සාමාන්‍යයෙන් මගුල් ගෙදරකට වෙඩින් කේක් හදෝ ගන්නෙ ඒ ගැන පලපුරුද්දක් තියෙන තැනකට ඕඩරයක් දීලනෙ. ඒ උනත් කුකරි ක්ලාස් බර ගානකට සහභාගී වෙලා ඔය බහුබූත කෑම වර්ග ගොඩාක් ජාති හදන්න ඉගෙනගෙන තිබ්බ අපේ ලොකු මාමගෙ දූ , සචින්තා අක්ක තීරණේ කරා එයාගෙ වෙඩින් එකට වෙඩින් කේක් හැදිල්ල එයාම කරන්න ඕනි කියල.
“මගුල් ගෙදරට කරන්න මෙච්චර වැඩ කන්දරාවක් තියෙන එකේ ඔය වැඩේ ඕඩරයක් දීල කරෝගමු.”
කියල නෑදෑයො, යාළුවො කවුරු කිව්වත් සචින්තා අක්ක නෙමෙයි ඒවගෙං සැළුණෙ. එයාට වෙඩින් කේක් හදන්නම ඕනි උනා. ගොඩක් වෙලාවට සචින්තා අක්ක එහෙම කරන්න ඇත්තෙ වෙඩින් එකට යන වියදම ඩිංගක් හරි ඒ විදිහට අඩු කරගන්න පුළුවං වෙයි කියල හිතල වෙන්න ඇති. තමන්ගෙ මගුල් සාරිය මහල හැඩ දාල හදාගත්තෙත් එයාම නිසා ඒ තීරණේ ගැන එච්චරටම පුදුම වෙන්න දෙයක් තිබ්බෙත් නෑ.
පණ්ඩිතිච්චි වගේ පටං ගත්තට මොකද සීයකට හමාරකට වෙඩින් කේක් හැදිල්ල ලේසි පාසු කර්තව්‍යක් නෙමෙයි කියල මුලදිම සචින්තා අක්කට තේරිලයි තිබ්බෙ. ඉතිං උදව්වටයි, දැනමුතුකං ගන්නයි එයා අපේ ලොකු අම්මලාගෙ දුව, අනෝජ අක්කවත් ඔය වැඩේට එකතු කර ගත්ත. ඒ දවස් වල අපේ නෑදෑ ගෙවල් වලින් ටවුමට කිට්ටුවෙන්ම තිබ්බෙ ලොකු අම්මලාගෙ ගෙදර නිසා කේක් මෙහෙයුමේ මෙහෙයුම් මැදිරිය පිහිටෝ ගත්තෙත් එහෙ. මාවයි, මල්ලිවයි, අපේ මාමලගෙ පුතාවයි ඒගොල්ලන්ගෙ වෙඩින් කේක් මෙහෙයුමට අහු උනෙත් ඒ හින්දමයි.
ඔය අපිට ඉස්කෝලෙ නිවාඩු කාලෙ. ලොකු අම්මලාගෙ ගෙදර යන්න නිවාඩු කාලෙ එනකං අපි ඇඟිලි ගැන ගැන ඉන්නෙ. එහෙම ගිහිං සතියක් විතර ඉඳල තමයි එන්නෙ. අම්මයි අප්පච්චියි පොඩි කාලෙ මාවයි මල්ලිවයි තනියෙන් කොහේ හරි යැව්වනං ඒ ලොකු අම්මලාගෙ ගෙදර විතරයි. ඒ වගේ හිතේ හැටියට සෙල්ලං කරන්න පුළුවං තැනක් තවත් නෑ. කන්ද පහල ඔයට ගිහිං වරුවක් විතර නාන එක, ඒ නාල යකෙක් කන සයිස් එකට බඩගිනි වෙලා ඇවිල්ල ඉස්මුරුත්තාව හැදෙනකං කාල හවසට එක්කො ක්‍රිකට් ගහන්න යන එක, එහෙමත් නැත්තං සොහොන් කන්දෙ ඇවිදින්න යන එක එහෙ ගියාම අපි අනිවාර්යයෙන්ම කරන දේවල්.
ඕවගෙං මං නං වැඩියෙන්ම ආස සොහොන් කන්දෙ ඇවිදින්න යන එකට. හැමතැනම හැදිල තියෙන, කාටවත් අයිති නැති සීනි පේර ගස් වල පලදාවට වග කිය කිය වටාපිටාවෙ ලස්සන බල බල සොහොන් කන්දෙ ඇවිදිද්දි දැනෙන්නෙ වචනයෙන් විස්තර කරන්න නොතේරෙන අමුතුම නිස්කලංක ගතියක්. හැබැයි ඉතින් කවමදාකවත් ලොකු අම්මවත්, ලොකු අප්පච්චිවත් ඔය ගමන තනියමනං යන්න දෙන්නෙ නෑ. සොහොන් කන්ද තනිකරම පාළු තැනක් වීම ඒකට එක හේතුවක්. අනිත් හේතුව තමයි එහෙ හැම තැනම තියෙන හුඹස්. ඉතිං ගොඩක් වෙලාවට ලොකු අප්පච්චිත් අපිත් එක්ක යන්න එනව. එන්ඩ ඕනි කියල හිතුනොත් ‘පොලා’ ත් එනව. පොලා කිව්වෙ ලොකු අම්මලාගෙ දිහා හිටපු සුදුයි අළුයි ලොම් තිබ්බ තඩි බූල් බල්ල.
ඒ පාර නිවාඩුවට ලොකු අම්මලාගෙ ගෙදර ගිය අපි තුන්දෙනාට උනේ අක්කලගෙ වෙඩින් කේක් හැදිල්ලට උදව් කරන්න. වැඩේ නරකමත් නෑ. වෙඩින් කේක් කාල තිබ්බට ඒව හදන හැටි අපි දැකල තිබ්බෙ නෑනෙ. ඉතින් අපිත් කැමැත්තෙන්ම උදව් කරා. ඒක හදපු විදිහ ගැන පිළිවෙලටනං මතක නෑ. ඒත් ඔය වේලපු පළතුරු පොඩි කෑලි වලට කපපු එක, රට ඉඳි සුද්ද කරපු එක තව එතකොට සීනි වෙනමයි කජු වෙනමයි බ්ලෙන්ඩර් කරල පෙනේරෙන් හලපු එක වගේ එහෙන් මෙහෙන් කරපු වැඩ ටිකක් මතකයි. ආඃ... තව බ්‍රැන්ඩි බෝතලයක් විතර කේක් එකට දැම්ම කියලත් මතකයි. කොහොමිං කොහොමිං හරි අන්තිමේදි හදාගත්ත කේක් මිශ්‍රණේ බබාල නාවන්න ගන්න ලොකු බේසමකින් එකක් පිරෙන්නම තිබ්බ.
ඊලඟ වැඩේ උනේ ඕක බේකරියට දීල බේක් කරගන්න එක. ඉතින් එදා දවල් වරුවෙ ත්‍රීවීල් එකක් හයර් කරගෙන අර තඩි කේක් බේසමත් පටෝගෙන සචින්තා අක්කයි, අනෝජ අක්කයි බේකරියට යන්න ලෑස්ති උනා. යන්න තිබ්බ පාරෙ තියෙන වලවල් වල තරම දන්න නිසාම කේක් බේසම ආං බාං කරගන්න තව එක්කෙනෙක් හිටියොත් හොඳයි කියල තීරණේ කරපු අක්කල
“මල්ලිත් යං” කියල මාවත් ඒ ගමනට ඈඳ ගත්ත.
බේකරියට යද්දි හවස දෙකට විතර ඇති. පෝරණුවෙ තියෙන පාං ටික බානකං ටික වෙලාවක් ඉන්න කියල බේකරියෙ කට්ටිය කියපු නිසා අපි මිදුලෙ හෙවණ තිබ්බ තැනක් බලල කේක් බේසමත් තියාගෙන කල් මරන්න උනා. අක්කල දෙන්න බර කතාවක. මටත් එක තැනකට වෙලා ඉන්න කම්මැලියි වගේ දැනිච්ච නිසා පොඩ්ඩක් වටපිටාවෙ ඇවිද්ද. එහා පැත්තෙ තිබ්බ ගොයං කපපු කුඹුරෙ ළමයි කට්ටියක් සරුංගල් අරිනව. බක්කරේ කෙනෙක් කේක් බේසම අරං යන්න එනකං සරුංගල් උඩු හුළ‍‍‍ෙඟ එහාට මෙහාට පැද්දෙන දිහා බලාගෙන ඉන්න තීරණේ කරපු මම පැත්තක තිබ්බ දර කොටයක් උඩ වාඩි උනා.
කල්පනා ලෝකෙ අතරමං වෙලා හිටපු මං උඩ ගිහිං බිම වැටුණෙ සචින්තා අක්ක
“අයියෝ!” කියල කෑගහපු කෑගැහිල්ලට. දනි පනි ගාල එතෙන්ට යද්දි දැකපු දර්ශණෙන් මගේ ඇඟනං හිරිවැටුනෙ නෑ. ඒත් ඒක දැකල අනිවාර්යයෙන්ම අක්කල දෙන්නගෙ ඇඟවල්නං හිරිවැටෙන්න ඇති. කුට්ට හැදිල හම රැලි ගැහිච්ච, ඇ‍‍ෙඟ් ලොම් ගස් දුසිමකට දෙකකට වැඩිය ඉතිරි වෙලා නැති කණාටු බල්ලෙක් කේක් බේසමට හොම්බ ඔබාගෙන ලවක් දෙවක් නැතුව කේක් බැටර් එක කාගෙන කාගෙන යනව.
බල්ලව එලෝල උගෙං කේක් එක බේර ගන්න තවත් තප්පර තුන හතරක් යන්න ඇති. ඒ වෙද්දි සචින්තා අක්ක අඬන්න ඔන්න මෙන්න හිටපු අවස්තාව පහු කරල
“අනේ දැං මොනාද කරන්නෙ...” කිය කිය අඬනව. සතියක හමාරක මහන්සිය සල්ලි වලින් ඉලක්කං පහක ගානකුත් එක්ක වතුරෙ යන්නයි යන්නෙ. අනෝජ අක්ක කේක් බේසමයි බල්ලයි දිහා මාරුවෙං මාරුවට බල බල දත්මිටි කනව. ඒ අතරෙ බල්ල අතට අහු නොවෙන තරං දුරින් මුකුත් නොකරපු ගානට අහිංසක බඩගිනි මූණකුත් මවාගෙන බලං ඉන්නව.
“පොඩ්ඩක් අඬන්නැතුව ඉන්නව සචී... දැං ඉතිං වෙන කරන්ඩ දෙයක් නෑ. අපි බල්ල කාපු හරියෙ ටික අයිං කරල ඉතරි ටික බේක් කර ගමු.” අන්තිමේදි අනෝජ අක්ක කිව්ව.
“ඒ උනාට එහෙම කමන්නැද්ද?” සචින්තා අක්ක දෙගිඩියාවෙන් වගේ ඇහුව. මොකද වෙඩින් කේක් කන උදවිය හැමෝම නෑයො, වෙන්න නෑයො එහෙමත් නැත්තං යාළුවො නිසා.
“එහෙම නොකර වෙන මොන කෙහෙල්මලක් කරන්නද?” කියන්නා වගේ බැල්මක් අනෝජ අක්කගෙ මූණෙ ඇඳිල මැකිල ගියා.
මෙච්චර වෙලා සද්ද නැතුව හිටිය මම පණ්ඩිත වාක්‍යක් දැම්මෙ ඒ වෙලාවෙ තමයි.
“බයවෙන්ඩ දෙයක් නෑ අක්කෙ... පෝරණුවට දැම්මම කොහොමත් රස්නෙට විසබීජ නැති වෙනවනෙ... අවුලක් වෙන එකක් නෑ...”
ඉතිං කේක් බැටර් එකේ බල්ල කට ගහපු හරියෙං ලොකු පදාසයක් අයිං කරල, ඒ ටික “තෝම කාපිය...” කියල බල්ලටම දාල, ඉතිරි හරිය පෝරණුවට දාන්න දීල අපි එන්න පිටත් උනා.
“මල්ලී... කේක් එක බල්ලො කෑව කියල කාටවත් කියන්නෙපා. හොඳද?”
ආපහු එන අතරමගදි සචින්තා අක්ක කිව්ව.
මමත් ඔළුව වනල
“හාඃ...” කිව්ව.
ප. ලි.
දැං ඔයගොල්ලො හිතන්න එපා නෑදෑයො කට්ටිය ඒ කේක් කනව බලාගෙන මං නිකං හිටියයි කියල. මං කියන දෙයක් කණකට ගන්න සූදානං හැම කෙනෙක්ටම “කේක් කන්න එපා” කියල මං කිව්ව. හැබැයි කේක් එක බල්ලො කාපු බවක් කිව්වෙ නෑ. කොහොම උනත් මං මට හම්බවෙච්ච කේක් කෑල්ලනං කෑව.
_______
පින්තූරය
