විසඳුම විසෙන්

අපේ කන්තෝරුවේ මී සංහාරය ආයෙත් පටන් අරගෙන. සංහාරයට කොන්තරාත් ගත්තු කොම්පැනියෙ නියෝජිතයො මී පාසානං පුරෝපු ලොකු ෂොපින් බෑග් එකක් එක අතකිනුත්, කාඩ්බෝඩ් කැබලි මිටියක් අනෙක් අතිනුත් අරගෙන කන්තෝරුවෙ අස්සක් මුල්ලක් නෑර ඇවිදිනව. තැනක නැවතිල අර කාඩ්බෝඩ් මිටියෙන් එක කාඩ්බෝඩ් කෑල්ලක් අරගෙන නවල පොඩි භාජනයක් හදා ගන්නව. එකට අළු පාට මී පාසානං කැට අහුරක් පුරවල මුල්ලකින් තියල යනව. දවස් දෙක තුනක් යද්දි මී පාසානං ටික සීග්‍රයෙන් අතුරුදහන් වෙන්න පටන් ගන්නව. ඊට පස්සෙ මී කරදරෙත් ටික ටික අඩු වෙනව. ඉඳල හිටල පූස් පැටව් සයිස් මීයන්ගෙ මළ කුණු අහු මුළු වලින්, කබඩ් ඇතුලෙන්, සින්ක් පල්ලෙන් මතු වෙනව. සනීපාරක්ෂක අංශයේ කට්ටිය ඇවිත් ඒ තැන් සුද්ධ පවිත්‍ර කරල දානව. ප්‍රශ්ණෙ එතනින් ඉවරයි. අපේ පැත්තෙන් බැළුවම!

බෞද්ධයෙක් විධියට සත්ත්ව ඝාතනය අකුසල කර්මයක් කියල මම හොඳාකාරවම දන්නව. මොනම හේතුවක් මතදීවත් ඒදේ සාධාරණීයකරනය වෙන්නෙ නෑ. ඒත් අපි අවස්ථාවේ අවශ්‍යතාවය මත විසඳුමක් විධියට සත්ත්ව ඝාතනය තෝර ගන්නවා. අපි ප්‍රශ්ණෙ විසඳන්න තියෙන හරි විධියක් අතහැරල ලේසි විධියක් තෝර ගන්නව. ඒකනෙ අපි ගොඩක් වෙලාවට කරන්නෙ. ඊටපස්සෙ ඒ දේ එදිනෙදා සාමාන්‍ය දෙයක් බවට පත්වෙනව.

සාමාන්‍ය දෙයක් බවට පත්කරගත්ත මේ ජාතියේ වැරැද්දකට කාලෙකට ඉස්සෙල්ල මමත් හවුල් වෙලා හිටිය. ඒ මම උසස් පෙළ කරල ගෙදර ඉන්ඩැද්දි එළවළු වගා කරපු කාලෙ.

වගාවට පළිබෝධ, කෘමි උවදුරු වැළඳුනාම කරන්න තියෙන, හැමෝම කරන අන්තිම සාමාන්‍ය දේ තමයි පළිබෝධ නාශක හරි කෘමි නාශක හරි ඉසින එක. සරළව කියනවනං බෙහෙත් ගහන එක. ඒ දවස් වල බෙහෙත් ටැංකිය පිටේ බැඳගෙන එළවළු පාත්තියක් පාත්තියක් ගානෙ බෙහෙත් ගැහැව්වෙ “මං මේ කරන දේ හරිද?” කියන දෙගිඩියාවෙන්. මගේ වගාව බේර ගන්න මට කොච්චරනං සත්තු මරන්න සිද්ධ වෙලා තිබ්බද. හිත හදාගන්න මොන විධියෙ හේතු සාධක මං විසින් මටම ඉදිරිපත් කර ගත්තත් මං තෝරගෙන තිබ්බෙ වැරදි ක්‍රමේ.

කොහොම නමුත් පරිසර හිතකාමීව ගොවිතැන් කරන්න ක්‍රම තියෙනව. අපි පැවතෙන්නෙ ඒ වගේ හරියට ගොවිතැන්බත් කරපු මුතුන්මිත්තන්ගෙන්. දැන් අපි පරම්පරාවෙන් පැවතගෙන ආපු ඒ ක්‍රම ටික අත්හැරල දාල කොහෙන්වත් ආනයනය කරපු ගොබ්බ ක්‍රමේකට හුරු වෙලා. සමහර විට බෙහෙත් පාරක් ගහල ප්‍රශ්ණෙ ඉවර කරල දානව තරං පාරම්පරික ක්‍රමේ ලේසි නැති නිසා වෙන්න ඇති. හැමදේටම අපිට පුදුම තදියමක්නෙ තියෙන්නෙ.

වස විෂ භාවිතයෙන් ප්‍රශ්ණ විසඳීම දැකපු තවත් තැනක් ගැන පාසැල් කාලයේ මතක සටහන් අතර එක මතකයක් තියෙනවා. මට මතක හැටියට ඒ පිස්සු බලු රෝගය පැතිරීමේ අවදානමක් තිබිච්ච කාලයක්. ඒ නිසාම පාසැල තුල දඩාවතේ යමින් සිටි බලු රැලටත් අවාසනාවන්ත දසාවක් ලැබුව. දවසක් නගරසභාවෙ ට්‍රැක්ටරයක නගරසභා සේවකයො පිරිසක් පාසලට ආව. ඒ අයගෙ රැකියාව දඩාවතේ යන සුනඛයන් මර්දනය කිරීම. විස පොවපු තුඩක් තියෙන දිග රිටකින් ඇනල බල්ලො මිය ගියාට පස්සෙ ඒ සත්තුන්ගෙ දරදඬු වෙච්ච සරීර කුඩු ටික පටවගත්ත ට්‍රැක්ටරේ පිටවෙලා ගියා.

මැරෙන්න පණ අදිද්දි වේදනාවෙන් විරූපී වෙච්ච මූණු. අන්තිම මොහොත වනතුරු ජීවිතය අයැදපු මරණ බිය සටහන් වෙච්ච ඇස්. තමන්ටම විතරක් වටින, අනික් උන්ට බලු නොවටින තමන්ගෙ පණ කෙන්ද රැක ගන්න ඒ සත්තු ශරීර ගත වෙච්චි විසත් එක්ක කරපු දිනිය නොහැකි සටන. මේ දේවල් දිහා බිරන්තට්ටු වෙලා බලාගෙන සිටිය හැටි මට අදටත් මතකයි.

ප්‍රශ්ණ විසඳන්න අත්දුටුවයි කියන මේ ආකාරයේ ලේසි ක්‍රම වලට මගේ නම් කිසිම කැමැත්තක් නැහැ. ඒත් වෙන දේ බලා ඉන්නවා හරුණුකොට කරන්න දේකුත් නැහැ. කොහොමින් කොහොමින් හරි මේ දේවල් නිසා අපිටත් නොදැනීම ටිකින් ටික මැරෙන්නෙ අපේම මනුස්සකම. අද සතෙකුට වස දෙන්න මානසිකත්වය හදාගන්න පුළුවන් කෙනා හෙට මනුස්සයෙකුට වස දෙන්නත් මානසිකත්වය හදාගත්තොත්.....?

_____

පින්තූරය

http://www.nongnu.org/ratpoison/ratpoison.png