මිනිස්සු අතර තියන සම්බන්ධතා සංකීර්ණයි. පහසුවෙන් බි‍ඳෙන සුළුයි. ඊට හේතුව මිනිස්සු පිටින් පේනවට වඩා ඇතුලතින් සංකීර්ණ සහ සංවේදී වීම වෙන්න ඇති. ඕනිම කෙනෙක්ට - අන්තිම දුප්පතාට පවා - තමන් ගැන ආත්ම අභිමානයක් තියනව. ඒක රැක ගන්න ඕනි කළු ගලක ඔළුව ගහන්න දෙපාරක් හිතන්නෙ නැති අයත් ගොඩක් ඉන්නව.
මෙතනදි තියන ලොකුම ප්‍රශ්ණෙ තමයි අපිට අපේ කටවල් පරිස්සං කර ගන්න බැරි කම. අපි කියන දේවල් ගැන මීට වඩා වගකීමක් ගන්න පුළුවන්නම් මේ ප්‍රශ්ණ වලින් වැඩි හරියක් ඇති වෙන්න කලින්ම ඇති නොවෙන තැනට වගබලා ගන්න තිබ්බ. ඒත් අපේ මහන්තත්තෙ වැඩියි. අපි හිතාගෙන ඉන්නෙ ඉර, හඳ, තාරකා ඔක්කොම අපි වටේ කැරකෙනව කියල. අපිට ඕනි කරන දේවල් දෙන්න ලෝකෙ සැදී පැහැදී ඉන්නවයි කියල. ඒකෙන් අන්තිමට ඉතුරු වෙන්නෙ රිදිච්ච හිත්, බිඳුණු සබඳතා සහ කලකිරීම විතරයි.
අනිත් දේ තමයි අපි වෙන අය ගැන කරන තක්සේරුව. ඒක කරන්නෙ හරියට කන්න ඕනි උනාම කබරගොයි මසුත් තලගොයි මස් කරගන්නව වගේ. අපි නොකල යුතු තැනදි අපිව මැනගන්න මිම්මෙන් අනුන්ව මනින්න යනව. කල යුතු තැනදි ඒ මිම්ම ඒ විදිහට පාවිච්චි කරන එක අතෑරල දානව. ඉතින් ප්‍රශ්ණ ඇතිවෙනව මිස විසඳෙන්නෙ කොහොමද?
එක් කෙනෙක් එච්චරටම ගණන් ගන්නෙ නැති දෙයක් තව කෙනෙක් මහ ලොකුවට ගණන් ගන්නව. කෙනෙක් පුංචි ගින්දරක් අවුළුවනව වෙන්න පුළුවන්. සමහරවිට අත්වැරදීමකින්, තමනුත් නොදැනුවත්වම. ඒ ගින්දරට පිදුරු දාල අවුළුවන්න බලාගෙන ඉන්න කොටසකුත් ඉන්නව. අන්තිමේදි වෙන්නෙ පොඩි ගින්න ලැව් ගින්නක් බවට පත්වීම.
පාරෙදි බැන ගන්න මිනිස්සු දෙන්නෙක් වටේ ‘ප්‍රේක්ෂකයො’ වටඋනොත් ඒ බැන ගැනිල්ල ගුටි ඇන ගැනිල්ලක් දක්වා දුර දිග යෑමේ සම්භාවිතාවය වැඩියි. ප්‍රේක්ෂකයන්ගෙ අතපෙවීම පොඩි දේත් ඔඩු දුවවන්න හේතු වෙනව.
හොඳ පැතිරෙනවට වඩා වේගෙන් සමාජෙ නරක පැතිරෙනව. එහෙම නරක පැතිරෙද්දි ඒ නරක ගුණනය වෙන ගතියක් තියනව. කපුටු පිහාටුව කපුටො හතක් වෙනව; පොඩි හිම කැටේ හිමගිරි නිපාතයක් වෙනව. පංගු කාරයො හැමෝම අඩු වැඩි වශයෙන් විඳවනව.
බිඳවැටිච්ච සබඳතාවයක් දෙපැත්තෙ ඉන්න දෙන්න එකිනෙකා ගැන දරන ආකල්පය සමාජෙට සන්නිවේදනය කරන්නෙ එක්තරා විකෘතියකුත් එක්කයි. ඒකෙන් අනිත් අයගෙ හිත් වල මැවෙන පුද්ගල ප්‍රතිරූපෙ ගැන චිත්‍රයත් විකෘති උන එකක්. ඒ චිත්‍රය පාදක කරගෙන ගන්න තීරණත් විපරීතයි කියල අමුතුවෙන් කියන්න ඕනි නෑනෙ. කොහොම උනත් පුද්ගලිකව මං දරන ආකල්පය නම් යක්කු කියන තරං කළු නෑ කියන එක හා සුර දූතයො කියන තරං සුදු නෑ කියන එකයි.
ප. ලි.
හරිනෙ... අද මට පෙත්ත බොන්න අමතක වෙලා...
