ළමා කාලෙ ඉඳල තරුණ වයසට පියමං කරල ඉන්න අපි දැන් ටිකින් ටික මහළු වයස දිහාවට ඇදෙනව. අද ඊයෙක දෙයක් වගේ දැනුන උනත් ඉස්කෝලෙන් පිටවෙලා දැන් අවුරුදු ගානක් වෙනව. ඉස්කෝලෙ කාලෙ ගෙවිල ගියාට වැඩිය ඉක්මනින් ඉස්කෝලෙ කාලෙන් පස්සෙ ආපු කාලෙ ගෙවිල යනව...
ගෙවිච්ච කාලෙදි අපි මුහුකුරා වැඩිල (අඩුම තරමෙ අපි එහෙමයි කියල හිතාගෙන ඉන්නව). ලෝකෙ ගැන එදා තිබ්බට වැඩිය දැනුම් තේරුම් ඇතිවෙලා. ඒත් අපේ සමහර මෝඩකං තවමත් ඒ විදිහටම ඉතුරු වෙලා තියෙනව.
මේ ගෙවිච්ච අවුරුදු අට, දහය ඇතුලත අපි කොච්චරනං වෙනස් වෙලාද? ඒ කාලෙ අපි පාසැල් ශිෂ්‍යයො. බලාපොරොත්තු ගොඩක් පොදි බැඳගෙන ඊට නොදෙවනි බරක් පොත් බෑග් විදිහට කරගහගෙන ඉස්කෝලෙ ගිය පොඩි කොල්ලො. අද අපි වගකිවයුතු රස්සා කරන වැඩිහිටියො (ඒ ගැනනං කවර කතාද...?). ඒත් අපේ බලාපොරොත්තු ගොඩ ඒ දවස්වල දැනිච්ච විදිහටම බරට දැනෙනව. ඒවගෙ හැඩෙයි පාටයි වෙනස් වෙලා විතරයි.
බරක් පතලක් නැතුව ලෝකෙ දිහා බලපු කාලෙ ගෙවිල ගිහිං. ඒ දවස්වල නොදැක්ක සමාජයේ අඳුරු අහුමුළු දැන් අපි වැඩි වැඩියෙන් දකිනව. ඒ නිසාම මොනා හරි කරද්දි, කියද්දි ඒ දේවල් වලින් ලැබෙන්න පුළුවං ප්‍රතිඵල ගැන වෙනදට වඩා වැඩියෙන් හිතල බලල වැඩ කරන්න අපි පුරුදු වෙලා.
ඒ අතරෙ අපේ යාළු මිත්‍රකං එහෙමත් එදා තිබ්බට වැඩිය වෙනස් වෙලා. සමහර පරණ යාළුවොංව අපි අමතක කරල දාල. සමහර යාළුවො ඈතට යන්න ගිහිං. තවත් සමහරක් හිටියට වැඩිය ගොඩක් වෙනස් වෙලා.
වෙනස් වෙලා...!
ඇත්තටම එහෙම නොවුනනං තමයි පුදුමෙ. හැමදේම වෙනස්වෙන ලෝකෙක යාළුකම කියන බැඳීම විතරක් වෙනස් නොවී තියේවිද? අපි දැන් වෙන වෙන පාරවල්වල යන මිනිස්සු. අපි ගමන් ගන්න පාර අපිව වෙනස් කරනව... අපිට ලැබෙන අත්දැකීම් අපිව වෙනස් කරනව... ඉතින් අත්‍යාවශ්‍යයෙන්ම අපේ යාළු මිත්‍රකං එහෙමත් ඒ එක්කම වෙනස් වෙනව. ඒ නිසා කල් ගතවෙද්දි තමන්ගෙ යාළුවන්ව ටිකක් ඈතට තල්ලු කරල දාන එක, තමන්ගෙ යාළුවන්ගෙන් ටිකක් ඈත් වෙන එක සම්පූර්ණයෙන්ම ස්වාභාවිකයි නේද? මොකද එහෙම පාදගන්න ඉඩකඩ තමන්ගෙ ජීවිතේ ඇතිවෙන වඩා වැදගත් බැඳීම් වලට අවශ්‍ය වෙන නිසා.
ඒක තමයි ලෝක සොබාවය...
ජීවිතේ කියන්නෙ කෙනෙක් තනියම කල්පනා කරල, තනියම තීරණ අරගෙන ඒ තීරණ වල ප්‍රතිඵල විඳගන්න ගමන් තනියම යන ගමනක් කියල කිව්වොත් ඔයගොල්ලො ඒ කතාව සම්පූර්ණයෙන්ම පිළි නොගන්න පුළුවං. ඒත් අපි වටේ ඉන්න හැමෝම අපිට තීරණ ගන්න හේතු සපයන එක්තරා ආකාරයක ප්‍රේක්ෂකයො පිරිසක් විතරයි කියල හිතෙන්නෙ නැද්ද? වෙලාවකට ඒ අය අපේ හොඳ කියනව... තවත් වෙලාවකට ඒ අය අපිව පාච්චල් කරනව... වෙලාවකට වෙට්ටු දාල හොම්බ බිම ඇනෙන්න සලස්සනව. වාසනාවකට වගේ වැටිච්ච වෙලාවට ආයෙ නැගිටගන්න අතදෙන කට්ටියකුත් ඉන්නව.
ඉතිං ඔය දේවල් විඳගෙන තමන් යන පාරෙ දිගටම යනවද? එහෙමත් නැත්නම් අපි අපේ ගමන යද්දි මග ඉඳන් බුරාගෙන පනින බල්ලන්ට ගල් ගහන්න කියල හිතාගෙන උංව එළවං යන්න අපි එතෙක් යමිං හිටපු පාරෙන් හැරිල උං යන පාරෙ යනවද කියල තීරණය කරන්න ඕනිත් අපිමයි නේද? මොකද අන්තිමේදි අපිට ලඟා වෙන්න පුළුවං අපි තෝරගත්ත පාර කෙළවර වෙන තැනට විතරයි. කෙනෙක් යන්න පාරක් තෝරගත්තම එයා ගමනාන්තෙත් තෝරගත්ත වෙන්නෙ ඒ නිසයි...
ප. ලි.
මේ අගක් මුලක් නැති පෝස්ට් එක කියවද්දි මේක ලියන එකාට පිස්සු හැදීගෙන එනවාවත්දෝ කියල හිතුනනං එහෙම, පෝය පහුවෙලා එච්චර දවසක් ගිහිං නැති බව කරුණාවෙන් සලකන්න.
_____
පින්තූරය
