චියට ගන්නා එම ගීතය මෙසේ විය.

“ආ යූ ස්ලීපිං... ආ යූ ස්ලීපිං...

බ්‍රදර් ජොන්... බ්‍රදර් ජොන්...

මුනිඹෙසරීගිං... මුනිඹෙසරීගිං...

ඩිං‍ඩොං බෙල්... ඩිං‍ඩොං බෙල්...”

එහි අගක් මුලක් වටහා ගැනීමට මට නොහැකිය. එබැවින් එම සින්දුව කීමට මම අකමැති වීමි. මෙසේ ටික වේලාවක් අපි කිව යුතු සින්දුව පිළිබඳ වාද විවාද පැවැත්වීමු. ඒ අතර ළමුන් දෙතුන් දෙනා කණ්ඩායම් වශයෙන් ගොස් නිර්මලා ගුරුතුමියත්, චාන්දනී ගුරුතුමියත් ඉදිරියේ සින්දු කියන අයුරු බලා සිටියෙමු. ගැහැණු ළමුන්ගෙන් වැඩි හරියක් ගීතයක් ගායනා කොට නිදහස්ව සිටි අතර පිරිමි ළමුන්ගෙන් වැඩි හරියක් ගීතයක් ගායනා නොකිරීම නිසා සිර අඩස්සියේ පසුවූහ. මේ සින්දුවක් නිසා හිතේ හැටියට ගෙවා දැමීමට තිබූ උදේ වරුව කාබාසිනියා වීමට දීම අපරාධයකි. අවසානයේ එක් සින්දුවක් මත එකඟතාවයකට පැමිණීමට අපට හැකි විය. අපි තිදෙන ලහි ලහියේ ගොස් ගුරුවරියන් දෙදෙනා ඉදිරිපසින සිටගත්තෙමු.

“දැන් ඔය තුන්දෙනා කියන්න යන්නෙ මොකක්ද?” චාන්දනී ටීචර් උද්යෝගීමත් හඬකින් ඇසුවාය.

“අපි පුංචි බලු රාළේ කියන්න යන්නෙ ටීචර්” මම කීවෙම්. නිර්මලා ටීචර්ගෙන්ද අවසරය ලැබුණු බැවින්

“පුංචි බලු රාළේ - මා ගෙදර නැති වේලේ

කවුද මගෙ බෝලේ - පෙරළ පෙරළා සිටියෙ මිදුලේ”

අපි එක හුස්මට කියා අවසන් කළමු.

ටික වේලාවකට පසු අප තිදෙන යලිත් තණකොළ පොළොවේ වාඩිවී සිටියෙමු. වරුණ තුත්තිරි ගස් වලින් ඔරලෝසු සාදන ආකාරය අපට පෙන්වමින් සිටියේය. තුත්තිරි ඔරලෝසු සෑදීම ඉගෙනීමට අකලංකත් මමත් උදේ වරුවේ ඉතිරි කාලය යෙදවූවෙමු.

උදෑසන දහවලට හැරෙමින් පැවතුනි. පො‍ළොවේ වැටුණු සෙවණැලි ටිකින් ටික කෙටි වන්නට වූ අතර හිරු රැස් පීඩාකාරී වන්නට පටන්ගෙන තිබුණි. දිවා ආහාර වේල කිට්ටු වී ඇති බවට ආමාශය සංඥා කිරීමට විය.

මේ වන විට පිරිමි ළමයින් තිදෙනෙකු හැරුණුකොට අන් සියල්ලෝම ගීත ගායනා ක්‍රියාකාරකම අවසන් කර තිබුණි. ඉතිරිව සිටියේ තේමියත්, කැළුමුත්, එරංගත් පමණි. මෙතෙක් වේලා ගුරුවරියන් දෙදෙනාව මඟහරිමින් සිටියද අවසන් මොහොතේ ඔවුන් තිදෙනාව බෙල්ලෙන්ම අල්ලා දීමට නිර්මලා ටීචර් අත තිබූ නම් ලැයිස්තුව සමත් විය.

“බෙල් එක ගහන්න ඉස්සෙල්ල ඔය තුන්දෙනා කවියක් හරි සින්දුවක් හරි කිව්වෙ නැත්නං ගුටියක් දෙනව මං. මෙච්චර වෙලා ඉඳලත් සින්දුවක් මතක් කර ගන්න බැරිඋනා කියනව එහෙම නෙමෙයි.” නිර්මලා ටීචර් තමන් අත වූ හීන්දෑරි පේර කෝටුව ලෙළවමින් ඔවුන් තිදෙනාට සැර විය.

දහවල් විවේක කාලය දන්වන බරැති පිත්තල සීනුවේ හඬ නොබෝ වේලාවකින් ඇසෙන්නට විය. චාන්දනී ටීචර් ළමයින්ව පන්තියට ගෙනයෑම සඳහා පේළි ගැස්සවීමට යුහුසුළු වූවාය. පන්තිය බලා පිටත් වෙන්නට මොහොතක් තියා නිර්මලා ටීචර් තේමිය, කැළුම් සහ එරංග ඇමතුවාය.

“දැන් ඔයගොල්ලො තුන්දෙනා මතක් කරගත්ත සින්දුව කියන්න.”

තරමක් අවිශ්වාස ගතියකින් පසුවූ තේමිය, කැළුම් සහ එරංග එක්වරම සින්දුව කීමට පටන් ගත්හ.

“හායි හූයි බබි ආච්චිගෙ බයිසිකලේ... කලේ... කලේ...”

නිර්මලා ටීචත් චාන්දනී ටීචත් එකිනෙකාගේ මුහුණ බලා ගත්හ. අපි සැවොම මීයට පිම්බාක් වැනි නිහඬතාවයක ගිලී ගුරුවරියන් දෙදෙනා හා ළමුන් තිදෙනා දෙස බලා සි‍ටියෙමු. කවුරුත් කිසිවක් කීමට පෙර ඔවුන් තිදෙනා සින්දුවේ ඉතිරි පදයද ගායනා කර නිම කළහ.

“කෙල්ලො කොල්ලො වටකරගෙන ගැහුව බෙලේ... බෙලේ... බෙලේ...”

_____

පින්තූරය

http://topdesign72.com/wp-content/uploads/2011/08/best-collections-of-stunning-bicycle-pictures.jpg

ජීවිතේ විහිළු

ජීවත් වෙද්දි අපි කොච්චරවත් විකාරරූපී වැඩ කරනව. වෙලාවකට අපි ජීවිතේ විහිළුවකට බාර අරගෙන එක එක විකාර කරනව. තවත් වෙලාවක් තියෙනව ජීවිතේ අපිව විහළුවක් කර ගන්න. එහෙම වෙලාවලටනම් අඬනවද හිනාවෙනවද කියලවත් හිතාගන්න බැරුව යනව. මේ මම වටාපිටාවෙන් දැක්ක විහිළු කිහිපයක්. එක ඒක්කෙනාට මේ දේවල් වෙනස් විධියට පේන්න පුළුවන්. කොහොම උනත් මටනම් මේව පේන්නෙ විහිළු වගේ තමයි.

1. “කුණු දැමීම තහනම්” ස්ථාන වල ලොකු කුණු ගොඩවල් තිබීම, “නිකරුණේ ගැවසීම තහනම්” තැන් වල රස්තියාදු කාරයො සහ “දැන්වීම් ඇලවීම තහනම්” තාප්ප පිරෙන්න අලවපු දැන්වීම්.

2. දුක තුනී කරගන්න කියල මත්පැන් පාවිච්චි කරන අයම සන්තෝසය ඉහවහා ගිය වෙලාවටත් මත්පැනටම වැටීම.

3. මනුස්සයෙක් ජීවත් වෙලා ඉන්නකං එක තඹ සතේකට ගනන් නොගත්ත, හොඳින් සලකන්න පුළුවන් කම තියෙද්දිත් නොසලකපු, පුළුවන් තරම් කෙණෙහිලිකම් කරපු මිනිස්සුම අර කෙනා මැරුණට පස්සෙ රටේ නැති ගුණ වර්ණනා පැවැත්වීම.

4. තමන්ට වඩා දැනුම් තේරුම් තියෙන අයව අති පණ්ඩිතයන් ලෙසත් තමන් තරම් දැනුම් තේරුම් නැති අය පොල් බූරුවන් ලෙසත් සැලකීම. බලාගෙන ගියාම අපි හැමෝම අති පණ්ඩිත පොල් බූරුවො.

5. කඩෙන් කෑම එකක් ඉල්ලුවම “කන්නද?”, “ගෙනියන්නද?” කියල අහන එක.

6. “මහත්තයට” වැඩිය “සර්ට” ගරු සැලකිලි තිබීම.

7. ඉංජිනේරුවො, වෛද්‍යවරු, ගණකාධිකාරීවරු, නීතීඥයො අතර ගොවි මහත්තය නිකංම නිකං නිකමෙක්ගෙ තත්වෙට වැටිල තියෙන එක.
   
   
   _____
   පින්තූරය
   http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/9b/Irony_mark_full.svg/160px-Irony_mark_full.svg.png
   
   

විසඳුම විසෙන්

අපේ කන්තෝරුවේ මී සංහාරය ආයෙත් පටන් අරගෙන. සංහාරයට කොන්තරාත් ගත්තු කොම්පැනියෙ නියෝජිතයො මී පාසානං පුරෝපු ලොකු ෂොපින් බෑග් එකක් එක අතකිනුත්, කාඩ්බෝඩ් කැබලි මිටියක් අනෙක් අතිනුත් අරගෙන කන්තෝරුවෙ අස්සක් මුල්ලක් නෑර ඇවිදිනව. තැනක නැවතිල අර කාඩ්බෝඩ් මිටියෙන් එක කාඩ්බෝඩ් කෑල්ලක් අරගෙන නවල පොඩි භාජනයක් හදා ගන්නව. එකට අළු පාට මී පාසානං කැට අහුරක් පුරවල මුල්ලකින් තියල යනව. දවස් දෙක තුනක් යද්දි මී පාසානං ටික සීග්‍රයෙන් අතුරුදහන් වෙන්න පටන් ගන්නව. ඊට පස්සෙ මී කරදරෙත් ටික ටික අඩු වෙනව. ඉඳල හිටල පූස් පැටව් සයිස් මීයන්ගෙ මළ කුණු අහු මුළු වලින්, කබඩ් ඇතුලෙන්, සින්ක් පල්ලෙන් මතු වෙනව. සනීපාරක්ෂක අංශයේ කට්ටිය ඇවිත් ඒ තැන් සුද්ධ පවිත්‍ර කරල දානව. ප්‍රශ්ණෙ එතනින් ඉවරයි. අපේ පැත්තෙන් බැළුවම!

බෞද්ධයෙක් විධියට සත්ත්ව ඝාතනය අකුසල කර්මයක් කියල මම හොඳාකාරවම දන්නව. මොනම හේතුවක් මතදීවත් ඒදේ සාධාරණීයකරනය වෙන්නෙ නෑ. ඒත් අපි අවස්ථාවේ අවශ්‍යතාවය මත විසඳුමක් විධියට සත්ත්ව ඝාතනය තෝර ගන්නවා. අපි ප්‍රශ්ණෙ විසඳන්න තියෙන හරි විධියක් අතහැරල ලේසි විධියක් තෝර ගන්නව. ඒකනෙ අපි ගොඩක් වෙලාවට කරන්නෙ. ඊටපස්සෙ ඒ දේ එදිනෙදා සාමාන්‍ය දෙයක් බවට පත්වෙනව.

සාමාන්‍ය දෙයක් බවට පත්කරගත්ත මේ ජාතියේ වැරැද්දකට කාලෙකට ඉස්සෙල්ල මමත් හවුල් වෙලා හිටිය. ඒ මම උසස් පෙළ කරල ගෙදර ඉන්ඩැද්දි එළවළු වගා කරපු කාලෙ.

වගාවට පළිබෝධ, කෘමි උවදුරු වැළඳුනාම කරන්න තියෙන, හැමෝම කරන අන්තිම සාමාන්‍ය දේ තමයි පළිබෝධ නාශක හරි කෘමි නාශක හරි ඉසින එක. සරළව කියනවනං බෙහෙත් ගහන එක. ඒ දවස් වල බෙහෙත් ටැංකිය පිටේ බැඳගෙන එළවළු පාත්තියක් පාත්තියක් ගානෙ බෙහෙත් ගැහැව්වෙ “මං මේ කරන දේ හරිද?” කියන දෙගිඩියාවෙන්. මගේ වගාව බේර ගන්න මට කොච්චරනං සත්තු මරන්න සිද්ධ වෙලා තිබ්බද. හිත හදාගන්න මොන විධියෙ හේතු සාධක මං විසින් මටම ඉදිරිපත් කර ගත්තත් මං තෝරගෙන තිබ්බෙ වැරදි ක්‍රමේ.

කොහොම නමුත් පරිසර හිතකාමීව ගොවිතැන් කරන්න ක්‍රම තියෙනව. අපි පැවතෙන්නෙ ඒ වගේ හරියට ගොවිතැන්බත් කරපු මුතුන්මිත්තන්ගෙන්. දැන් අපි පරම්පරාවෙන් පැවතගෙන ආපු ඒ ක්‍රම ටික අත්හැරල දාල කොහෙන්වත් ආනයනය කරපු ගොබ්බ ක්‍රමේකට හුරු වෙලා. සමහර විට බෙහෙත් පාරක් ගහල ප්‍රශ්ණෙ ඉවර කරල දානව තරං පාරම්පරික ක්‍රමේ ලේසි නැති නිසා වෙන්න ඇති. හැමදේටම අපිට පුදුම තදියමක්නෙ තියෙන්නෙ.

වස විෂ භාවිතයෙන් ප්‍රශ්ණ විසඳීම දැකපු තවත් තැනක් ගැන පාසැල් කාලයේ මතක සටහන් අතර එක මතකයක් තියෙනවා. මට මතක හැටියට ඒ පිස්සු බලු රෝගය පැතිරීමේ අවදානමක් තිබිච්ච කාලයක්. ඒ නිසාම පාසැල තුල දඩාවතේ යමින් සිටි බලු රැලටත් අවාසනාවන්ත දසාවක් ලැබුව. දවසක් නගරසභාවෙ ට්‍රැක්ටරයක නගරසභා සේවකයො පිරිසක් පාසලට ආව. ඒ අයගෙ රැකියාව දඩාවතේ යන සුනඛයන් මර්දනය කිරීම. විස පොවපු තුඩක් තියෙන දිග රිටකින් ඇනල බල්ලො මිය ගියාට පස්සෙ ඒ සත්තුන්ගෙ දරදඬු වෙච්ච සරීර කුඩු ටික පටවගත්ත ට්‍රැක්ටරේ පිටවෙලා ගියා.

මැරෙන්න පණ අදිද්දි වේදනාවෙන් විරූපී වෙච්ච මූණු. අන්තිම මොහොත වනතුරු ජීවිතය අයැදපු මරණ බිය සටහන් වෙච්ච ඇස්. තමන්ටම විතරක් වටින, අනික් උන්ට බලු නොවටින තමන්ගෙ පණ කෙන්ද රැක ගන්න ඒ සත්තු ශරීර ගත වෙච්චි විසත් එක්ක කරපු දිනිය නොහැකි සටන. මේ දේවල් දිහා බිරන්තට්ටු වෙලා බලාගෙන සිටිය හැටි මට අදටත් මතකයි.

ප්‍රශ්ණ විසඳන්න අත්දුටුවයි කියන මේ ආකාරයේ ලේසි ක්‍රම වලට මගේ නම් කිසිම කැමැත්තක් නැහැ. ඒත් වෙන දේ බලා ඉන්නවා හරුණුකොට කරන්න දේකුත් නැහැ. කොහොමින් කොහොමින් හරි මේ දේවල් නිසා අපිටත් නොදැනීම ටිකින් ටික මැරෙන්නෙ අපේම මනුස්සකම. අද සතෙකුට වස දෙන්න මානසිකත්වය හදාගන්න පුළුවන් කෙනා හෙට මනුස්සයෙකුට වස දෙන්නත් මානසිකත්වය හදාගත්තොත්.....?

_____

පින්තූරය

http://www.nongnu.org/ratpoison/ratpoison.png

කැන්ටින් ලොතරැයි

අපේ කන්තෝරුව ලොකු සේවක ගහනයක් ඉන්න තැනක්. ඒ නිසා විය යුතු විධියටම කන්තෝරුවේ කැන්ටිමත් සැලකිය යුතු තරම් විශාලයි. බොහොම කැපවීමෙන් වැඩ කරන ආපන ශාලා සේවක මණ්ඩලයකගෙ කාර්යක්ෂම සේවය නිසා කන්තෝරුවේ සේවකයො වෙච්චි අපිට දවසේ තුන් වේලටම කැන්ටිමේ ප්‍රණීත භෝජනයන්ගෙන් සංග්‍රහ ලැබෙනව.

කැන්ටින් ගැන කතා කරන්න ගියාම ගොඩක් අය කියන්නෙ “ඒ ගැනනං කියල වැඩක් නෑ” කියල. ඒ උනාට අපේ කැන්ටිමෙන් කෑවමනං කියන්න ගොඩක් ජාති මතක් වෙනවා.

රස ගුණ කෙසේ වෙතත් කඩ කෑම වල වියදම සැරයිනෙ. ඒ අතින් බලද්දි පිට කඩවල් වලින් කෑම කද්දි යන වියදමින් බාගෙකට කැන්ටිමෙන් වේලක් කන්න පුළුවන් වීම පොකට් එකට ලොකු හයියක්.

කන්තෝරුවේ කැන්ටිමේ කෑම වල පිරිසිදුකම සහ ගුණාත්මක භාවය ගැන කැන්ටින් පරිපාලනය හොඳ අවධානයකින් තමයි ඉන්නෙ. පිරිසිදුකමේ හොඳම අංගයක් තමයිනෙ ආහාර ද්‍රව්‍ය උයන්න කලින් හොඳට සේදීම. ඒ උනාට වැඩිපුර හේදුවොත් ගුණාත්මක භාවය අඩු වෙනව. ඉතින් ඕක හරි ප්‍රශ්ණයක්. ඔය ප්‍රශ්ණෙට අපේ කැන්ටිමේ අය හොඳ විසඳුමක් හොයාගෙන තියෙනවා.

හෝදද්දි ගුණාත්මක භාවය තියා ගන්න ඕනි හාල්, පරිප්පු වගේ දේවල් අවශ්‍ය ප්‍රමාණයට වඩා එක ඩිංගක් වැඩිය හෝදන්නෙ නෑ. එහෙම උයන බතෙන් හපුටු ගඳක් ආවත්, පරිප්පුවෙන් මඩ රහක් ආවත් කෑම වල ගුණාත්මක භාවය රැකිලනෙ තියෙන්නෙ කියල හිතල කන අයට හිත හදා ගන්න පුළුවන්.

ඒ වගේම අමුවෙන් සම්බෝල හදල කෑමට ගන්න “පොල්” වගේ දෙවල් එකපාරක් නෙමෙයි දෙපාරක්ම හොඳට හෝදනව. මං හිතන්නෙ මම කාල තියෙන පිරිසිදුම පොල් සම්බෝල කාල තියෙන්නෙ අපේ කන්තෝරුවේ කැන්ටිමෙන්.

වැඩ කරන අයගෙ සෞඛ්‍ය තත්වය ගැනත් අපේ කැන්ටිම හරියට කරදර වෙනව. ලුණු, පොල්කිරි, තෙල් වගේම මිරිස් වැඩිපුර ආහාරයට ගැනීම ශරීරයට හිතකර නැහැ කියනවනෙ. ඉතින් කැන්ටිමේ කෑම එක ලුණු, මිරිස් සහ තෙල් අඩු කරල දිය කිරෙන් උයල තමයි දෙන්නෙ. දෙල් කාලෙට දෙල්, ඇඹරැල්ල කාලෙට ඇඹරැල්ල, අඹ කාලෙට අඹ අමතක නොකර කොහෙන් හරි ගෙනල්ල දෙන්න පුදුමාකාර කැපවීමක් තමයි මේ අය කරන්නෙ.

කන්තෝරුවේ කැන්ටිමේ මං කැමතිම අංගය මේ මොකවත් නෙමෙයි. ඒ තමයි “කැන්ටින් ලොතරැයි”. ඔය ලොකු ලොකු කොම්පැනි තමන්ගෙ නිෂ්පාදන වලට හොඳ ප්‍රචාරයක් ලබා දෙන්න එක එක විධියෙ ලොතරැයි සහ තෑගි තරඟ පවත්වනවනෙ. ඒ වගේ දෙයක් අපේ කැන්ටිමෙනුත් කරනව. මේ වැඩේ කොච්චර හොඳට ඕගනයිස් කරල තියෙනවද කියනවනං කැන්ටින් ලොතරැයියක් ඇදෙනකං ඒ වගේ ලොතරැයියක් තියෙනව කියලවත් කවුරුත් දන්නෙ නෑ.

ඉස්සෙල්ලම තියෙනව “කඩල ලොතරැයිය”. මේකෙදි කරන්න ඕනි තමන් සල්ලි දීල ගන්න තම්බපු කඩල පිඟානෙ හංගල තියෙන හොඳට තම්බපු කැරපොතු බිත්තරයක් හොයා ගන්න එක. මේ ලොතරැයිය දිනන එක එච්චර ලේසි නෑ. මොකද නොදැනුවත්වම ඔය කැරපොතු බිත්තරේ කැවෙන්න ඉඩ තියෙන නිසා. ඒක නිසා කඩල පිඟාන අරගෙන කඩල ඇට හොඳට ඒ මේ අත පෙරළල බලන්න ඕනි. වාසනාවට එහෙම කැරපොතු බිත්තරයක් හම්බඋනා කියමු. දැන් ඊලඟ පියවර තමයි තමන්ට හම්බඋනේ කැරපොතු බිත්තරයක්මයි කියල කැන්ටින් පරිපාලනේ කෙනෙකුට ඒත්තු ගන්වන එක. ඒකට ටිකක් විතර තරහ ගියා වගේ රඟපාන්න ඕනි. අර මනුස්සයගෙ අහිංසක මූණ බලාගෙන එහෙම කරන්න අමාරු උනත් ලොතරැයිය දිනා ගන්න එක ගැන හිතල හරි එහෙම කරන්න වෙනව. මෙහෙම කරල ලොතරැයිය දිනා ගන්න වාසනාවන්තයට කැන්ටිමෙන් නොමිලේ ලබා දෙන ආහාර වේලක් රස විඳීමේ දුර්ලභ භාග්‍ය උදා වෙනව.

තව තියෙනව “තිත්ත බතල තරඟය”. මේකෙදි කරන්න තියෙන්නෙ විකුණන්න තියෙන බතල පිඟන් අතරින් තිත්ත රස තියෙන බතල පිඟාන හොයා ගන්න එක. ඉස්සෙල්ලම හොඳට කල්පනා කරල බලල බතල පිඟානක් සල්ලි දීල ගන්න ඕනි. ඊලඟට කරන්න තියෙන්නෙ නිවී හැනහිල්ලෙ වාඩිවෙලා බතල කෑල්ලෙන් කෑල්ල කන එකයි. එක පාරටම කට කාරගෙන යන තිත්ත රසක් දැනිච්ච ගමන් (ඒ කියන්නෙ ලොතරැයිය ඇදුන තමයි කියල) කටේ තියෙන බතල කෑල්ල ගිලින්නෙ නැතිව ඉක්මනට පිඟානට දාල ඒක පරිස්සමට පොඩි කරල බලන්න ඕනි. එතකොට බතල තිත්ත රස කරන්න යොදාගත්ත සුදු පාට වෙන්න තැම්බිච්ච පණුවො දැක ගන්න පුළුවන්. දැන් කරන්න තියෙන්නෙ ඒක කැන්ටිම බාරව වැඩ කරන කාට හරි පෙන්නලා තමන්ට ලැබෙන තෑගි ලබා ගන්න එකයි.

මීට අමතරව “මේ වල් ගහ අඳුනනවද?”, “අමුතු සුදු ළූණු” වගේ තව ලොතරැයි වර්ග බොහෝමයක් තියෙනවා. අපරාදෙ කියන්න බෑ. අපේම වාසනාව!

මේ ලඟකදි කැන්ටිමේ ලොතරැයි වැඩපිළිවෙල ගැන දැනගත්ත පි. එච්. අයි. මහත්තුරු කට්ටියක් ඇවිල්ල මේ දේවල් නරඹල කැන්ටිමට බොහොම ප්‍රශංසා කරල ගිහින් තිබ්බලු. මේ වැඩපිළිවෙල දිගටම කරගෙන යන්න කියලත්, තව දුරටත් කරන සහ‍යෝගයක් විධියට තෑගි-බෝග එහෙමත් අරගෙන තව ටික දවසකින් ආයෙත් ඇවිල්ල යන්නං කියලත් කන්තෝරුවේ ලොකු මහත්තයටම පී. එච්. අයි. මහත්තුරු කියලලු ගියෙ. ලොකු මහත්තයට ඇති වෙච්ච සංතෝසෙට කියා ගන්න වචනත් නැතුව ගිහින්. ඉහේ මලක් පිපුණ වගේලු. ඒ පාර කැන්ටිමේ පාලක සබාව කාරිය රැස් කරල ලොකු මහත්තය විසින් වෙනමම ඉතාමත්ම කන්කළු, මනබන්ධනීය ස්තූති කතාවක් කලා කියල තමයි ආරන්චිය.

_____

පින්තූර

http://www.cemkolaghat.org/userfile/Canteen.jpg

http://www.signsuperstore.com.au/media/catalog/product/cache/1/image/9df78eab33525d08d6e5fb8d27136e95/4/6/4667-canteen.jpg