සුරංගනා කතාවක් : චාරිකාව - තෙවන කොටස

 සුරංගනා කතාවක් : චාරිකාව - පළමු කොටස
 සුරංගනා කතාවක් : චාරිකාව - දෙවන කොටස

මේ සුරංගනා කතාවක් : A Journey of a Prince - Part 3 හි සිංහල පරිවර්තනය.

ඉතින් ඔහොම යන අතරෙ එක දවසක් කුමාරයට එයා කාලාන්තරේකින් නොදැක්ක කෙනෙක්ව මුණගැහුන. ඒ ඇවිල්ල කුමාරයගෙ ඥාති සහෝදරයෙක්...

එකිනෙකා මුණගැහීම ගැන ගොඩක් සංතෝස වෙච්ච දෙන්න තමංගෙ ආගිය තොරතුරු ලඟ තිබ්බ අවන්හලකින් හොඳ කෑම වේලක් ගන්න අතරතුර බෙදා හදා ගත්ත. කුමාරයට වෙච්ච අකරතැබ්බෙ ගැන දැනගෙන දුක් වෙච්ච කුමාරයගෙ ඥාති සහෝදරය කුමාරයට තමන්ට පුළුවන් විදිහට උදව් කරන්නං කියල පොරොන්දු උනා.

කුමාරයගෙ ඥාති සහෝදරයත් එසේ මෙසේ පොරක් නෙවෙයි. එයත් කුමාරයෙක්. ඒ වගේම නයිට් වරයෙක්. අපේ කුමාරය මෙච්චර කාලයක් හොය හොය හිටිය පටු දඟර ගැහිච්ච පාර පටන් ගන්න තැන ගැන මේ ඥාති සහෝදරය දැනගෙන හිටිය. ඒ වගේම එයා තව දෙයක් දැනගෙන හිටිය. ඒ තමයි, හරිහමන් විදිහට ලෑස්ති වෙලා ගියේ නැත්නං අපේ කුමාරයට කවදාවත් කන්ද මුදුනට යන්න හම්බ වෙන්නෙනං නැහැ කියන එක.

ඉතින් එයා කුමාරයට මෙහෙම කිව්ව...

“මල්ලියෙ, ඔයා හොයන පාර ගැන මං දන්නව. හැබැයි මං මේ ටික කියල තියන්න ඕනි. මේක අමාරු ගමනක්. ඉස්සරහට යන අඩියක් අඩියක් ගානෙ එක එක විදිහෙ බාධක තියෙනව. ඒ නිසාමයි මේ ගමන පටන් ගන්න ඉස්සරවෙලා ඔයා ඒකට සූදානම් වෙන්න ඕනි.”

කුමාරය මේ කතාවට එකඟ වෙලා තමන්ගෙ ගමනට ඕනි කරන දේවල් එකතු කරන්න පටන් ගත්ත. එයා එකතු කරගත්ත දේවල් අතරෙ කඩුවක්, දුන්නක්, ඊතල පුරෝපු පැසක්, සැහැල්ලු පලිහක් වගේම කෑම බීම ටිකකුත් තිබ්බ. මේ හැමදේකින්ම සන්නද්ධ උනාට පස්සෙ කුමාරයව එයාගෙ ඥාති සහෝදරය කන්දක් පාමුල පිහිටල තිබ්බ අර පටු පාර පටන් ගන්න තැනට එක්කරගෙන ගියා.

එතනදි එයා කුමාරයට මෙන්න මෙහෙම කිව්ව...

“මට ඔයාව ඇරලවන්න එන්න පුළුවන් මෙතනට එනකං විතරයි. මෙතනිං එහාට තනියම ඔයාට ඔයාගෙ ගමන යන්න වෙනව. හිතට ධෛර්ය අරගෙන ඉස්සරහටම යන්න. තමන් ගැන විස්වාසෙ තියා ගන්න. ඒ වගේම මේ අවවාදෙත් හොඳට හිතේ තියා ගන්න. කෙනෙක් උත්සාහය අත්නොහරින තාක් කල් ඒ කෙනාව පරාද කරන්න බැහැ. ඉතිං මල්ලියෙ, ඔයාට සුභ ගමන්!”

කන්ද පාමුලදි තමන්ගෙ ඥාති සහෝදරයගෙන් සමුගත්ත කුමාරය තනියම අර පටු පාර දිගේ කන්ද නගින්න පටන් ගත්ත.

ඒක දුෂ්කර ගමනක්. දහවල් කාලෙ ඉර අනුකම්පා විරහිත විදිහෙ තද රස්නයක් ගෙනාව. රාත්‍රියේ සීතල හම විනිවිදගෙන ගිහිං ඇටකටු වලටම කිඳා බැස්ස. වැස්සම පාර මඩවෙලා ලිස්සන්න ගත්ත. කුමාරය ලිස්සල වැටිච්ච හැම වෙලාවකම වගේ පතබෑවුනේ කටු පඳුරු උඩට. ඒ ඔක්කොමත් හරි, ගමන අතරෙදි දැනෙන කාංසිය තමයි ඉවසන්නම අමාරු උනේ.

ඒත් කුමාරය දිගින් දිගටම තමන්ගෙ ගමන ගියා. වැටිච්ච හැම පාරම එයා දත්මිටි කාගෙන නැගිට්ට. තමං ඉස්සරහ තියෙන බාධක ගොඩක් වැඩියි කියල දැනිච්ච වෙලාවට එයා කරේ තමංව වට කරගෙන හිටිය මුඩු බිමට ඇහෙන්න පුළුවං තරං හයියෙන් කෑ ගහපු එක.

“මං මේක නිකංම අතාරින්න ලෑස්ති නෑ!”

දවසින් දවස කඳු මුදුන ටිකින් ටික ලං උනා. ඊට පස්සෙ එක දවසක කුමාරය කඳු මුදුනටම ආව... අන්තිමේදි එයාට එයාගෙ ගමනාන්තය වෙච්ච ‘මස්තකේට’ එන්න පුළුවන් උනා.

දැන් එයා තමං උපයගත්තු නයිට් පදවියට හරියටම හරියන නයිට් වරයෙක්.

කුමාරය ඒ වෙලාවෙ තමංගෙ හදවත ඇතුලටම කිඳා බැහැල මෙච්චර කාලයක් තමංට ලොකු වේදනාවක් ඇති කරපු කිරිච්චිය බොහොම ලේසියෙන් ගලවල පැත්තකට වීසි කරා. ඒ කිරිච්චිය ඇති කරපු තුවාලෙ සනීප උනාට තුවාලෙ කැළල කුමාරයගෙ හදවත මතුපිට ඉතුරු උනා. ඒ තුවාල කැළල එතන තිබ්බෙ මොන විදිහෙ තුවාලයක්ද කියන එක කුමාරයට හැමදාටම මතක් කරල දේවි.

නයිට් වරයෙක් උන කුමාරය කරපු පළවෙනිම දේ තමයි තමන්ට උදව් අවශ්‍යම වෙලා තිබ්බ, තමං යාළුවො කියල හිතාගෙන හිටිය අය මඟඇරල ගිහිං හිටිය වෙලාවෙ තමන්ට උදව් කරපු ඥාති සහෝදරයව බැහැදකින්න ගිය එක.

අපේ කුමාරය එයාගෙ චාරිකාවට ටික කාලයක් දුර බැහැර ගිහිං හිටිය නිසා ආපහු එයා එන කාලෙ වෙද්දි සමහර දේවල් තිබුනට වැඩිය ටිකක් වෙනස් වෙලා එහෙම තමයි තිබ්බෙ. කුමාරයගෙ ඥාති සහෝදරය ඒ වෙද්දි තමංටම කියල රාජධානියක් තිබිච්ච රජ කෙනෙක් වෙලයි හිටියෙ. කුමාරය එයාව බලන්න එයාගෙ මාලිගාවට ගියාම එයා කුමාරයව බොහොම ඉහලින් පිළිගෙන තමන්ට ලබා දෙන්න පුළුවන් හොඳම ආගන්තුක සත්කාර වලින් කුමාරයට සංග්‍රහ කලා.

තමන්ට කරපු උදව් වලටයි ලබා දීපු ආගන්තුක සත්කාර වලටයි එයාගෙ ඥාති සහෝදරයට මුව නොසෑහෙන්න ස්තූති කරපු කුමාරය ගෙදර යන්න පිටත් උනා. කුමාරය දැන් ගෙදර යන්නෙ තමන්ගෙ කීර්තිය ආයෙ ගොඩනගා ගත්ත කෙනෙක් විදිහට. ඒ වගේම සාමාන්‍ය නයිට් වරයෙක්ට වැඩිය ටිකක් විතර අත්දැකීම් තියෙන කෙනෙක් විදිහට. ඒකට හේතුව තමයි කුමාරය ගිය චාරිකාවෙනුත් එයා ගොඩක් දේවල් ඉගෙනගෙන තිබීම. දැන් තමන් කලින් හිටියට වඩා හයිය හත්තිය තියෙන කෙනෙක් වෙලා කියල එයාට දැනුන. ඒත් ඒ හැම දේටම වඩා කුමාරය කැමති උනේ කාලෙකට පස්සෙ එයාගෙ හිතට දැනිච්ච සාමකාමී හැඟීමට.

ආපහු එන අතරමගදි කුමාරයට ගොඩ දෙනෙක්ව මුණ ගැහුණ. අර ඉස්සර කුමාරයට හුරේ දාපු ඊට පස්සෙ කාලෙක කුමාරයට “හූ!” කියපු කට්ටියම තමයි. දැන් ඒගොල්ලො ආයෙත් කුමාරය වෙනුවෙන් ජය ගෝසා පවත්වනව.

ඒගොල්ලන්ව දැක්ක කුමාරය තමන්ගෙ හදවත දිහා ආපහු හැරිල බැලුව. තමංගෙ හදවත මතුපිට තියෙන තුවාල කැළල දිහා පොඩි වෙලාවක් වැඩියෙනුත් එක්ක එයා බලාගෙන හිටිය. ඊට පස්සෙ එයා අර මිනිස්සු දිහා බලල හිනා උනා. ඒ මිනිස්සු කොයි විදිහෙ අයද කියන්න කුමාරය ඒ වෙනකොට හරියටම දැනගෙනයි හිටියෙ...

~සමාප්තයි~

පිදුම:

උදව්වක් යනු කුමක්දැයි හඳුනන කරුණාවන්ත හදවත් වලට...

සහ

නිකංම නිකං පරාජය බාර ගන්න කැමති නැති කුමාරවරුන්ට සහ කුමාරිකාවන්ට...


_____
පින්තූර

From Concept Art

සුරංගනා කතාවක් : චාරිකාව - දෙවන කොටස

මේ දවස්වල ටිකක් අසනීපෙන් ඉන්න නිසයි ඊටත් වැඩියෙන් සමහරක් මිනිස්සු ගැනයි ජීවිතේ කියල අපි ගෙවන එක ගැනයි එක්තරා විදිහක කලකිරීමකින් ඉන්න නිසයි පෝස්ට් එකක් ලියන්න තරං හිත එකලාසයක් නැහැ. ඒ උනත් පටන් ගත්ත වැඩේ ඉවරයක් කරන්න එපැයි. ඉතින් මෙන්න මං ඉංග්‍රීසියෙන් පලකරපු කතාවෙ දෙවෙනි කොටසෙ සිංහල පරිවර්තනය.

___

කියවන්න බැරි උනානං සුරංගනා කතාවක් : චාරිකාව - පළමු කොටස මෙතනින් කියවල බලන්න.

මේ සුරංගනා කතාවක් : A Journey of a Prince - Part 2 හි සිංහල පරිවර්තනය.

උ’වීරයොත් එක්ක කරපු සටනින් ඒ විදිහට අන්ත පරාජයක් ලබපු කුමාරය බොහොම දුකෙන් ගෙදර යන්න පිටත් උනා.

ආපහු එන අතරමගදි කුමාරයට ගොඩ දෙනෙක්ව මුණ ගැහුන. ඒගොල්ලො කුමාරය සටන් දිනපු කාල වලදි යහමිං ජයගෝසා කරපු කට්ටිය. ඒත් දැං පැරදිල ‘හොම්බ බිම ඇනිල’ හිටපු කුමාරයව දැකපු ඒගොල්ලො කරේ එකට එකතු වෙලා එයාට “හූ!” කියපු එක. කුමාරය ගැන හදවතින්ම දුක් වෙච්ච අය හිටියනං ඒ බොහොම ටික දෙනයි.

මෙච්චර කාලයක් තිස්සෙ කුමාරය දිහාවට ඒ ගොල්ලො වීසි කර කර හිටිය මල් පොකුරු වෙනුවට දැන් කුමාරය දිහාට ආවෙ ගල් සහ මුල්. ඒව හතරදිග්බාගෙන්ම වැහි වැස්ස.

රජතුමයි රැජිනයි හොඳට දැනුම් තේරුම් තිබිච්ච හිතල මතල වැඩ කරන්න පුළුවං දෙන්නෙක්. ඉතින් ඒ දෙන්න ඉස්සර වෙලාම කරේ කුමාරයගෙ තුවාල වලට සාත්තු කරපු එක. ඊට පස්සෙ ඒගොල්ලො කුමාරයට තව පාරක් සටනට යන්න පුහුණු වෙන්න උදව් කරා. සටනක් දිනල ආවත් සටනකින් පැරදිල ආවත් මේ තමන්ගෙ පුතානෙ.

වෙච්ච පරාජයෙන් හොඳවයින් පාඩමක් ඉගෙන ගත්ත කුමාරය තමන්ගෙ උපරිම මහන්සිය දාල දවල් රෑ නොබල පුහුණුවීම් කටයුතු කරා. එහෙම කරපු කුමාරය ඊට පස්සෙ එළඹිච්ච වසන්ත කාලෙ එක දවසක ගිහිං උ’වීරයො හතර දෙනාවම පරාද කලා.

ඒ විදිහට උ’වීරයන්ව පරද්දපු කුමාරය ‘නයිට් පදවියක් ලබාගැනීමේ චාරිකාව’ යන්න සුදුසුකං සම්පූර්ණ කරා. ඔය චාරිකාවට සුදුසුකං ලබා ගන්නව කියන එක රටේ කුමාරවරුන්ගෙයි කුමාරිකාවන්ගෙයි හීනයක්. හැබැයි ඒ අවස්තාව ලැබෙන්නෙ ටිකම ටික දෙනෙකුට විතරයි.

ඔය චාරිකාව කෙලවර වෙන්නෙ උසම උස හුදකලා කඳු මුදුනක තිබිච්ච ‘මස්තකය’ කියල තැනකින්. චාරිකාව සම්පූර්ණ කරල මස්තකයට ලඟා වෙන කෙනාට නයිට් පදවියක් ලැබෙනව. (ඔය ටික මං කලිං කිව්වද කොහෙද?). කොහොම උනත් මස්තකේට යන්න පරිස්සම් සහිත පාරවල් තිබ්බෙ එකයි. ඒ පාරටත් දොරටුපාලයෙක් අරක්ගෙනයි හිටියෙ. මේ දොරටුපාලය ඇවිල්ල මෙලෝ දෙයක් කනකට ගන්නෙ නැති, කිසිම ‘අංගපුලාවක්’ නැති යෝධයෙක්. යෝදය කරේ මස්තකේට යන පාර පටන්ගන්න තැන දොර වැහෙන්න ඒක ඉස්සරහ බිම ඇණතියාගෙන හිටපු එක.

තව පොඩ්ඩෙන් අමතක වෙනව!

කවුරුහරි උ’වීරයොත් එක්ක සටනින් දින්නම ඔහුට (හෝ ඇයට) මායාකාරී රත්තරං කාසියක් උරගා බැලීමේ ආයතනෙන් තෑගි ලැබෙනව. මස්තකේට යන පාරෙ දොර ඇරව ගන්න ඕනි කෙනා මෙන්න මේ මායාකාරී රත්තරං කාසිය දොරටුපාල යෝදයට දෙන්න ඕනි. එතකොට යෝදය ඒ කාසිය ගිලල, දොර ගාවින් අයිං වෙලා කාසියෙ අයිතිකාරයට යන්න ඉඩ දෙනව.

ඉතින් අපේ කුමාරයත් එයාට ලැබිච්ච මායාකාරී රත්තරං කාසිය කලිසමේ පිටිපස්සෙ සාක්කුවෙ ඔබාගෙන දොරටුපාලය බැහැදකින්න ගියා. එතනට ගියාම තමයි කුමාරයට තරු පෙනුනෙ. මායාකාරී රත්තරං කාසිය නෑ! එන ගමන කොහේදි හරි ඒක වැටිල!

මායාකාරී රත්තරං කාසිය නැතුව මස්තකේට යන පාරට ඇතුල් වෙන දොරටුව අරින්න යෝදය බෑම කිව්ව. අසරණ කුමාරය! එයා හැම තැනම එයාගෙ මායාකාරී රත්තරං කාසිය හෙව්වා. ඒ උනාට ඒක ආයෙ එයාට හම්බඋනේ නෑ. අන්තිමේදි වෙන කරන්න දෙයක් නැතිම තැන හිස් අතින්ම ගෙදර යන්න කුමාරයට සිද්ද උනා.

ආපහු එන අතරමගදි කුමාරයට ගොඩ දෙනෙක්ව මුණ ගැහුන. අර කුමාරය සටන් දිනපු කාල වලදි යහමිං ජයගෝසා කරපු; පැරදුනාම කුමාරයට “හූ!” කියපු කට්ටියම තමයි. ඒගොල්ලො තවත් ගල් මුල් වරුසාවකින් තමන්ව පිළිගැනීම ගැන කුමාරය පොඩ්ඩක්වත් පුදුම උනේ නෑ. ඒත් කුමාරය කවදාවත් ඒගොල්ලො කරයි කියල බලාපොරොත්තු නොවිච්ච දෙයක් ඊලඟට ඒගොල්ලො කරා.

ඒගොල්ලො තම තමංගෙ කටවල් ඇතුලට අත දාල ඉරිසියාවෙනුයි වෛරෙනුයි විස පොවපු එක එක හැඩේ, එක එක සයිස් එකේ කිරිච්චි ඇදල ගත්ත. ඊට පස්සෙ ඒවගෙං කුමාරයගෙ හදවතටම ඇන්න. ඒ ගොල්ලො ඒක කරේ පුදුමාකාර සංතෝසෙකින්. හරියට අසරණ වෙලා වැටිල ඉන්න කෙනෙකුට තාඩන පීඩන කරන එක තරං සතුටක් මේ ලෝකෙ වෙන ඇත්තෙම නෑ වගේ.

රජතුමයි රැජිනයි කුමාරයගෙ පිහිටට නොඑන්න කුමාරයගෙ හදවත එයාට අහිමි වෙන්නෙ එදා. කවුරු ගැනවත් අබමල් රේණුවක් තරංවත් තැකීමක් නොකරන කෙනෙක් බවට කුමාරය පත් වෙන්න එදා හොඳටම ඉඩකඩ තිබ්බ.

තමංගෙ පුතාට අත්වෙච්ච අවාසනාවන්ත ඉරණම ගැන රජතුමයි රැජිණයි හරියට දුක් උනා. කොහොම උනත් උන දේ දැං වෙලා ඉවරයිනෙ. ඒ නිසා ඒ දෙන්න එතනින් එහාට ප්‍රශ්ණෙ දිග්ගස්සන්න ගියේ නෑ. ඒ දෙන්න අනිත් අය වගේ කිරිච්චියකින් කුමාරයගෙ හදවත පසාරු කරන්න ගියේ නෑ. අන්න ඒ දේට කුමාරය අද වෙනතුරුත් ඒ දෙන්නට ණයගැතියි.

එදායින් පස්සෙ කුමාරයට තිබ්බ කීර්තිය නැත්තටම නැතුව ගියා. එයාගෙ ඒ එකම එක අවාසනාවන්ත පරාජය එයා කලින් ලබාගෙන තිබ්බ ජයග්‍රහණ ඔක්කොම අඳුරු වළා පටලයකින් වහල දාන්න සමත් උනා. රටේ ලෝකෙ මිනිස්සු කුමාරයව ‘පැරදිච්ච එකෙක්’, ‘කිසිම කමකට නැති එකෙක්’ සහ ‘කිසිම දෙයක් හරියට කරගන්න බැරි එකෙක්’ විදිහට හංවඩු ගැහුව. ලෝකයා එකතු වෙලා කුමාරයට කවමදාකවත් තමන්ගෙ පරාජය අමතක නොවෙන තැනට වැඩ සිද්ධ කලා.

ඔහොම කාලයක් ගතවෙද්දි කුමාරයට අර එයාගෙ හදවතේ ඇනිල තිබ්බ කිරිච්චි එකින් එක එලියට ඇදල ගලවල දාන්න පුළුවං උනා. ඒත් එකම එක කිරිච්චියක් එළියට ඇදල දාන එක කුමාරය කොච්චර උත්සාහ කරත් කරගන්න බැරි උනා. කුමාරයගෙ හදවත හරි මැදින්ම පසාරු කරගෙන ගිහින් තිබ්බ ඒ කිරිච්චියෙ මිටේ මෙන්න මේ වචන ටික කොටල තිබ්බ...

“තමුසෙ කිසිම කමකට නැති පරාජිතයෙක්!”

ඒ කිරිච්චිය හදවතින් එළියට ඇදල දාන්න හදපු හැම පාරම සිද්ද උනේ ඒකෙන්ම හදවතේ හැදිච්ච තුවාලෙ අස්සෙ වේදනාකාරී විදිහට කිරිච්චිය එහාට මෙහාට ඇඹරිච්ච එක විතරයි. ඒකට හේතුව කුමාරය දැනගෙන හිටිය... එයාට ඒ කිරිච්චිය හදවතින් එළියට ඇදල දාන්න පුළුවන් වෙන්නෙ එයා ආයෙ පාරක් එයාගෙ කීර්තිය ගොඩනගා ගත්ත දවසට විතරයි. තමන්ගෙ නැතිවිච්ච කීර්තිය ආයෙ ගෙඩනගාගන්නනම් කුමාරයට තිබ්බෙ එක විදිහයි... එයා නයිට් වරයෙක් විය යුතුම උනා.

‘මස්තකය’ ට යන්න පුළුවන් තවත් පාරක් ගැන කටකතා කීපයක් පැතිරිල ගිහිං තිබ්බ. කන්ද උඩටම වැටිච්ච පටු දඟර ගැහිච්ච පාරක් ගැන; කන්දෙ බෑවුම වැඩිම මුහුණත දිගේ දිවෙන, පාරෙ හැම වංගුවක් වංගුවක් ගානෙම කටු පඳුරු තියෙන, කටුක, වියළි පාරක් ගැන කටකතා... මෙන්න මේ කටකතා කුමාරයගෙ හදවතේ පුංචි බලාපොරොත්තුවක් ඇති කරා. එයාට ඒ පාර හොයාගන්න පුළුවං උනොත් එයාගෙ කීර්තිය ආයෙ ලබාගන්න අවස්ථාවක් උදාකරගන්න පුළුවං. ඒත් ඉස්සරවෙලාම එයා ඒ පාර පටන්ගන්නෙ කොහෙන්ද කියල හොයාගෙන ඉන්න ඕනි.

ඉතින් අපේ කුමාරය එයාගෙ දෙමව්පියන්ගෙන් අවසර අරගෙන අර පටු, දඟරගැහිච්ච පාර හොයාගෙන යන්න පිටත් උනා. පිටත් වෙන්න කලින් කුමාරය තමන්ටම මෙහෙම පොරොන්දුවක් උනා. නයිට් පදවියක් ලබා ගන්නෙ නැතුව ආයෙ එන්නෙ නැහැ කියල... තමන්ගෙ දෙමව්පියන්ට ආඩම්බර වෙන්න පුළුවං විදිහෙ මනුස්සයෙක් වෙලා මිසක් ආයෙ එන්නෙ නැහැ  කියල...

කුමාරය තමන් හොයන පාර හොයාගෙන තැනින් තැනට ගියා. එයා තවදුරටත් ඉර එළිය ගැනවත්, සුළඟ ගැනවත්, වැස්ස ගැනවත් තැකීමක් කරේ නෑ. ඒ වසන්තයද, ගිම්හානයද, ශරත් කාලයද එහෙමත් නැත්නම් හේමන්තයද කියල තැකීමක් කරේ නෑ. අඩුම තරමෙ තමන්ගෙ කෑම බීම ගැනවත් එච්චර තැකීමක් කරේ නෑ. දැන් තමයි කුමාරයට තේරෙන්නෙ තමං පැරදුන එක ගැන තමං තමං එක්කම කොච්චර තරහකින්ද ඉන්නෙ කියල. කොයි විදිහකින් හරි ඒ තරහ කුමාරයව එයාගෙ ගවේෂණයට පරිබාහිර හැම දේකින්ම වගේ ඈත් කරල දාල තිබ්බ.

කුමාරයට ඒ ගමන අතරමගදිත් ගොඩ දෙනෙක්ව මුණ ගැහුන. සමහරු කුමාරය හොයපු පාර ගැනවත් ඒ පාර පටන්ගන්නෙ කොහෙන්ද කියලවත් දැනගෙන හිටියෙ නෑ. සමහරු දැනගෙන ඉඳලත් කුමාරයට මුකුත්ම කිව්වෙ නෑ. තවත් සමහරු කරේ කුමාරයට ඔලොක්කුවට හිනාවෙලා මෙන්න මෙහෙම කියපු එක...

“ඔයා ඇත්තටම මෙලෝ වැඩක් හරියට කරන්න බැරි කෙනෙක් නේ...? ඒකටනං ඔයා ඔයා ගැනම ලැජ්ජා වෙන්න ඕනි...?”

ඒ කොහොම උනත් කුමාරය තමංගෙ ගමන අතෑරියෙ නෑ.



මතු සම්බන්ධයි...
සුරංගනා කතාවක් : චාරිකාව - තෙවන කොටස

_____

පින්තූරය

http://www.sintel.org/wp-content/uploads/2009/11/speedpainting-gatekeepers.jpeg

සුරංගනා කතාවක් : A Journey of a Prince – Part 3

සුරංගනා කතාවක් : A Journey of a Prince – Part 1
සුරංගනා කතාවක් : A Journey of a Prince – Part 2


Then, one day he met a familiar face that he had not seen for so long. It was one of his cousin brothers.

Both were happy to see each other and shared their stories over a hot meal. The princes’ cousin brother felt sad learning of what happened to the prince. So he said that he will help the prince.

This cousin brother of the prince, who is a prince himself and who also happened to be a Knight knew where the entrance of the narrow winding path lay. And he also knew that without proper preparation our prince would never make it to the top.

So he said to the prince…

“Dear brother. I know of the entrance you seek. But be warned! The journey is hard and unforgiving. You will find obstacles at every step. That is why you need to prepare before you start.”

The prince agreed and started collecting things that he would need in the journey. Amongst them were a sword, a bow, a quiver full of arrows, a lightweight shield, some food and some water. When all this was set the cousin brother took the prince to the foot of a mountain where the entrance was.

At the entrance he said…

“This is as far as I can accompany you. From this point onward you are on your own. Be brave brother. Have faith in yourself and remember; as long as you don’t give up you cannot be defeated. And good luck!”

So they said good bye to each other in front of the entrance near the foot of the mountain and the prince started his solitude ascend along the narrow winding path.

It was hard. The unforgiving sun scorched him in the day. The chill of the night bore through his skin deep into his bones. Rain made the path slippery. Whenever he slipped he most certainly landed on one of those thorny bushes. And the loneliness… It was unbearable.

Yet he moved on and on. Every time he fell, he got up, gritting his teeth. And sometimes when things felt too much for him he yelled out to the barren landscape that surrounded him.

“I WILL NOT GO QUIETLY!”

Day by day the peak of the mountain drew nearer and nearer. Then one day… he was at the top. Finally he was there. At Summit!

He was a Knight now. And he was every inch fit for his title.

He easily pulled out the dagger that was wedged in his heart and was causing him so much pain for all this time; and threw it away permitting the wound that it had caused to heal. However it left behind a scar on the princes’ heart.  A scar that’ll always remind him of the wound that was once there.

The first thing the prince did after becoming a Knight was to go and see his cousin brother who had helped him so much in a time that he really needed it. In a time that people who called themselves ‘friends’ had abandoned him.

Our prince was away for some times. So certain things were changed in his absence. The cousin brother of the prince was now a King who had his own kingdom. He welcomed our prince warmly to his castle and treated him with best of hospitality that he could offer.

The prince thanked the cousin brother for his kindness and generosity; and for helping him when all help seemed far far away.

And then he went home. As a prince who had restored his honor. And someone slightly more than an ordinary Knight; as for his journey had taught its own lessons. He felt strong and capable than ever before and above all he felt a sense of inner peace that he had not felt for quite some time.

On his way back home he met many. Many who cheered and later who jeered at him. And now they were cheering again.

At the sight of them the prince looked at his heart; took a long look at the scar that was on its surface; and then he looked back at them and smiled.

He knew exactly who they were…

~The End~

Dedication:

To kind hearts that understands the true meaning of helping…

and

To princes and princesses out there who simply refuses to vanish in to the darkness…



_____
පින්තූර

From Concept Art

සුරංගනා කතාවක් : A Journey of a Prince – Part 2

සුරංගනා කතාවක් : A Journey of a Prince – Part 1

The defeated prince, injured and crest-fallen dragged himself home.

Along the way he met many. Many who cheered and congratulated him back in his victorious days. But now, all they did was jeering. With those mocking expressions pasted all across their faces. People who sincerely felt sorry for him were actually rare.

All of a sudden - instead of flowers that they use to toss at him for all these times - they started throwing stones at the prince. Stones that came flying from all directions.

The King and the Queen both wise and noble tended to his wounds and helped him prepare for a rematch. After all, whether triumphant or not he still was their son.

Having learnt his lesson from the previous failure, the prince trained and trained and trained as hard as he could. And finally, on one day in the following Spring he defeated all four of the A’Warriors.

By defeating all four warriors the prince earned a place in the ‘Journey to Knighthood’. A journey that many princes and princesses dreamt of taking but very few succeeded in doing so.

The destination of this journey was the ‘Summit’ which was situated on a tall and isolated mountain top. Ones who succeeded in reaching the Summit were awarded the title of ‘Knight’ (I told you that before. Didn't I?) However there was only one safe passage to reach the Summit and it was guarded by a gatekeeper. This gatekeeper was a stubborn Giant, who sat in front of the entrance of that passage.

Oh! I almost forgot…

When one win the battle of A’Warriors he (or she) is gifted with a ‘Magical Golden Coin’ by the Institution of Test. To gain passage to the Summit one has to offer this ‘Magical Golden Coin’ to the gatekeeper; which he will swallow; and then stand aside from the entrance so that the owner of the coin may pass.

So our prince, with his ‘Magical Golden Coin’ tucked in his back pocket, went to meet the gatekeeper. But only when he gets there - to his utmost horror - he finds out that his ‘Magical Golden Coin’ was missing! Somewhere along the way it had fallen off his pocket!

Without the ‘Magical Golden Coin’ the gatekeeper refused him entrance. Poor prince! He searched and searched for his ‘Magical Golden Coin’ and never found it. Finally he had no choice but to return home, empty handed.

Along the way back home he met many. Those same people who cheered in his victories and later who jeered in his failures. He wasn't surprised at all when he was greeted by them with another shower of stones. But there was another surprise that the prince never expected. Not even from them!

This time they pulled daggers of different shapes and sizes out of their mouths. Daggers covered with the poison of hatred and jealousy. And they drove them deep in to the prince’s heart. They did this with much satisfaction; as nothing else on earth would contempt them more than to beat up an already beaten up person.

If it wasn't for the wise King and the Queen the prince would've lost his heart back then. He would've easily turned in to a cold-hearted person. Who will not care about anything or anyone evermore.

The King and the Queen too were sad of the misfortune that came upon their son. But what has happened has happened. And they never pushed the matter beyond that. They never plunged a dagger through his heart. To that the prince is grateful to them to this very day.

From that day afterward the prince lost his honor. His single misfortunate failure cast an eerie shadow over all of his previous victories. He was marked as a ‘Failed One’, an ‘Unworthy One’, and a ‘ Couldn't-Do-A-Simple-Damn-Thing-Right One’!!! And the world (yes the world!) never let him forget that.

In time the prince managed to pull all of those daggers out from his heart. All but one; which was stuck in the very center of his heart and was bearing these words on its hilt.

“YOU’RE A USELESS FAILURE!”

He tried and tried as hard as he could to pull it out of his heart. But instead of coming out, the dagger shifted painfully inside the gash it had created. The prince understood why. He will not be able to pull it out until he restores his honor; until he becomes a Knight.

There were rumors of another path to Summit. A narrow winding path up on to the mountain. A harsh, dry road in the steepest slope; where thorny bushes grew around each and every curve. This rumor however, lit a flame of hope in the princes’ heart. If he could find the road, then he will have a chance at regaining his honor. But first he had to find the entrance to that path.

So the prince said good bye to his parents and left home on his own quest to find that narrow winding path. Before he left, he promised himself that he would not return until he become a Knight. Until he become a man that his parents would be proud of.

He went from place to place in search of this entrance. He didn't care about the sun, the wind or the rain. Didn't care whether it was Spring, Summer, Fall or Winter. And even didn't care whether he was hungry or not. Only now he realized that how much he was angry with himself for failing. And that anger has somehow made him numb to everything other than his quest.

He met many on the way. Some knew nothing of the path or the entrance. Some jealously kept all information secret from him. And some simply sneered and said…

“You know, you truly are a useless failure… Aren't you…? And you most definitely should be ashamed of your self… Don’t you think…?”

And yet, on and on he went.



To Be Continued…

සුරංගනා කතාවක් : A Journey of a Prince – Part 3

_____

පින්තූරය

http://www.sintel.org/wp-content/uploads/2009/11/speedpainting-gatekeepers.jpeg

තෙවන ඛේදවාචකය

1994 ජූලි විසිහත්වෙනිද හවස තිස් තුන් හැවිරිදි කෙවින් කාටර් තමන්ගෙ රතු නිසාන් පිකප් රථය ජොහැන්නස්බර්හි බ්‍රෑම්ෆොන්ටීන්ස්පෘෘට් නදිය අසල ‘ක්ෂේත්‍ර සහ අධ්‍යයන කේන්ද්‍රය’ (Field and Study Center) ලඟ තිබිච්ච ඉයුකැලිප්ටස් (blue gum) ගහ යට නවත්තදි කවුරුවත් ඒ ගැන වැඩිය සැක කරන්න යන්න නැතුව ඇති. ක්ෂේත්‍ර සහ අධ්‍යයන කේන්ද්‍රය කෙවින්ට ආගන්තුක තැනක් නෙවෙයි. එයා පුංචි කාලෙ නිතරම සෙල්ලම් කරන්න ආවෙ එතනට.

සමහරවිට කෙවින් ඒ වෙලාවෙ එන්ජිම නිවල දාල ඩ්‍රයිවින් සීට් එකට හේත්තු වෙලා සුක්කානමට ඇඟිලි තුඩු වලින් තට්ටු කර කර තමන්ගෙ කුඩා කාලෙ මතක එකින් එක ආවර්ජනය කරන්න ඇති...

කුඩා කාලෙට පස්සෙ ගෙවිච්ච හැල හැප්පිලි සහිත ජීවිතේ... හමුදා සේවයට බැ‍‍‍‍‍ෙඳන්න සිද්ධ වීම... එතනදි කළු ජාතිකයෙක් වෙනුවෙන් පෙනී හිටපු නිසා ‘තමංගෙම අයගෙන්’ අඩංතේට්ටං විඳින්න සිද්ධ වීම... හමුදා සේවෙට පස්සෙ කරගහපු ඡායාරූප වාර්තාකරණය (Photojournalism)... වාර්තාකාරයෙක් විදිහට තමන් අහපු දැකපු දේවල්... තමන්ගෙ කැමරා කාචයට හසුකරගත්තු දේවල්... පුලිට්සර් සම්මානයක් එක්ක තමන්ව ලෝක ප්‍රසිද්ධ කරපු ඡායාරූපය... අන්තිමේදි තමන්ගෙ අතිජාත මිත්‍රය, කෙන් ගෙ හදිසි මරණය...

ඒ අන්තිම සිතිවිල්ල මෙච්චර වෙලා කෙවින් ගිලිල හිටිය සිතිවිලි දාමෙ බිඳල දාන්න ඇති...

කෙවින් තමන්ගෙ පිකප් රථයෙන් බැහැල ඒකෙ පිටිපස්සෙන් වතුර දාන්න ගන්න හෝස් බටයකුයි ටේප් රෝලකුයි අරගෙන වාහනේ දුම්බටය ගාව ඇණතියා ගත්ත. හෝස් බටයෙ එක කෙලවරක් දුම් බටේට ඔබපු ඔහු ඒක ගැලවිලා නොවැටෙන්න එතන ටේප් කරා. හෝස් බටේ අනිත් කෙලවර ගෙනල්ල මගී අසුන ගාව ජනේලෙන් ඇතුලට දාල වීදුරුව ඉස්සුව. මේ හැමදේම ලෑස්ති කරල ආයෙත් වාහනේට නැගගෙන එන්ජිම පණ ගන්වපු කෙවින් තමන්ගෙ වෝක්මන් එක ක්‍රියාත්මක කරල ඔළුවට කොට්ටයක් විදිහට තමන්ගෙ ඔලොගුව තියාගෙන සීට් එකේ ඇලඋනා.

හෝස් බටේ දිගේ ඇවිල්ල වාහනය ඇතුලෙ පිරෙන්න ගත්ත කාබන් මොනොක්සයිඩ් වායුව තමන්ව මරණය දිහාවට අරගෙන යනකම්ම කෙවින් ඒ විදිහට ඇල වෙලා හිටිය.

මේ කෙවින්ගෙ අන්තිම ලිපියෙන් කොටසක්...

"I'm really, really sorry. The pain of life overrides the joy to the point that joy does not exist...depressed ... without phone ... money for rent ... money for child support ... money for debts ... money! ... I am haunted by the vivid memories of killings & corpses & anger & pain ... of starving or wounded children, of trigger-happy madmen, often police, of killer executioners... I have gone to join Ken if I am that lucky."

“මට ඇත්තෙන්ම බොහොම කණගාටුයි. ජීවිතයේ වේදනාව සංතෝසය කියන එක ඉතිරි නොවෙන තැනටම පාගල දාල. දුරකථනයක් නැතුව... කුලී ගෙවාගන්න සල්ලි නැතුව... ළමයි වෙනුවෙන් වියදම් කරන්න සල්ලි නැතුව... ණය ගෙවා ගන්න සල්ලි නැතුව... මං මානසික අවපීඩනයට ගොදුරු වෙලා. මිනීමැරීම් සහ මළසිරුරු ගැන, වෛරය සහ වේදනාවන් ගැන... හාමත් වෙච්ච හරි තුවාල ලබපු හරි ළමයින් ගැන... තුවක්කු වල කොකා ගස්සන්න ආසාවෙන් ඉන්න උන්මත්තකයන් - ගොඩක් වෙලාවට පොලිස් කාරයො - ගැන... මිනීමරුවන්ව මරල දාන අළුගෝසුවො ගැන පැහැදිලිව තැන්පත් වෙච්ච මතකයන් මගේ හිතේ හොල්මන් කරනව. මම යන්න යනව. වාසනාව තිබ්බොත් කෙන් ව මුණගැහෙන්න.”

මේ උඩ පින්තූරෙ ඉන්නෙ ඒ විදිහට සියදිවි හානි කරගත්ත කෙවින්. ඔයගොල්ලො ගොඩක් වෙලාවට කෙවින්ව නොදන්නව වෙන්න පුළුවන් ඒත් කෙවින්ට පුලිට්සර් සම්මානෙ ලබා දීපු එයාගෙ මේ ඡායාරූපෙ එක පාරක් හරි ඔයගොල්ලො දැකල ඇති.

මුලින්ම මේ පින්තූරෙ දැක්ක දවසෙ මට ඒක ලොකු කම්පනයක් ඇකි කරා. මේ ෆොටෝ එක පික්සල් එකක් පික්සල් එකක් ගානෙම සෙලෝලොයිඩ් පටියක් මත්තෙ ගල් ගැහිච්ච ඛේදවාචකයක්. මේක දැක්ක දවසෙ ඉඳල ෆොටෝ එක ගත්ත කැමරාකාරයත් එක්ක මට තිබ්බෙ පුදුම තරහක්.

“අර කිරිසප්පයෙක් බඩගින්නෙ මැරෙන්න යද්දි, ගිජු ළිහිණියෙක් ඇවිල්ල ඒ පොඩි එකා මැරෙණකං බලා ඉද්දිත් මේ ගෝතය කිසි හිතක් පපුවක් නැතුව ඒ දිහාට කැමරාවක් මානගෙන හිටියනෙ.” කියලයි මට හිතුනෙ.

මේ ලිපියට කරුණු එකතු කරන්න පටන් ගන්නකොටත් ඒ තරහ හිතේ කොනක පැසව පැසව තිබ්බ. ඒත් කෙවින් කාටර් ගෙ ජීවිතය සහ මරණය ගැන ලියවෙච්ච මේ ලිපිය (THE LIFE AND DEATH OF KEVIN CARTER Visiting Sudan, a little-known photographer took a picture that made the world weep. What happened afterward is a tragedy of another sort.) කියෙව්වට පස්සෙ කෙවින් ගැන අනුකම්පා නොකර ඉන්න බැරි උනා. කෙවින් කාටර්ගෙ ජීවිතය වගේම මරණයත් එක්තරා විදිහක ඛේදවාචකයක්. තමන්ගෙ වෘත්තීය ජීවිතේ නිසා (ඔහු ඒක තෝරගත්තෙ ඇයි? සමහරවිට සල්ලි නිසා...?) කෙවින්ට තමන්ගෙම හෘද සාක්ෂිය හිරිවට්ටල තියාගන්න සිද්ධ උනා. තමන්ට එදිනෙදා මුනගැහෙන බයානක අමනුස්සකං දකින්න සිද්දවීමම ඔහුව නොමරා මරන්න ඇති. හිරිවට්ටපු හෘද සාක්ෂියකට උනත් දරන්න පුලුවන් ප්‍රමාණයක් තියෙනව. අන්තිමේදි දරාගන්න පුළුවන් උපරිම සීමාවෙදි ඒක බිඳිල යන්න ඇති.

කෙවින් කාටර් අර ඡායාරූපය ගත්ත දවස ගැන එක තැනක මෙහෙම විස්තර වෙනව...

Immediately after their plane touched down in the village of Ayod, Carter began snapping photos of famine victims. Seeking relief from the sight of masses of people starving to death, he wandered into the open bush. He heard a soft, high-pitched whimpering and saw a tiny girl trying to make her way to the feeding center. As he crouched to photograph her, a vulture landed in view. Careful not to disturb the bird, he positioned himself for the best possible image. He would later say he waited about 20 minutes, hoping the vulture would spread its wings. It did not, and after he took his photographs, he chased the bird away and watched as the little girl resumed her struggle. Afterward he sat under a tree, lit a cigarette, talked to God and cried. "He was depressed afterward," Silva recalls. "He kept saying he wanted to hug his daughter."

අයොද් ගම්මානයේ ඔවුන්ගේ ගුවන් යානය ගොඩබස්සපු හැටියෙම වගේ කාටර් සාගතයට ගොදුරු වෙච්ච අයගෙ ඡායාරූප ගන්න පටන් ගත්ත. බඩගින්නෙ මැරෙන්න යන විශාල පිරිසකගෙ දර්ශණයෙන් ටිකක් ඈත් වෙන්න හිතපු ඔහු ලඟ තිබුන අකුලක් දිහාට ගියා. එතනදි මෘදු ඒත් උස් හඬකින් ඇහුනු අඬන සද්දයක් ගැන විපරම් කරද්දි තමයි ඔහු ආහාර ලබාදෙන තැනට යන්න උත්සාහ කරන පුංචි ගෑණු ළමයෙක්ව දැක්කෙ. ඔහු බිම වකුටු වෙලා ඒ ළමයගෙ පින්තූරයක් ගන්න හදන වෙලාවෙ ගිජු ළිහිණියෙක් ඒ කිට්ටුවෙන් වහනව. කුරුල්ලව කලබල නොකර හොඳ දර්ශණයක් ලබා ගන්න ඔහු සීරුවෙන් එහා මෙහා වෙනව. ඔහු පස්සෙ කියපු විදිහට ළිහිණියා පියාපත් විහිදයි කියන බලාපොරොත්තුවෙන් ඔහු ඒ විදිහට විනාඩි විස්සක් විතර බලාගෙන ඉඳල තියෙනව. ඒත් ඌ පියාපත් විහිදල නෑ. ඔහු ඡායාරූපය අරගෙන ඉවරවෙලා කුරුල්ලව එළවල දාල අර පුංචි ගෑණු ළමය කරන අරගලය දිහා බලාගෙන හිටියලු. පස්සෙ ඔහු ගහක් මුල වාඩිවෙලා සිගරට් එකකුත් පත්තු කරගෙන දෙවියන්ට කන්නලව් කර කර ඇඬුවලු. පසුකාලීනව ඔහු මානසික අවපීඩනයට භාජනය උනා. තමන්ගෙ දුව තුරුළු කර ගන්න ඕනි කියල ඔහු දිගින් දිගටම කියන්න ගත්ත...

ඒක තමයි කෙවින්ගෙ ඛේදවාචකය...


දැන් කියන්න යන්නෙ ඔය වගේම තුන් වෙනි ඛේදවාචකේ ගැන. අවාසනාවට ඒක දැං ලංකාවටත් බෝවේගෙන යනව. මොකක්ද දන්නවද? අනිත් මිනිස්සුන්ගෙ දුක ඡායාරූපගත කරල මාධ්‍ය වල ප්‍රචාරය කිරීම. විශේෂයෙන්ම මූණු පොතේ. වඳුරන් විසින් තාක්ෂණය භාවිතා කිරීම...

ඉස්සරනං අපේ මිනිස්සු කරේ කරදරයක් වෙච්ච කෙනෙක් දැක්කම තමං යන ගමන හරි නවත්තල ඇවිත් උදව් කරන එක. ඒ මිනිස්සුන්ට එච්චර මනුස්ස කමක් තිබ්බ. මිනිස්සුන්ගෙ දුකේදි විතරක් නෙවෙයි සතා සිව්පාවගෙ දුකේදිත් උණුවෙන හදවත් තිබ්බ. ඒත් දැං කාලෙ සමහර අය කරන්නෙ මැරෙන්න පණ අදින කෙනා දිහාට හරි කමක් නෑ කැමරා ෆෝන් මානන එක. කොහොම හදවතක් තියෙන කෙනෙකුටද එහෙම කරන්න පුළුවන්?

තුවාලෙක දුක වේදනාව දන්නෙ තුවාලෙ තියෙන කෙනා. වෙන කාටවත් ඒ දුක ඒ විදිහට දැනෙන්නෙ නෑ. එක හේතුවක් තමයි අපේ සීමාවන් විසින් ඇතිකරල තියෙන නොහැකියාව. අනෙක් දේ තමයි අනිත් මනුස්සය විඳින දුක තේරුං ගන්න අපිට උවමනාවක් නැති කම. සමානාත්මතාවය නැතිකම...

වෙන අයගෙ දුක දිහා එක්තරා විදිහක ‘විශ්ම සාධකයක්’ (wow factor) එකක් එක්ක බලන්න ගොඩක් අය පුරුදු වෙලා. ඒගොල්ලො අනිත් අයගෙ දුක විග්‍රහ කරන්නෙ මෙන්න මෙහෙම...

“බලන්ඩ එපැයි මචං.... ‘මේඒඒඒන්න’ තුවාලෙ... ආයෙ කියල වැඩක් නෑ... පික්සු හැදෙනව...”

ලෝකෙ හොඳ තැනක් කරන්නනං ලෝකෙට ඕනි හොඳ මිනිස්සු මිසක් අපි ‘අහවල්ලු’ කියාගෙන රෙදි කරේ තියාගෙන පාරක් පාරක් ගානෙයි මූණූ පොතේ වෝල් එක පුරාමයි විගඩං නටන උංදල නෙවෙයි.

ඒක නිසා ඉස්සරවෙලා තමුන්ගෙ මනුස්සකම හොයා ගන්න කියල පොඩි ඉල්ලීමක් කරන්න කැමතියි... ලෝකෙ ඉන්න හොඳ හදවත් තියෙන මිනිස්සුත් එක්කෙනා දෙන්න අකාලෙ මැරිල යන්න පටන්ගෙන තියෙන කාලෙක අපි අපේ මනුස්සකං ටික රැකගත්තෙ නැත්නං අපිට අන්තිමේදි ඉතුරු වෙන්නෙ අපායක් වගේ ලෝකයක්...

මේ ටිකත් ලියල තියලම ලිපිය අවසන් කරන්නම්...

ඇතිදේ ඇති සැටියෙන් ලොව දකින මිනිස්සූ...

ලදදේ සිත සතුටින් විඳ වෙසෙන මිනිස්සූ...

පොළොවේ මිහි සයනේ ගොඩනැගූ මිනිස්සූ...

කරුමේ කිම වඳවෙන හිරු සදිසි මිනිස්සූ...!

පොළොවේ බිම අහසේ ඉම බෙදන ලෝකයේ...

දහමේ ගුණ පත්ඉරු තුල නිදන යාමයේ...

ඉඳහිට හෝ සපැමින සිත් සතන් සැනැස්සූ...

කරුමේ කිම වඳවෙන මල් සදිසි මිනිස්සූ...!

ඉතිරීගිය ඉසුරින් නෙතු වැසුණු කාලයේ...

දිවියේ දුක විඳිනා දන නොදුටු ලෝකයේ...

සෙත් කවි සේ ලඟ සිට සිත් සතන් සැනැස්සූ...

කරුමේ කිම වඳවෙන සඳු සදිසි මිනිස්සූ...!

පිදුම:

මං දැන අඳුනාගෙන සිටි මිනිසුන් අතර මනුස්සකමින් සපිරි මනුෂ්‍ය රත්නයක් වූ බූඩි අයියාට...

මූලාශ්‍ර:

Wikipedia

THE LIFE AND DEATH OF KEVIN CARTER Visiting Sudan, a little-known photographer took a picture that made the world weep. What happened afterward is a tragedy of another sort.

Kevin Carter: The Consequences of Photojournalism

_____
පින්තූර

http://en.wikipedia.org/wiki/File:KevinCarter.jpg

http://www.fanpop.com/clubs/photography/articles/2845/title/kevin-carter-consequences-photojournalism

http://woahnigeria.files.wordpress.com/2012/10/camera-phone.jpg