එක් සමයක

මෙතෙක් රැකවරණ ලද
බොහෝ දුර ඇති නිවස
හැරපියා පැමිණියෙමි
“ජීවිතේ ජයගන්න”

දරාගෙන කුසගින්න
විඳ නොයෙක් අවමාන
නිහඬවම පසුවීමි
ඉවසුමේ ගුණේ දැන

එහෙ මෙහේ යනෙන විට
ගේට්ටුව එපිට සිට
නිතර ඔච්චම් කරයි
අහිමි වූ සරසවිය

කාස්ටක වියළි කෙත
පීදිලා සරු වෙන්න
වහින පාටක් ම නැත
සිහිල් සොඳ පොද වැස්ස

...

අත්දැකුම් ගුරුන් කොට
ජීවිතේ සිප්හලින්
පන්නරය ලබන්නෙමි
නසන්නට රුපුන් තෙද

ගෙන්දගං පොළොව මත
වැරෙන් සටනේ යෙදෙමි
බියේ පැන යන්න නොව
අභීතව මියැදෙන්න!


(අවුරුදු ගානකට) පස්සෙන් පහු ලියමි

මං හිටියෙ තරහින්. ඇඟේ ලේ රත් වෙලා බුබුළු දාන තරං තරහින්. හැමදේම පත අට එකට හින්දෝල ඔළුව උඩ කඩා පාත් විච්ච වෙලාවට එක්කො අඬන්න පුළුවං, එහෙමත් නැත්තං තරහින් පුපුරන්න පුළුවන්. දුකයි තරහයි කියන්නෙ එකම ආවේගෙ මුහුණුවර දෙකක් විතරයි. කඳුළු වලින් හරි දාඩියෙන් හරි ඒ ආවේගෙ පිට කරල දාන්න ඕනි. ඉතින් නිසඳැසක් වගේ එකක් විදිහට ඒ ආවේගෙ පිට දැම්මම මටම ටිකක් පුදුම හිතුන. හදවතින්ම ලිව්ව, අග්ගිසි රළු, ඔප නොදාපු ගෘහ භාණ්ඩයක් වගේ නිසඳැසක්...