සා/පෙ ලියපු හැටි

දෙසැම්බර් කියන්නෙ එකොළහ වසර ළමයි සාමාන්‍ය පෙළ විභාගෙට මුහුණ දෙන මාසෙනෙ. මම සා/පෙ ට මුහුණ දුන්නු දෙසැම්බර් මාසෙ ගෙවිල දැනට අවුරුදු දහයක්. ජීවිතේ දෙවෙනියට හම්බවෙන ලොකු විභාග කඩඉම. මගේ සූදානම උපරිමේට තිබ්බ. ඉස්කෝලෙ සර්ල, මිස්ල අපි වෙනුවෙන් පුදුමාකාර මහන්සියක් දැරුව. හවස් වරුවේ, සති අන්තයේ වගේම නිවාඩු කාල වලත් මදි නොකියන්න අමතර පන්ති තිබ්බා. සල්ලි වලට නෙවෙයි. සිලබස් කවර් කරල අපිව විභාගෙට ලෑස්ති කරන්න. එහෙම ගුරුවරුන්ගෙන් ඉගෙනගන්න ලැබිච්ච එකත් වාසනාවක්. ඒ නිසා ටියුෂන් පන්ති යන්න වැඩි අවශ්‍යතාවයක් තිබුනෙ නෑ. මමනං ටියුෂන් ගියේ ගණිතයට විතරයි.

ඔහොම මහන්සි වෙච්චි අවුරුද්ද ගෙවීගෙන ගිහින් සිලබස් කවර් කරල, හැඳුනුම්පත් හදල, මතක් කරන්න බැරි තරං වාර ගානක් පෙරහුරු පරීක්ෂණ කරල අන්තිමේදි ඇඩ්මිෂනුත් ඇවිල්ල මම එහෙමපිටින්ම විභාග මානසිකත්වයෙන් ඉන්නකොට තමයි මෙන්න මේ කියන්න යන වැඩේ උනේ.

මට මතක විදියට ඒ වෙනකොට විභාගෙ පටන් ගන්න තිබ්බෙ සතියක් විතර. මුලින්ම හැදුනෙ හෙම්බිරිස්සාවක්. ඒක පේයාව, පස්පංගුව බිව්වට අඩුඋනේ නැහැ. ඊට පස්සෙ හෙම්බිරිස්සාව එක්ක උණත් හැදුන. තව බලාගෙන ඉන්න හොඳ නැති නිසා ලඟම තිබ්බ ඩිස්පැන්සරියට ගිහින් බොහෙත් අරං ආව. ඒත් ඒ බේත් වලින් කිසි ගුණයක් නෑ. යන්තං උණ බහිනව ආයෙ පස්සෙ වැඩි වෙනව. කොහොම හරි විභාගෙ පටන් ගන්න ඉස්සෙල්ල දවසෙ රෑත් මට හොඳටම උණ. අම්මගෙයි අප්පච්චිගෙයි හිත්වලටත් හරිනෑ. “දැන් මොනාද කරන්නෙ” කියල බැරිම තැන අප්පච්චි කිව්ව...

“ලොක්ක, එහෙනං අපි විභාගෙ ලියන එක ලබන අවුරුද්දට කල් දාමු...” කියල.

ඒ වෙලාවෙ ඇතිවෙච්චි හැඟීම විස්තර කරන්නනං අදටත් මං ලඟ වචන නෑ. අවුරුද්දක් තිස්සෙ මෙච්චර මහන්සි වෙලා වැඩ කරල මේ කොහෙවත් යන උණකුයි හෙම්බිරිස්සාවකුයි නිසා ඒ මහන්සිය වතුරෙ යන්න අරින්න පුළුවන්ද? මට දැන් ඇ‍ෙඬන්න ඔන්න මෙන්න. මං කිව්ව...

“බෑ!... බෑ!!... බෑ!!!... මට විභාගෙ ලියන්න යන්නම ඕනි” කියල.

විභාග ශාලාවෙ වාඩිවෙලා ලියන්න පුළුවන්නං විභාගෙ යන්තං හරි ගොඩදාගන්න පුළුවං කියන විශ්වාසෙ මට තිබ්බ. ප්‍රශ්ණෙ උනේ මෙහෙම ලෙඩ වෙලා ඉන්නැද්දි එකදිගට පැය තුන හතරක් වාඩිවෙලා ඉන්න පුළුවන් වෙයිද කියන එකයි.

පස්සෙ දවසෙ, ඒ කියන්නෙ මට විභාගෙ ලියන්න තිබ්බ පළවෙනි දවසෙ තිබ්බෙ ‘ඉංග්‍රීසි සාහිත්‍යය’ පේපර් එක. ඒ මං කරපු අතිරේක විෂය.

මොන විභාගෙ ලියන්නත් ඉස්සෙල්ල ලෙඩේට බේත් අරං ඉන්න එපැයි. ඉතිං එදා උදේම අප්පච්චි ටවුමෙ දොස්තර කෙනෙත් ගාවට මාවත් එක්කරගෙන ගියා.

දොස්තර මහත්තයට ලෙඩේ විස්තරෙයි මම මේපාර විභාගෙ ලියන විස්තරෙයි ඔක්කොම කිව්ව. ඒ ඔක්කොම අහගෙන ඉඳල රෝග පරීක්ෂාවත් කරල දොස්තර කිව්වෙ නැතැයි මට හැදිල තියෙන්නෙ වෛරස් උණක් කියල.

“කොහොමද ඩොක්ට... මෙයාට විභාගෙ ලියන්න පුළුවන් වෙයි නේද?” අප්පච්චි ඇහැව්ව.

“කලින් බෙහෙත් බීපු නිසා ලෙඩේ බාගෙට නැවතිලා වගේ තියෙන්නෙ.

දැං ඔයාට විභාගෙ ලියන්නම ඕනි නේද?” දොස්තර මගෙං ඇහැව්ව.

දොස්තරත් පිස්සු කතා කරනව, මං මේ විභාගෙ ලියන්ඩ බැරි වෙයි කියල බයේ ඉන්න වෙලාවෙ. මමත් ඔළුව වනල “ඔව්” කිව්ව.

“හරි. මං ඔයාට බේත් ටිකක් දෙන්නං. විභාගෙ ලියන්ඩ අමාරු වෙන හින්ද ගොඩක් සැර බෙහෙත් දෙන්නෙ නෑ. ඕක ඇරිල යන්නනං ටික දවසක් යයි.

බ්ලඩ් එකකුත් චෙක් කරගන්න... හොඳට විභාගෙ ලියන්න... ගුඩ් ලක්!” දොස්තර මහත්තය මූණෙ හිනාවකුත් එක්ක කිව්ව.

අපි බෙහෙතුත් අරගෙන ටවුමට ඇවිල්ල, කඩේකින් උදේට කාල, මගේ බෙහෙත්වල උදේ වඩියත් බීල ඉස්කෝලෙට ගියා. එදා අප්පච්චි ගෙදර ගියේ ඉස්කෝලෙ ගේට්ටුව ගාවටම මාව ඇරලවල.

මං ගිහින් විභාග ශාලාවෙ වාඩි උනා. පුදුමෙකට වගේ විභාගෙ ලියන්න බැරි වෙයි කියල ඇති වෙච්චි බය නිසා මට විභාගෙ ගැන තිබ්බ බය එහෙමපිටින්ම වගේ නැතිවෙලා ගිහින්. හිතේ අවුල් ගතියක් නෑ. මම ලිව්වා... ලිව්වා... ලිව්වා... පැය තුනක්ම ලිව්වා. එදාට තිබ්බෙ එච්චරයි. හැබැයි ආයෙ ගෙදර යනකොට මට එකසිය ගානට උණ.

ඊලඟ දවස් ටිකෙත් එහෙමයි. හවසට ගෙදර යද්දි උණ. ගිහිං වොෂක් දාල කනව. කනව කිව්වට කොහොම කන්නද. කට තිත්තම තිත්තයි. අම්ම හදල දුන්නු ලුණු කැ‍ෙඳ් බලෙන් තමයි ඔළුව උස්සගෙන හිටියෙ. පස්සෙ බෙහෙත් බීල නිදා ගන්නව. උදේට උණ බැහැල. ලක ලෑස්ති වෙලා විභාගෙට යනව. හවසට ආයෙ උණ.

ඔහොම දවසි තුනක් විතර ගියාම තමයි ලෙඩේ හොඳ වේගෙන එනව කියල ඇඟට දැනෙන්න ගත්තෙ. විභාගෙට ලිව්වෙ මොනාද කියලනං දැං මතක නෑ. ඒත් එක දෙයක්නං මතකයි. වෙලාව මදි වෙච්චි නිසා ගණං පේපර් එකේ අන්තිම ගාන හැදුව නිකං ආවේස වෙලා වගේ.

කොහොමින් කොහොමින් හරි මම විභාගෙ විෂයන් ඔක්කොම ටික ලියා ගත්ත. ඊට මාස ගානකට පස්සෙ ප්‍රතිඵල ලේඛණය බැලුවම මට තේරුණා මගේ මහන්සිය අපතෙ ගිහිං නැති බව. ඉංග්‍රීසි සාහිත්‍යයට තිබ්බෙ “S” එකක්. චිත්‍ර වලට තිබ්බ “B” එකක්. අනිත් ඔක්කොම ඉතිං “A” තමයි.

_____

පින්තූරය

http://www.englishexercises.org/makeagame/my_documents/my_pictures/2010/mar/7AD_Hurdles_-_Cartoon_1.jpg

මාළුවා මට්ටු කිරීම

“කල්ප, ඊයෙ හවස ආපු ‘ඔෆිස් ටේබල්’ වගයක් පහල බාල ගිහිං. මෙන්න ෆයිල් එක. සිකුරිටි එකෙන් ඒ ටික අරගෙන ගබඩාවට දාල දාන්න පුළුවන්ද?”

එහෙම කියල විජේසිංහ මහත්තය උදේම මට වැඩක් පැවරුව.

“උදව්වට ආරච්චිවයි, සිරීවයි එක්ක යන්න...”

“හරි මහත්තයෝ...” කියල කාර්ය සහයක ඩබලත් එක්කරගෙන මමත් වැඩේට පිටත් උනා.

ලිපි ලේඛන වැඩ වලට මහ වෙලාවක් ගියේ නෑ. පරීක්ෂා කිරීම් කීපයකිනුයි, අත්සන් කීපයකිනුයි ඒ වැඩටික ඉවරයි. ඊලඟ රාජකාරිය තමයි මේස ටික ගබඩාවට ගිහින් දාන එක. ගබඩාව තියෙන්නෙ පළවෙනි තට්ටුවේ. එතනට මොනා හරි ගෙනියන්න තියෙන්නෙ ක්‍රම දෙකයි. එකක් පඩිපෙළ දිගේ ගෙනියන එක. අනික ලිෆ්ට් එකේ උඩට අරන් යන එක. මේස හයක් ගැන කතා කරද්දිනං එකම විකල්පය තමයි ලිෆ්ට් එක.

ඔන්න ඔය ලිෆ්ට් එක මං හිතන විදියට එක්දාස් නමසිය බර ගණන් වල නෙමෙයි ඊටත් ඉස්සෙල්ල ඔතන හයි කරපු එකක්. අර දැල් දොරවල් තියෙන, උඩ පහළ යද්දි එළිය පේන විදියෙ එකක්. මේ ජාතියෙ ලිෆ්ට් දැන් තියෙන අළුත් ඒව වගේ තනියෙන් ක්‍රියා කරවන්න පුළුවන් ස්වයංක්‍රීය ඒව නෙවෙයි. මේකට වෙනම ලිෆ්ට් ඔපරේටර් කෙනෙක් ඕනි. ඉතින් එදා ලිෆ්ට් ඔපරේටර් වැඩේ බාරවෙලා තිබ්බෙ අපේ කන්තෝරුවෙ ‘මාළුවට’.

මනුස්සයගෙ ඇත්ත නම මම දන්නෙ නැහැ. කන්තෝරුවෙ හැමෝම වගෙ මනුස්සයට කියන්නෙ ‘මාළුව’ කියල. මාළුව ගැන කරන්න පුළුවන් හොඳම පැහැදිලි කිරීම අනෙත් අයට කරන උදව්වක් විදියට මාළුවගෙම ලොකර් එකේ පිටපැත්තෙ වෙන කවුදෝ හුණු කෑල්ලකින් ලියල ගිහින් තියෙනව.

“මාළුව හොරා!”

හතරැස් මූණකුයි, බුරුසු උඩු රැවුලකුයි, ලා දුඹුරු පාට කෛරාටික ඇස් දෙකකුයි තියෙන මාළුව කන්තෝරුවෙ ඉන්න ජල්තර් කාරයො අතරත් හොඳම වර්ගෙ ජල්තර් කාරයෙක්. මනුස්සයගෙ රෙකෝඩ් එකේ ඔය පොඩි පොඩි හොරකං ඇරුණම බේගල් ඇදබාල මඟුල් ජෝඩු කරල දෙපාර්ශවේම සල්ලි වලට විදීම වගේ සීරියස් කේසුත් තියෙනව. ඉතින් මාළුව ගැන දන්න හැමෝම පොරව ආශ්‍රය කරන්නෙ පරිස්සමට වගේම අතේ දුරින්.

“මොනාද මහත්තයෝ කරන්ඩ තියෙන්නෙ?”

ඇ‍ෙඟ් මුළු බරම දාල ලිෆ්ට් එකේ දොර අයිනටම තල්ලු කරන ගමං මාළුවා ඇහැව්ව.

“මේ මේස ටික උඩ තට්ටුවට දා ගන්න ඕනි.”

“හැබැයි මහත්තයෝ ගෙනියන්ඩ වෙන්නෙ එක මේසෙ ගානෙ තමයි.”

“හරි... කමන්නෑ...”

දැං ඉතිං ආරච්චියි, සිරියි මේස එක එක පටවගෙන ගිහිං උඩ තට්ටුවෙන් බාල එනව. එතකං මං පහල තට්ටුවට වෙලා ඉතිරි මේස ටික මුර කරනව. මේ විදියට කිසි අවුලක් නැතුව ලිෆ්ට් එක තුන් පාරක් උඩ පහල ගියා. හතරවෙනි මේසෙ උඩ තට්ටුවෙන් බාල පහලට ආපු වෙලාවෙ තමයි මාළුව වැඩේ පත්තු කරේ.

“මහත්තයො... දැං තේ බොන වෙලාවනෙ. මං ගිහිං තේකක් බීල එන්නං.”

“හරි ඉතිං... මේ මේස දෙකත් උඩට දාල යං. ඕන්නං තව විනාඩි පහක් යයි.”

බුලත් කාල කහට ගැහිච්ච දත් ඇන්ද පේන්ඩ කින්ඩි හිනාවක් දාල හෙමීට ලිෆ්ට් එකේ දොර වහපු මාළුව ඉබ්බ තද කරන ගමන් මෙහෙම කියපි.

“එහෙම බෑනෙ මහත්තයෝ... තේ වෙලාවෙ මාත් තේ බොන්ඩ එපැයි. ඔන්න මහත්තය මට රුපියල් සීයක් විතර දෙනවනං මං ඉඳල අනෙක් මේස දෙකත් උඩට දාල දීලම යන්නං.”

මාළුව වටෙං ගොඩිං ආවෙ ඕන්න ඔතෙන්ට. මිනිහ දැනං හිටිය ආයෙ කීයට හරි මිනිහම ඇවිත් මේස දෙක උඩට දාල දෙනකං මට මෙතනටම වෙලා ඉන්න වෙන විත්තිය.

“එහෙනං එහෙමයි... නේ?” කියල මං මටම කියා ගත්ත. රුපියල් සීයක් දීල මං මෙතන වැඳ වැටෙයි කියල හිතෙනවනං මනුස්සයට වැරදිල. ඇයි යකෝ! මුං මෙතන වැඩ කරන අපෙනුත් ගාන කඩා ගන්නවනං පිටිං වැඩක් කරගන්න එන අයට මොනා නොකරයිද?

“නෑ... නෑ... ගිහිං තේකක් බීල එන්ඩ... අපි ඉන්නං...” හිතේ ඇතිවෙච්චි තරහත් එක්කම මං කියල දැම්ම.

මාළුවත් නිකං අමුතු බැල්මක් දාල කැන්ටිම දිහාවට යන්න ගියා.

“ඕකා තව පැයකටවත් එන්නෙ නෑ... ඕං බලන්ඩ බොරුනං...” මෙච්චර වෙලා සද්ද නැතුව හිටිය ආරච්චි කිව්ව.

“බලමුකො...”

දැං ඉතිං වෙන කරන්ඩ දෙයක් නැති නිසා අපිත් බලං ඉන්නව.

විනාඩි දහයක් ගියා...

මාළුව නෑ... තවම තේ බොනව ඇති.

විනාඩි විස්සක් ගියා...

ම්හු... තවම නෑ... දැං බුලත් විටකුත් කාල එන්ඩ වෙලාව.

පැය බාගයක් ගියා...

මේකා... තාම නෑ! දැන්නං මට ඌරු ජුවල්.

ඒ අතරෙ ආරච්චියි, සිරීයිත් කංකෙඳිරි ගානව “රස්තියාදුව” කියල. මොකද කරන්නෙ කියල මං කල්පනා කරනව. කරන්ඩ මුකුත් එකපාරටම මීටරේට වැටෙන්නෙත් නෑ. අන්තිමට ආරච්චිටයි, සිරීටයි “පොඩ්ඩක් ඔහොමම ඉන්ඩ... මං විනාඩියෙං එන්නං...” කියපු මම විජේසිංහ මහත්තයව හොයාගෙන එන්න පිටත් උනා.

මට වැඩි දුරක් යන්න ඕනෙ උනේ නෑ. පඩිපේළිය මැදදි විජේසිංහ මහත්තයව මුණගැහුන. විජේසිංහ මහත්තයත් මං මොකක්ද කරගෙන තියෙන්නෙ බලන්ඩ පහලට එන ගමං. මෙච්චර වෙලා යද්දි විජේසිංහ මහත්තයට හිතෙන්ඩ ඇති මං වැඩේ අල කරගෙනවත්ද කියල.

“මොකද කල්ප උනේ?”

මං ඉතිං විස්තරේ එහෙමපිටින්ම කියල දැම්ම.

“හාඃ යංකො...” කියපු විජේසිංහ මහත්තය මාවත් එක්කගෙනම ගියා ‘එච්. ඕ.’ ව හම්බ වෙන්න. ‘එච්. ඕ.’ එහෙමත් නැත්තං ‘ප්‍රධාන ඕවසියර්’ තමයි මාළුව වගේ කන්තෝරුවෙ සුළු සේවකයන්ගෙ වැඩ ගැන වගකීම දරන්නෙ. ඒ නිසා කන්තෝරුවෙ සුළු සේවකයො කාට නැතත් එච්. ඕ. ට බයයි. ඇයි එච්. ඕ. ට කේස් එකක් දැම්මොත් ආයෙ ඕ. ටී. (අතිකාල දීමනා) අරගෙන හමාරනෙ.

“රත්නායක, මේ වැඩේ මෙහෙම කරන්න බෑනෙ. අතන මේස ටික උඩට ගේන වැඩේ බාගෙට දාල ලිෆ්ට් එකේ වැඩකරන මනුස්සය තේ බොන්ඩ ගිහිං... දැං බලන්ඩ වෙලාව කීයද කියල? අපි මෙහෙ රස්තියාදු වෙනව. ඒ මදිවට වැඩේට මේ මහත්තයගෙං සල්ලිත් ඉල්ලල.” විජේසිංහ මහත්තය මාව පෙන්නන ගමං එච්. ඕ. ට කියද්දි මං කරේ ඔළුව වනල ඒක අනුමත කරපු එකයි. කියන්න ඕනි වෙච්චි අනිත් හැමදේම විජේසිංහ මහත්තය කියපු ටිකේ තිබ්බ.

“මහත්තයල යංකො ලිෆ්ට් එක ගාවට” එච්. ඕ. ත් මූණට බැරෑරුම් පෙනුමක් අරගෙන කිව්ව.

විනාඩි පහකට විතර පස්සෙ මෙන්න මාළුව එනව, එච්. ඕ. පිටිපස්සෙං, නිකං හොර පූස වගේ. විජේසිංහ මහත්තයත් එතන ඉන්නව දැක්කමනං මාළුවට හිතෙන්න ඇති වැඩේ ‘දෙල්’ තමයි කියල. මොකද අපි වගේ නවකයින්ට දාන සෙල්ලං විජේසිංහ මහත්තයල වගේ කන්තෝරු රස්සාවෙන් පදං වෙච්චි අයට දැම්මොත් ඉතිං ඉවරයි තමයි. කොහොම උනත් විජේසිංහ මහත්තයට ඒ වෙලාවෙ වැඩේ දුරදිග ගෙනියන්න අදහසක් තිබ්බෙ නෑ.

“... ඉස්සෙල්ල රාජකාරිය කරල ඉන්නව. විනාඩි දහයක් එහා මෙහා උනා කියල කැන්ටිමේ තේ නැති වෙන්නෙ නෑනෙ...”

එච්. ඕ. ගෙ දෝස් මුරේ (බයානක ඕ. ටී. නවත්තන කතාවකුත් එක්ක) අහගන්න ගමන්ම මාළුව ඉතිරි මේස දෙකත් උඩ තට්ටුවට ගෙනත් දැම්ම.

පස්සෙ හෙමීට මාළුව මගෙං අහනව...

“මං මහත්තයගෙං රුපියල් සීයක් ඉල්ලුවෙ විහිළුවටනෙ. ඇයි ඉතිං ඒක එච්. ඕ. ට කිව්වෙ?”

“ආඃ තමුසෙ මුකුත් නොදන්න තොත්ත බබා...” කියල කියන්න හිතුනත් අන්තිම මොහොතෙදි මම ඒ අදහස වෙනස් කරල,

“කලිං කියන්න එපැයි... කවුද දන්නෙ විහිළුවක් කියල... මං හිතුව ඇත්තටම කිව්වෙ කියල...” කිව්ව.

මාළුවට වගේම මටත් ඔය මුකුත් නොතේරෙන බබා පාට් එක රඟපාන්න බැරි කමක් නෑනෙ.

_____

පින්තූර

http://images.clipartof.com/small/437796-Black-And-White-Outline-Design-Of-A-Tempted-Fish-Staring-At-A-Hook Poster-Art-Print.jpg

චිත්‍රය

“මොනාද මේ ඇඳල තියෙන්නෙ?”

වර්ණපාල සර්ගේ ස්වරය එතරම්ම හොඳ නැත. මා විසින් අවසන් වරට අඳින ලද චිත්‍රය ඔහු අත වූ අතර ගුරුතුමාට තරහ යන්නට තරම් චිත්‍රයේ වූ අඩුපාඩුව කුමක්දැයි සොයාගන්නට මම මගේ මතකය හාරා අවුස්සමින් සිටියෙමි.

“ආඃ ළමයො! මොකක්ද මේ.”

එවර මුළු පන්තියටම ඇසෙන ලෙස ඔහු ගර්ජනා කරන්නට විය.

“ච... චන්ද්‍රිකාවක්”

“මොකක්!”

“චන්ද්‍රිකාවක්... සර්...”

ගුරුතුමාගේ බැල්ම චිත්‍ර පොතත් මගේ මුහුණත් අතර කිහිප වරක් හුවමාරු විය. ඒ අතරවාරයේ උපැස් යුවලට ඉහලින් ටිකින් ටික එකිනෙකට ලං වන ඔහුගේ ඇහි බැම සඟල ලඟ එන කුණාටුවක පෙරනිමිති පල කළේය.

නොබෝ වේලාවකින් “තොහ්!” හඬින් චිත්‍ර පොත මගේ මේසය මත පතිත විය. බැණුම් වරුසාව ඇදහැලීමට පෙර බිම බලා ගත් මම පිටට හෝ ඔළුවට හෙනයක් පාත් නොවේවායි උදක්ම ප්‍රාර්ථනා කළෙමි.

“චිත්‍රයක් අඳින්න දුන්නහම වැදගත් දෙයක් අඳිනව... නිකං පිස්සු විකාර කරන්නෙ නැතුව... අනින්න හිතෙනව ඔළුව හිල් වෙන්න ටොක්කක්...”

මම මොහොතකට ඇකිලී ගියෙමි.

“ ...එනව මෙතන චන්ද්‍රිකා අඳින්න” යි මුමුණමින් වර්ණපාල සර් ඉවත යනු තවමත් බිම බලාගෙන සිටීම නිසා සීමාවූ දර්ශණ පථයේ කෙළවරකින් මම දුටුවෙමි.

හිස එසවීමට තරම් ධෛර්යයක් ගොණුකර ගැනීමට තවමත් මම අපොහොසත්ය. කැමති මාතෘකාවක් යටතේ චිත්‍රයක් ඇඳීමේ වරදට පන්තිය ඉදිරිපිට - කොල්ලන් සහ කෙල්ලන් පනස් හතක් ඉදිරිපිට - මා හාස්‍යයට ලක්වී ඇත. සිදුවූ ලැජ්ජාව බෙල්ලේ එල්ලූ යකඩ බරුවක් මෙන් දැනේ. නමුත් වර්ණපාල සර්ට ‘ඩෝං යන්නට’ තරම් මං කල වැරැද්ද කුමක්ද?

තවත් චිත්‍ර කිහිපයක ගුණ දොස් විවරණය කල වර්ණපාල සර් අද දිනට නියමිත මාතෘකාව (‘වැවක දිය නාන ළඳුන් පිරිසක්’) කළු ලෑල්ල මත තඩි පොල් ගෙඩි අකුරෙන් ලියා නැවතත් පන්තිය වටා සක්මන් කරන්නට විය. ඒ අප චිත්‍ර අඳින ආකාරය නිරීක්ෂණය සඳහායි. කාලඡේදයේ ඉතිරි හරිය නිහඬව චිත්‍ර පොතේ කුරුටු ගාමින් ගතකලත් මගේ සිත තවමත් නොසන්සුන්ව ගුරුතුමාට එරෙහිව කැරළි ගසයි.

“කැමති මාතෘකාවකට චිත්‍රයක් ඇඳන් එන්න කියල කිව්වෙත් සර්මයි... මම චිත්‍රෙ බාගෙට ඇඳන් ආවෙත් නෑ... එහෙනං මොන එහෙකටද දැන් මට බැන්නෙ?”

ගිය සතියේ කැමති මාතෘකාවක් යටතේ චිත්‍රයක් ඇඳන් එන්න යැයි ගුරුතුමා කී විට ඒ පිළිබඳව මම සංතෝෂ වීමි. මට මං කැමතිම දෙයක් චිත්‍රයට නැගිය හැක. ඒ අන් කිසිවක් නොව තාරකා විද්‍යාව සම්බන්ධ යමකි.

තාරකා විද්‍යාව පිළිබඳ එක්තරා ආකාරයක පිස්සුවකට සමාන උනන්දුවක් මට ඇත. මෙය මගේ යහළුවන් අතර කෙතරම් ජනප්‍රියද යත් වෙසක් කාලයට හුවමාරු වන වෙසක් පත් වල මගේ නමට අමතරව ‘විද්‍යාඥයා’ ලෙස ලියා එවීමට එයින් සමහරක් දෙනා පුරුදු වී සිටියහ. මා ලියන රචනා වලට, සාහිත්‍ය සමිතියේ පවත්වන කතා වලට තාරකා විද්‍යාවට අයත් කරුණු කාරණා කාන්දුවීම නිතැතින්ම සිදුවූ දෙයකි. එම පිස්සුවම මගේ අධ්‍යාපන කටයුතු වලටද රුකුලක් බව මම විශ්වාස කළෙමි. උදාහරණයක් ලෙස, පාසැල් පුස්තකාලයේ වූ තාරකා විද්‍යා විෂය සම්බන්ධ ඉංග්‍රීසි පොත් බැරි බැරි ගාතේ කියවීම මගේ ඉංග්‍රීසි දැනුම වර්ධනයට බලපෑ ප්‍රධාන සාධකයකි.

නමුත් දැන් සිදුව ඇත්තේ අනෙකකි...

විෂයක් ලෙස චිත්‍ර තෝරා ගැනීම ගැන මේ මොහොතේ දහස්වන වරටත් මම කලකිරී සිටියෙමි. මට තිබුණේ නැටුම් තෝරා ගන්නටයි. එසේ නොකිරීම අන්තිම මෝඩ කමකි. අඩුම වශයෙන් මේ වසරේදී පටන් ගත් ඉංග්‍රීසි සාහිත්‍යය විෂයවත් තෝරගත්තානම්... දැන් එයටද ප්‍රමාද වැඩිය.

පැන්සල අනවශ්‍ය තරම් බර කොට චිත්‍ර පොත මත කුරුටු ගාන්නට වූ මම හිතේ කැකෑරෙමින් පැවති ආවේගය සුදු පැහැති ‘බී 4’ කඩදාසිය මත තිරස්, සිරස්, ඇල සහ වක්‍ර ඉරි ලෙස පිටකර හරින්නට වීමි. හිතේ ආවේගය ටිකින් ටික බැහැර වන්නට වූ විට කාරණයද ටිකින් ටික පැහැදිලි වන්නට විය.

වර්ණපාල සර් මෙසේ මට කෑ ගැසීම අසාධාරණය. නමුත් තර්කය විය යුත්තේ එය නොවේ. මා තෝරාගත් මාතෘකාව සාධාරණීකරනය කරන්නට යෑමෙන් මෙතැනදී පලක් නැත. වැදගත් එකම දෙය නම් ගුරුවරයා සෑහීමට පත්වන ආකාරයේ චිත්‍රයක් ඇඳ පෙන්වීම පමණකි. පන්ති කාමරයේදී මෙන්ම විභාගයේදීද එය එසේමය. ළකුණු ලැබෙන්නේ එවිටය.

අනෙත් අතට වර්ණපාල සර් දන්නා තාරකා විද්‍යාවක්ද නැත.

_____
පින්තූරය
http://www.clipartguide.com/_named_clipart_images/0511-0905-2605-2038_Teacher_Yelling_at_a_Student_clipart_image.jpg